Яқуп 1:1—27
1 Худаниң вә Һакимдаримиз Әйса Мәсиһниң қули мәнки Яқуптин — дуния бойичә чечилған 12 қәбилигә салам!
2 Қериндашлирим, һәрқандақ синақларға дуч кәлгәндә, буниңға хурсәнлик билән қараңлар.
3 Шуни билиңларки, силәрниң синалған етиқатиңлар тәқабиллиқни һасил қилиду.
4 Тәқабиллиқ болса, силәрниң һәммә җәһәттин сағлам һәм мукәммәл вә һәммә нәрсидә нуқсансиз болушуңлар үчүн, толуқ мөлчәрдә көрүнсун.
5 Әгәр араңларда бирсигә даналиқ йетишмисә, Худадин сорисун, У һәммисигә сехийлиқ билән һәм дақақ қилмай бериду вә у кишигиму берилиду.
6 Амма ишәнчә билән, һечбир гуманланмай сорисун, чүнки гуманланған киши худди шамал қоғлап, һәр яққа урған деңиз долқуниға охшайду.
7 Ундақ киши Йәһвадин бирәр нәрсини алимән дәп ойлимисун.
8 У өзиниң барлиқ йоллирида турақсиз һәм иккилинидиған адәмдур.
9 Кәмбәғәл қериндаш өзиниң көтирилгәнлигигә,
10 бай болса, өзиниң төвәнлитилгинигә шатлансун, чүнки бай киши даладики гүлдәк тозуп кетиду.
11 Чүнки қуяш чиқип күн қизиғанда, өсүмлүкни қурутиду, униң гүли тозуп һәм униң гөзәллиги йоқитилиду. Бай адәм билән дәл шундақ болиду: у өз йоллирида ғазаң болиду.
12 Синақни бәрдашлиқ билән баштин кәчүргән киши бәхитлик, чүнки у мақуллашқа еришкәндә, Йәһва Өзини сөйгәнләргә вәдә қилған һаятлиқ таҗисини алиду.
13 Синақта һечким: «Худа мени синаватиду», дәп ейтмисун, чүнки Тәңрини яманлиқ билән синаш мүмкин әмәс һәм У Өзи һечкимни яманлиқ билән синимайду.
14 Бирақ һәрким өз һәвәси билән аздурулуп һәм униңға берилип, синилиду.
15 Андин һәвәс һамилдар болуп, гунани туғиду, қилинған гуна болса, өлүмни туғиду.
16 Қәдирлик қериндашлирим, аздурулмаңлар.
17 Яхши һәм мукәммәл һәдийәләрниң һәммиси — жуқуридин, сәвәви улар асман йоруқлуқлириниң Атисидин чүшиду, У болса, көләңгә өзгәргәндәк, өзгәрмәйду.
18 У бизниң дәсләп мевиләрдин, Униң яратмилиридин талланғанлар болушимизни халап, һәқиқәт сөзи арқилиқ бизни туғдурди.
19 Шуни билиңларки, әзиз қериндашлирим, һәрқандақ адәм аңлашқа тез, сөзләшкә алдиримайдиған, ғәзәпкә алдиримайдиған болуши керәк,
20 чүнки инсанниң ғәзиви Худаниң һәққанийлиғиға елип кәлмәйду.
21 Демәк, һәммә паскинчилиқтин тазилинип вә артуқ нәрсә — явузлуқтин қутулуңлар вә җанлириңларни қутқузалайдиған қалблириңларда өстүрүлүватқан сөзни мулайимлиқ билән қобул қилиңлар.
22 Пәқәт өзлирини өзлири сахта мулаһизиләр билән алдайдиған аңлиғучилар болупла қалмай, сөзниң орунлиғучилири болуңлар.
23 Әгәр кимду-бирси сөзни аңлап орунлимиса, у әйнәктә өз үзиниң тәбиий қияпитигә қараватқан кишигә охшайду:
24 у өзигә қарайдудә, нери кәткәндә қандақлиғини дәрру унтуп қалиду.
25 Амма ким әркинликниң мукәммәл қануниға зеһин қоюп қариса һәм униңда қалса, у унтуғақ тиңшиғучи болмай, бәлки ишниң орунлиғучиси болуп, мошундақ қилған һалда бәхитлик болиду.
26 Әгәр кимду-ким Худаға дурус ибадәт қиливатимән дәп ойлап, лекин тилини тизгинлимисә, у өз жүригини алдайду һәм униң ибадити пайдисиздур.
27 Рәббимизниң һәм Атимизниң нәзәридики таза, һәм булғанмиған ибадәт, житимлар, һәм тул аялларниң дәртлиридә уларға ғәмхорлуқ қилиш вә мошу дунияниң дағлиридин өзини пак сақлаштин ибарәттур.
