بخشش به معنی عفو شخص خطاکار است.‏ واژهٔ یونانی‌ای که «بخشیدن» ترجمه شده است،‏ به صورت تحت‌اللفظی «گذشت» است،‏ مانند زمانی که شخصی طلبکار از طلب خود می‌گذرد.‏ عیسی از این تشبیه استفاده کرد و به پیروانش تعلیم داد که چنین دعا کنند:‏ «گناهان ما را ببخش؛‏ زیرا خود ما نیز هر که را به ما مقروض است،‏ می‌بخشیم.‏» (‏لوقا ۱۱:‏۴‏)‏ عیسی در مَثَل خادمی که نبخشید،‏ بخشیدن دیگران را با گذشت طلبکار و صرف‌نظر کردن از قرضش مقایسه کرد.‏—‏مَتّی ۱۸:‏۲۳-‏۳۵‏.‏

 زمانی می‌توانیم بگوییم دیگری را بخشیده‌ایم که از آنچه باعث رنجش و دلخوری ما شده است به‌راستی بگذریم و دیگر در عوض سختی یا صدمه‌ای که دیده‌ایم ادعایی نداشته باشیم.‏ کتاب مقدّس تعلیم می‌دهد که محبتی عاری از خودخواهی اساس و پایهٔ بخشیدن دیگران است،‏ چون «محبت کینه به دل نمی‌گیرد.‏»—‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۴،‏ ۵‏.‏

بخشش به چه معنا نیست؟‏

•   بخشش به معنای پذیرفتن عمل خطا نیست.‏ کتاب مقدّس کسانی که اعمال بد و ناشایست را بی‌ضرر و پذیرفته می‌شمارند،‏ محکوم می‌کند.‏—‏اِشَعْیا ۵:‏۲۰‏.‏

•   بخشش به این معنا نیست که خطایی صورت نگرفته است.‏ خدا گناهان جدّی داوود پادشاه را بخشید،‏ اما او را از عواقب اعمالش مصون نداشت.‏ حتی خدا خطاهای او را در کتاب مقدّس ذکر کرد،‏ از این رو آن خطاها هنوز هم فراموش نشده است.‏—‏۲سموئیل ۱۲:‏۹-‏۱۳‏.‏

•   بخشش به این معنا نیست که اجازه می‌دهید دیگران از شما سوءاستفاده کنند.‏ فرض کنید شما مبلغی به کسی قرض داده‌اید،‏ اما او آن را به هدر می‌دهد و نمی‌تواند طبق قرارش بدهی خود را پرداخت کند.‏ او از این بابت متأسف است و از شما عذرخواهی می‌کند.‏ شما می‌توانید او را ببخشید.‏ چگونه؟‏ اینکه ناراحتی و رنجشی در دل نگاه ندارید،‏ مرتب موضوع را با او پیش نکشید و حتی ممکن است بخواهید از تمام بدهی خود بگذرید.‏ با این همه شاید در آینده دیگر نخواهید به او پولی قرض دهید.‏—‏مزمور ۳۷:‏۲۱؛‏ امثال ۱۴:‏۱۵؛‏ ۲۲:‏۳؛‏ غَلاطیان ۶:‏۷‏.‏

•   بخشش به این معنا نیست که شخص را بدون دلیل موجه ببخشید.‏ خدا کسانی را نمی‌بخشد که مغرضانه و عمداً دست به خطایی بزرگ می‌زنند،‏ نمی‌خواهند خطای خود را بپذیرند،‏ راه خود را تغییر دهند و از آنانی که رنجانده‌اند،‏ عذرخواهی کنند.‏ (‏امثال ۲۸:‏۱۳؛‏ اعمال ۲۶:‏۲۰؛‏ عبرانیان ۱۰:‏۲۶‏)‏ خدا کسانی را که توبه نمی‌کنند دشمن خود می‌داند و از ما نیز نمی‌خواهد کسانی را ببخشیم که او نبخشیده است.‏—‏مزمور ۱۳۹:‏۲۱،‏ ۲۲‏.‏

   حال اگر شما قربانی رفتاری بی‌رحمانه شده باشید و شخص مقابل از شما عذرخواهی نکند یا حتی رفتار نادرست خود را نپذیرد،‏ چطور؟‏ در کتاب مقدّس این پند آمده است:‏ «از خشم بازایست و غضب را ترک نما!‏» (‏مزمور ۳۷:‏۸‏)‏ در چنین شرایطی نمی‌خواهیم رفتار بد شخص را توجیه کنیم،‏ اما همچنین نمی‌خواهیم با او با خشم و غیظ برخورد کنیم‏.‏ اطمینان داشته باشید که او در مقابل خدا جوابگو خواهد بود.‏ (‏عبرانیان ۱۰:‏۳۰،‏ ۳۱‏)‏ همچنین خدا دلگرمی و امیدی زیبا به ما می‌دهد که در آینده از بار سنگین دردها و سختی‌های امروز رها خواهیم شد.‏—‏اِشَعْیا ۶۵:‏۱۷؛‏ مکاشفه ۲۱:‏۴‏.‏

•   آیا اصلاً دلیلی برای رنجش وجود دارد که بخشش معنا داشته باشد.‏ گاه به جای این که در فکر بخشش کسی باشیم،‏ شاید باید بپذیریم که بی‌مورد ناراحت شده‌ایم و در اصل دلیلی موجه برای رنجش و دلخوری وجود نداشته است.‏ در کتاب مقدّس می‌خوانیم:‏ «در دل خویش زود خشمگین مشو،‏ زیرا خشم در دامن احمقان منزل می‌گزیند.‏»—‏جامعه ۷:‏۹‏.‏

چگونه دیگران را ببخشیم؟‏

1.  ۱.‏ به خاطر داشته باشید که بخشش به چه معناست.‏ بخشش به این معنی نیست که شما خطا را می‌پذیرید یا رفتاری می‌کنید که گویی خطایی صورت نگرفته است،‏ بلکه به معنی گذشت از خطاست.‏

2.  ۲.‏ فواید بخشش را در نظر داشته باشید.‏ اگر خشم و دلخوری را کنار بگذاریم آرامش خواهیم داشت،‏ از سلامت بیشتری برخوردار خواهیم شد و شادتر خواهیم بود.‏ (‏امثال ۱۴:‏۳۰؛‏ مَتّی ۵:‏۹‏)‏ مهم‌تر از همه،‏ اگر خطای دیگران را نبخشیم خدا نیز خطاهای ما را نمی‌بخشد.‏—‏مَتّی ۶:‏۱۴،‏ ۱۵‏.‏

3.  ۳.‏ احساس دیگران را درک کنید.‏ همهٔ ما ناکاملیم و ضعف‌هایی داریم.‏ (‏یعقوب ۳:‏۲‏)‏ همان طور که ما خوشحال می‌شویم که دیگران خطاهای ما را ببخشند،‏ ما نیز باید خطاهای دیگران را ببخشیم.‏—‏مَتّی ۷:‏۱۲‏.‏

4.  ۴.‏ معقول باشید.‏ حتی اگر به دلیلی موجه شکایت یا ناراحتی از کسی داریم،‏ بجاست این پند کتاب مقدّس را به کار گیریم:‏ «همچنان یکدیگر را تحمّل کنید.‏»—‏کولُسیان ۳:‏۱۳‏.‏

5.  ۵.‏ فوراً عمل کنید.‏ خطای شخص را هر چه زودتر ببخشید و خشم را در دل نگاه ندارید.‏—‏اِفِسُسیان ۴:‏۲۶،‏ ۲۷‏.‏