CESAR ve eşi Rocio’nun California’da rahat bir yaşamı vardı. Cesar ısıtma, havalandırma ve iklimlendirme sektöründe tamgün çalışıyordu, Rocio da yarım gün bir doktorun yanında çalışıyordu. Evleri kendilerinindi ve çocukları yoktu. Ancak birkaç yıl önce hayatlarını değiştiren bir şey oldu.

Ekim 2009’da ABD bürosu ülkedeki tüm cemaatlere mektup gönderip çeşitli becerilere sahip kişileri geçici Beytel hizmetine başvurmaya davet etti. Gönüllüler Wallkill’deki (New York) büronun genişletilmesi için yapılan inşaata yardım edebilecekti. Beytel hizmeti için talep edilen yaş sınırının üzerinde olanlar bile başvurabilecekti. Cesar ve Rocio şöyle diyor: “Yaşımızdan dolayı Beytel’de hizmet etme fırsatının bir daha karşımıza çıkmayacağını biliyorduk. Bu fırsatı hayatta kaçıramazdık!” Onlar hemen başvuruda bulundu.

Ancak bir yıldan uzun süre geçmesine rağmen Beytel’den bir cevap gelmedi. Yine de onlar hedeflerine erişmek için adım atmaya devam etti; örneğin yaşamlarını sadeleştirdiler. Cesar şöyle anlatıyor: “Evimizi kiraya verebilmek için garajımızı stüdyo daireye çevirdik. Ardından, birkaç yıl önce tam hayallerimizdeki gibi inşa ettiğimiz 200 metrekarelik evimizden 25 metrekarelik dairemize taşındık. Yaptığımız değişiklikler sayesinde, Beytel’den bir davet gelirse hemen kabul edebilecektik.” Peki sonra ne oldu? Rocio şöyle diyor: “Küçük dairemize taşındıktan bir ay sonra, Wallkill’de geçici olarak çalışmak için davet aldık. Sonradan fark ettik ki, yaşamımızı sadeleştirmekle aslında Yehova’ya bizi desteklemesi için fırsat vermiş olduk.”

Cesar ve Rocio gibi yüzlerce kardeş New York eyaletindeki inşaat projelerine yardım edebilmek  için özverilerde bulundu. Onlardan bazısı Wallkill’deki inşaatı desteklerken, birçoğu da Warwick’teki dünya merkez bürosu inşaatına yardım etme ayrıcalığını tadıyor. * Pek çok çift Yehova’ya daha çok hizmet edebilmek için güzel evlerini, kazançlı işlerini, hatta evcil hayvanlarını geride bıraktı. Peki Yehova onların özverili tutumunu ödüllendirdi mi? Kesinlikle evet!

Örneğin elektrikçilik yapan Way ile karısı Debra’nın yaşadıklarına bakalım. 50’lerinin sonlarında olan bu çift Kansas’taki evlerini ve eşyalarının büyük kısmını satıp Beytel’e dışarıdan yardım edebilmek için Wallkill’e taşındı. * Bu hayatlarında pek çok değişiklik yapmalarını gerektirse de, tüm özverilerine değdiğini düşünüyorlar. Debra Beytel’deki görevi hakkında şöyle diyor: “Bazen kendimi cennetteki inşaat projelerini betimleyen resimlerden birindeymiş gibi hissediyorum.”

Melvin ve Sharon da Warwick’teki inşaata yardım etmek için Güney Carolina’daki evlerini ve eşyalarını sattılar. Bu özverilerde bulunmak kolay olmadıysa da, böylesine tarihi bir projede yer aldıkları için kendilerini çok ayrıcalıklı hissediyorlar. Şöyle diyorlar: “Dünya çapındaki teşkilata yarar sağlayacak bir şey başardığınızı bilmenin verdiği sevinç harika bir duygu!”

Emekli müteahhit olan Kenneth ve karısı Maureen Warwick projesinde hizmet etmek için California’dan geldi. 50’lerinin ortasında olan bu çift taşınabilmek için bazı düzenlemeler yaptı. Aile fertleri Kenneth’in yaşlı babasına bakıyor, bir hemşire de evleriyle ilgileniyor. Peki Beytel’de hizmet etmek için yaptıkları özverilerden pişmanlık duyuyorlar mı? Kesinlikle hayır. Kenneth şöyle diyor: “Muazzam nimetler tadıyoruz. Tabii hiç zorluk yaşamadığımızı söyleyemeyiz. Fakat çok doyum veren bir hayatımız var. Keşke bu hizmete katılma ayrıcalığını herkes tatsa!”

Bu projelere yardım edebilmek için yaşamında değişiklik yapan pek çok kişinin bazı engelleri aşması gerekti. Örneğin 60’larının başlarında olan William ve Sandra’nın Pennsylvania’da rahat, oturmuş bir hayatları vardı. Bu çiftin makine parçaları üreten başarılı bir şirketi vardı ve 17 eleman çalıştırıyorlardı. Çocukluklarından beri aynı cemaatteydiler ve akrabalarının çoğu o bölgede yaşıyordu. Dolayısıyla Wallkill’deki inşaata yardım etme fırsatı karşılarına çıktığında, bunun neredeyse  tanıdıkları herkesi ve alıştıkları her şeyi geride bırakmak anlamına geleceğini biliyorlardı. William “Herhalde bizim için en büyük zorluk rahat yaşamımızı bırakmak oldu” diyor. Ancak onlar çok dua ettikten sonra taşınmaya karar verdiler ve bundan hiç pişmanlık duymadılar. William şöyle diyor: “Böyle bir işte doğrudan pay sahibi olmanın ve Beytel ailesiyle omuz omuza hizmet etmenin verdiği sevinç başka hiçbir şeyle karşılaştırılamaz. Sandra ve ben daha önce hiç olmadığı kadar mutluyuz.”

Hawaii’de inşaat proje müdürü olan Ricky Warwick’teki projeye yardım etme daveti almıştı. Karısı Kendra onun bu daveti kabul etmesini istiyordu. Ancak yerinde bir kaygıları vardı: 11 yaşındaki oğulları Jacob. Ailece New York eyaletine taşınmanın hikmetli bir karar olup olmayacağını ve oğullarının bambaşka bir ortama uyum sağlayıp sağlayamayacağını merak ediyorlardı.

Ricky şöyle diyor: “Önceliklerimizden biri, ruhen güçlü gençlerin olduğu bir cemaat bulmaktı. Jacob’ın bir sürü iyi arkadaşı olsun istiyorduk.” Sonunda çok az çocuğun ancak birçok Beytel işçisinin olduğu bir cemaate katıldılar. Ricky şöyle anlatıyor: “İlk ibadetimizden sonra, özellikle de hiç yaşıtı olmadığından Jacob’a yeni cemaati nasıl bulduğunu sordum. Bana ‘Merak etme baba, Beytelli genç biraderlerle arkadaş olurum’ dedi.”

Gerçekten de Beytel’de hizmet eden gençler Jacob’ın arkadaşı oldu. Bu arkadaşlıklar Jacob’ı nasıl etkiledi? Ricky şöyle diyor: “Bir akşam geç saatte oğlumun odasının önünden geçerken ışığın hâlâ açık olduğunu gördüm. Onu bilgisayar oyunu oynarken bulacağımı düşündüm, fakat Kutsal Kitabını okuyordu! Ne yaptığını sorduğumda Jacob ‘Ben de Beytelliyim, Kutsal Kitabı bir yılda bitireceğim’ dedi.” Ricky ve Kendra’nın sadece Ricky Warwick’teki inşaat işine katılabildiği için değil, taşınmaları oğullarının ruhi gelişimine katkıda bulunduğu için de ne kadar mutlu olduğunu tahmin edebilirsiniz (Özd. 22:6).

Wallkill ve Warwick’teki inşaat projeleri zamanla tamamlanacak. Dolayısıyla yardıma çağrılan kişiler Beytel hizmetlerinin geçici olduğunun farkında. Peki bu kardeşler daha sonra nereye gidecekleri veya ne yapacakları konusunda aşırı kaygı çekiyor mu? Hayır. Florida’dan gelen 50’li yaşlarında iki çiftin sözleri onlardan pek çoğunun duygularını dile getiriyor. Şantiye şefi olan John, karısı Carmen’le birlikte Warwick’te geçici olarak  hizmet ediyor. Onlar şöyle diyor: “Şimdiye kadar Yehova’nın belli ihtiyaçlarımızla nasıl ilgilendiğini gördük. Buraya gelmemizi sağlayan Yehova’nın bizi bundan sonra da terk etmeyeceğinden eminiz” (Mezm. 119:116). Yangın söndürme sistemleri tasarlayan Luis, karısı Quenia’yla birlikte Wallkill’de hizmet ediyor. Şöyle söylüyorlar: “Bugüne dek Yehova’nın maddi ihtiyaçlarımızı cömertçe karşıladığını gördük. Nasıl, ne zaman ya da nerede bilmiyoruz ama O’nun bizimle ilgilenmeye devam edeceğine eminiz” (Mezm. 34:10; 37:25).

New York’taki inşaat işine yardım edenlerin çoğu gönüllü olmamak için pek çok neden bulabilirdi. Ancak onlar Yehova’nın hepimize yaptığı şu çağrıya kulak verip O’nu sınadılar: “Beni bununla sınayın. . . . . Göklerin bentlerini size açmaz mıyım, üzerinize yeterinden fazla bereket yağdırmaz mıyım?” (Mal. 3:10).

Siz de Yehova’yı sınayıp O’ndan bol bol bereket almak ister misiniz? İster New York’taki isterse de başka bir yerdeki inşaat projeleri olsun, şu anda yürütülen bu heyecan verici işe nasıl katılabileceğinizi dua ederek düşünün. Böylece Yehova’nın sizi nasıl ödüllendirdiğini kendi gözlerinizle göreceksiniz (Mar. 10:29, 30).

Alabama’dan gelen ve inşaat mühendisi olan Dale ile eşi Cathy bu hizmet alanını herkese tavsiye ediyor. Wallkill’de gönüllü olarak çalışan bu çift şöyle söylüyor: “Alıştığınız rahat yaşamı bırakma cesaretini gösterdiğinizde, Yehova’nın ruhunun nasıl işlediğini görme fırsatına sahip olursunuz.” Peki böyle bir adımı nasıl atabilirsiniz? Dale “Hayatınızı sadeleştirin, sadeleştirin, sonra biraz daha sadeleştirin. Asla pişman olmayacaksınız!” diyor. Kuzey Carolina’dan Gary 30 yıl boyunca şantiye şefi olarak çalışmıştı. O ve karısı Maureen Warwick’te tattıkları nimetlerden birinin “hayatlarını Beytel’de Yehova’ya hizmet ederek geçirmiş harika kardeşlerle tanışmak ve onlarla birlikte çalışmak” olduğunu söylüyor. Gary “Beytel’de hizmet edebilmek için sade bir hayatınız olmalı” diyor. “Yaşadığımız gelip geçici ortamda sürebileceğiniz en iyi hayat bu.” Illinois’den gelen ve elektrik müteahhidi olan Jason ile eşi Jennifer Wallkill’de bir Beytel projesi üzerinde çalışmanın “yeni dünyadaki yaşama en yakın deneyimlerden biri” olduğunu söylüyor. Jennifer şunları ekliyor: “Yehova’nın yaptığınız her şeyi takdir ettiğini ve tüm bunların O’nun bizim için hazırladığı geleceğe bir yatırım olduğunu bilmek harika bir duygu. Yehova paha biçilmez nimetlere sahip olmanızı mutlaka sağlıyor.”