مزمور ۱۰۴:۱-۳۵
۱۰۴ ای جان من، یَهُوَه را ستایش کن!
ای یَهُوَه، خدای من، چه پرشکوه و پرعظمت هستی!
تو لباس عزّت و جلال را به تن کرده‌ای!
۲ نور را مثل لباس به خودت پیچیده‌ای،و آسمان‌ها را مثل خیمه‌ای پهن کرده‌ای.
۳ خانه‌ات را بالای ابرها بنا کرده‌ای.*ابرها را ارابهٔ خودت ساخته‌ای،و بر بال‌های باد سوار شده‌ای.
۴ تو کاری کرده‌ای که فرشتگانت موجودات روحی پرقدرتی باشند،و از آن‌ها که خدمتگزارانت هستند مثل شعله‌های آتش استفاده می‌کنی.
۵ ای خدا، تو زمین را استوار کردی،و تا ابد هیچ کس نمی‌تواند آن را از جایش تکان دهد.
۶ تو آب‌های عمیق را مثل لباس به زمین پوشاندی.
سطح آب‌ها بالاتر از کوه‌ها بود.
۷ اما آب‌ها از صدای بلند تو فروکش کردند،*و از شنیدن صدای رعدآسای تو از ترس پا به فرار گذاشتند.
۸ به این ترتیب، آب‌ها به جاهایی که برایشان تعیین کردی جاری شدند،و کوه‌ها بلندتر شدند و درّه‌ها عمیق‌تر.
۹ برای آب‌ها حد و مرزی تعیین کردی تا از آن نگذرند،و دوباره تمام زمین را نپوشانند.
۱۰ در درّه‌ها چشمه‌ها به وجود آوردی،و آب آن‌ها را در کوهستان‌ها جاری کردی.
۱۱ تمام حیوانات وحشی، از این چشمه‌ها می‌نوشند،و خرهای وحشی تشنگی‌شان را برطرف می‌کنند.
۱۲ پرندگان کنار چشمه‌ها لانه می‌سازند،و روی شاخه‌های درختان سرسبز آواز می‌خوانند.
۱۳ از آسمان* بر کوه‌ها باران می‌بارانی،
و زمین را با نعمت‌هایت پر می‌کنی.
۱۴ تو علف را برای گاوها می‌رویانی،و گیاهان را برای انسان‌هاتا آن‌ها بتوانند غذایشان را از زمین تهیه کنند،
۱۵ و این نعمت‌ها را به دست آورند: شراب که باعث خوشی دل می‌شود،روغن که پوست چهره را صاف و برّاق می‌کند،و نان که به انسان قوّت و نیرو می‌دهد.*
۱۶ ای یَهُوَه، درختان تو سیراب می‌شوند؛درختان سِدری که در لبنان کاشتی سبز و خُرمند.
۱۷ پرندگان روی درختان سِدر لانه می‌سازند،
و آشیانهٔ لک‌لک‌ها روی شاخه‌های درختان صنوبر* است.
۱۸ کوه‌های بلند، چراگاه‌های بزهای کوهی است،و صخره‌ها پناهگاه خرگوش‌های کوهی.
۱۹ ماه را برای تعیین فصل‌ها به وجود آوردی،و خورشید را برای تعیین روزها.*
۲۰ به فرمان تو شب می‌شود،و همهٔ حیوانات وحشی جنگل در تاریکی شب پرسه می‌زنند.
۲۱ شیرهای جوان برای طعمه غرّش می‌کنند،و روزی‌شان را از خدا می‌خواهند.
۲۲ وقتی آفتاب طلوع می‌کند،آن‌ها به آشیانه‌هایشان برمی‌گردند و می‌خوابند.
۲۳ انسان‌ها برای کسب و کار از خانه بیرون می‌روند،و تا شب به کارشان مشغولند.
۲۴ ای یَهُوَه، کارهای دست تو چقدر زیادند!
همهٔ آن‌ها را با حکمت ساختی،
و زمین از آفریده‌های تو پر است.
۲۵ برای مثال، دریاها بزرگ و وسیع هستند،و جانوران بی‌شماری در آن‌ها زندگی می‌کنند، چه بزرگ و چه کوچک.
۲۶ کشتی‌ها بر روی آب‌ها سفر می‌کنند،و لِویاتان* که تو آفریدی، در آب‌ها بازی می‌کند.
۲۷ تمام مخلوقات تو منتظرندتا روزی‌شان را به‌موقع به آن‌ها بدهی.
۲۸ هر چه به آن‌ها می‌دهی، خوراکشان می‌شود.*
وقتی روزی‌شان را فراهم می‌کنی،* آن‌ها با نعمت‌های تو سیر می‌شوند.
۲۹ اما وقتی روی خود را از آن‌ها برمی‌گردانی، سخت پریشان می‌شوند.
اگر نیروی حیاتشان* را از آن‌ها بگیری، می‌میرند و به خاک برمی‌گردند.
۳۰ وقتی روح مقدّست را می‌فرستی، همه چیز آفریده می‌شود،و زندگی تازه روی زمین به وجود می‌آید.
۳۱ شکوه و جلال یَهُوَه جاودانی است.
یَهُوَه از کارهای دستش شاد می‌شود.
۳۲ خدا به زمین نگاه می‌کند و زمین به لرزه درمی‌آید؛کوه‌ها را لمس می‌کند و دود از آن‌ها بلند می‌شود.
۳۳ تا آخر عمرم، برای یَهُوَه سرود می‌خوانم،و تا زنده‌ام برای ستایش خدایم، آواز می‌خوانم.*
۳۴ امیدوارم که فکرهایم مایهٔ خشنودی یَهُوَه باشد،
چون او شادی من است.
۳۵ گناهکاران از روی زمین محو خواهند شد،و شریران دیگر وجود نخواهند داشت!
ای جان من، یَهُوَه را ستایش کن! ای مردم، یاه را ستایش کنید!*
پاورقی‌ها
^ یا: «تیرک‌های خانه‌ات را بالای آب‌ها نصب کرده‌ای.»
^ یا: «فرار کردند.»
^ تحت‌اللفظی: «اتاق‌های بالایت.»
^ یا: «دل انسان فانی را تقویت می‌کند.»
^ یا: «سَرو کوهی.»
^ یا: «و خورشید وقت غروبش را می‌داند.»
^ رجوع به واژه‌نامه.
^ یا: «جمع می‌کنند.»
^ یا: «وقتی دستت را باز می‌کنی.»
^ تحت‌اللفظی: «روحشان.» رجوع به واژه‌نامه: «روح.»
^ یا: «ساز می‌زنم.»
^ یا: «هَلِلویاه.» «یاه» مخفف یَهُوَه است.
