خدا با دادن ارادهٔ آزاد به ما ارج نهاده است.‏ او به ما این قدرت را داده است تا خود برای زندگی‌مان تصمیم بگیریم.‏ او برای ما سرنوشتی تعیین نکرده است.‏ حال به بررسی برخی تعالیم کتاب مقدّس می‌پردازیم.‏

•   خدا انسان‌ها را به صورت خود آفرید.‏ (‏پیدایش ۱:‏۲۶‏)‏ برخلاف حیوانات که اساساً از روی غریزه عمل می‌کنند،‏ ما انسان‌ها مانند خالق خود توانایی ابراز خصوصیاتی همچون محبت و عدالت را داریم و مانند خالق خود از ارادهٔ آزاد برخورداریم.‏

•   ما تا حد زیادی می‌توانیم آیندهٔ خود را تعیین کنیم.‏ کتاب مقدّس ما را تشویق می‌کند تا با اطاعت کردن از صدای خدا یعنی فرامین او زندگی را برای خود برگزینیم.‏ (‏تَثنیه ۳۰:‏۱۹،‏ ۲۰‏)‏ اگر ما ارادهٔ آزاد نداشتیم،‏ پس این گفته بی‌مفهوم یا حتی ظالمانه می‌بود.‏ خدا ما را مجبور به کاری نمی‌کند اما در عوض با گرمی چنین عنوان می‌کند:‏ «کاش که به فرامین من توجه می‌کردی!‏ آنگاه سلامتی تو همچون نهر.‏.‏.‏ می‌بود.‏»—‏اِشَعْیا ۴۸:‏۱۸

•   موفقیت یا شکست ما به سرنوشت بسته نیست.‏ اگر می‌خواهیم درکاری موفق باشیم،‏ باید سخت تلاش کنیم.‏ در کتاب مقدّس آمده است:‏ «هر آنچه دستت برای انجام دادن بیابد،‏ با تمام توان خویش انجام بده.‏» (‏جامعه ۹:‏۱۰‏)‏ همچنین آمده است:‏ «تدبیرهای شخصِ کوشا منفعت به بار می‌آورد.‏»—‏امثال ۲۱:‏۵‏.‏

 ارادهٔ آزاد هدیه‌ای پرارزش از سوی خداست،‏ زیرا این فرصت را برایمان فراهم می‌کند تا نه از روی اجبار بلکه «با تمامی دل» او را دوست داشته باشیم،‏ زیرا این خواست ماست.‏—‏مَتّی ۲۲:‏۳۷‏.‏

 کتاب مقدّس می‌گوید که خدا،‏ قادر مطلق است و هیچ کس نمی‌تواند او را محدود سازد.‏ (‏ایّوب ۳۷:‏۲۳؛‏ اِشَعْیا ۴۰:‏۲۶‏)‏ اما او از قدرت خود استفاده نمی‌کند تا همه چیز را کنترل کند.‏ برای مثال کتاب مقدّس می‌گوید که خدا در برابر بابل باستان،‏ دشمن قوم خود خویشتنداری می‌کرد.‏ (‏اِشَعْیا ۴۲:‏۱۴‏)‏ به طور مشابه،‏ او نسبت به آنانی که از ارادهٔ آزاد خود سوءاستفاده می‌کنند و به دیگران آسیب می‌رسانند،‏ صبر و تحمّل نشان می‌دهد.‏ اما این کار خدا تا ابد ادامه نخواهد داشت.‏—‏مزمور ۳۷:‏۱۰،‏ ۱۱‏.‏