1

• Ayub satia jeung beunghar (1-5)

• Sétan nganggap Ayub boga niat goréng (6-12)

• Harta Ayub béak, anak-anakna maot (13-19)

• Ayub teu nyalahkeun Allah (20-22)

2

• Sétan masih nganggap Ayub boga niat goréng (1-5)

• Sétan diidinan narajang Ayub ku kanyeri (6-8)

• Ceuk pamajikan Ayub, ”Pék geura sumpahan Allah tuluy maot!” (9, 10)

• Tilu babaturan Ayub daratang (11-13)

3

• Ayub nyumpahan poé manéhna dilahirkeun (1-26)

  • Ayub héran ku naon manéhna sangsara (20, 21)

4

• Omongan Élifaz nu mimiti (1-21)

  • Ngahina kasatiaan Ayub (7, 8)

  • Nyaritakeun titingalianana (12-17)

  • ’Allah teu percaya ka hamba-hamba-Na’ (18)

5

• Élifaz neruskeun omonganana (1-27)

  • ’Allah ngajiret jalma bijaksana ku kapinteranana sorangan’ (13)

  • ’Ayub kuduna teu nampik lamun dipapatahan ku Allah’ (17)

6

• Jawaban Ayub (1-30)

  • Manéhna ngarasa pantes kukulutus (2-6)

  • Babaturanana teu bisa diandelkeun (15-18)

  • ”Omongan nu jujur mah moal pikanyerieun!” (25)

7

• Ayub neruskeun omonganana (1-21)

  • Kahirupan manusa téh kawas kuli (1, 2)

  • ”Ku naon abdi diarah ku Gusti?” (20)

8

• Omongan Bildad nu mimiti (1-22)

  • Bildad nuduh anak-anak lalaki Ayub nyieun dosa (4)

  • ’Mun manéh hirup bersih, Allah bakal ngajaga manéh’ (6)

  • Bildad nuduh Ayub mopohokeun Allah (13)

9

• Jawaban Ayub (1-35)

  • Manusa teu bisa ngalawan Allah (2-4)

  • ’Allah ngadamel hal-hal nu teu kahontal ku akal’ (10)

  • Euweuh nu bisa paadu omong jeung Allah (32)

10

• Ayub neruskeun omonganana (1-22)

  • ’Naon alesan Allah ngamusuhan abdi?’ (2)

  • Allah dibandingkeun jeung Ayub (4-12)

  • Ayub hayang rada ngarénghap (20)

11

• Omongan Zofar nu mimiti (1-20)

  • Ceuk Zofar, omongan Ayub téh ngan omong kosong (2, 3)

  • Nitah Ayub eureun ngalampahkeun nu jahat (14)

12

• Jawaban Ayub (1-25)

  • ’Urang teu éléh ku maranéh’ (3)

  • ”Urang diseungseurikeun” (4)

  • ”Allah téh bijaksana” (13)

  • Allah leuwih punjul tibatan para hakim jeung para raja (17, 18)

13

• Ayub neruskeun omonganana (1-28)

  • ’Leuheung kénéh urang nyarita ka Allah’ (3)

  • ”Maranéh kabéh téh tabib nu euweuh gunana” (4)

  • ”Urang yakin urang téh bener” (18)

  • Tatanya ku naon manéhna dianggap musuh ku Allah (24)

14

• Ayub neruskeun omonganana (1-22)

  • Hirup manusa pondok jeung pinuh ku kasusah (1)

  • Tangkal gé boga harepan (7)

  • ”Cobi upami Gusti nyumputkeun abdi di Kuburan” (13)

  • ”Upami manusa maot, tiasa kitu manéhna hirup deui?” (14)

  • Allah sono kana karya panangan-Na (15)

15

• Élifaz ngomong kadua kalina (1-35)

  • Élifaz nuduh Ayub teu sieun ka Allah (4)

  • Élifaz nuduh Ayub lancang (7-9)

  • ’Allah teu percaya ka para malaikat-Na’ (15)

  • Nu nandangan kasangsaraan mah jalma jahat (20-24)

16

• Jawaban Ayub (1-22)

  • ”Bororaah ngalilipur, maranéh kalah ka ngabeungbeurat urang!” (2)

  • Ngarasa dirina dijadikeun bubulanan ku Allah (12)

17

• Ayub neruskeun omonganana (1-16)

  • ’Urang dikurilingan ku nu sok moyokan’ (2)

  • ’Urang ku Allah dijadikeun bahan sindiran’ (6)

  • ”Kuburan bakal jadi imah urang” (13)

18

• Bildad ngomong kadua kalina (1-21)

  • Ngagambarkeun hukuman keur jalma dosa (5-20)

  • Bildad nuduh Ayub teu kenal ka Allah (21)

19

• Jawaban Ayub (1-29)

  • Ayub embung dicarékan ku ”babaturanana” (1-6)

  • Ngarasa ditinggalkeun (13-19)

  • ”Aya nu nebus urang” (25)

20

• Zofar ngomong kadua kalina (1-29)

  • Ngarasa dihina ku Ayub (2, 3)

  • Zofar nuduh Ayub téh jahat (5)

  • Zofar nuduh Ayub resep ngalampahkeun dosa (12, 13)

21

• Jawaban Ayub (1-34)

  • ’Ku naon nu jahat hirupna makmur?’ (7-13)

  • Ngabolékérkeun niat jahat ”babaturanana” (27-34)

22

• Élifaz ngomong katilu kalina (1-30)

  • ”Mémangna manusa aya gunana keur Allah?” (2, 3)

  • Nuduh Ayub sarakah jeung teu adil (6-9)

  • ’Pék balik deui ka Allah, manéh bakal dipulihkeun’ (23)

23

• Jawaban Ayub (1-17)

  • Ayub rék mawa perkarana ka hareupeun Allah (1-7)

  • Manéhna ngomong teu bisa manggihan Allah (8, 9)

  • ’Urang terus nuturkeun jeung tara nyimpang tina jalan-Na’ (11)

24

• Ayub neruskeun omonganana (1-25)

  • ’Ku naon Allah teu netepkeun poé keur ngahakiman?’ (1)

  • Ayub ngomong yén Allah haré-haré ningali kajahatan (12)

  • Jalma-jalma nu dosa resep kana poék (13-17)

25

• Bildad ngomong katilu kalina (1-6)

  • ”Bisa kitu manusa dianggap bener ku Allah?” (4)

  • Bildad ngomong yén kasatiaan téh euweuh gunana (5, 6)

26

• Jawaban Ayub (1-14)

  • ”Nu kitu nu disebut mantuan nu teu walakaya téh?” (1-4)

  • ’Allah ngagantungkeun bumi di tempat nu suwung’ (7)

  • ’Kakara saeutik tina sakitu lobana tindakan Allah’ (14)

27

• Ayub boga tékad pikeun tetep satia (1-23)

  • ”Moal mungkin urang teu satia ka Allah!” (5)

  • Nu teu kenal ka Allah teu boga harepan (8)

  • ’Naha atuh maranéh ngocoblak euweuh hartina?’ (12)

  • Nu jahat moal meunang nanaon (13-23)

28

• Ayub ngabandingkeun kabijaksanaan jeung barang-barang nu mahal hargana (1-28)

  • Jalma-jalma ngagali tambang (1-11)

  • Kabijaksanaan leuwih gedé nilaina tibatan mutiara (18)

  • Mun hayang boga kabijaksanaan, kudu hormat ka Yéhuwa (28)

29

• Ayub nginget-nginget kahirupanana nu bagja saacan nandangan kasusah (1-25)

  • Dihormat di gerbang kota (7-10)

  • Kahadéan nu pernah dilampahkeun (11-17)

  • Kabéh jalma ngadéngékeun naséhatna (21-23)

30

• Ayub ngagambarkeun kaayaanana nu barobah (1-31)

  • Dipoyokan ku jalma-jalma nu euweuh gunana (1-15)

  • Ngarasa teu ditulungan ku Allah (20, 21)

  • ”Kulit jadi hideung” (30)

31

• Ayub tetep satia (1-40)

  • Ayub nyieun perjangjian jeung panonna (1)

  • Ménta ditimbang ku Allah (6)

  • Lain tukang jinah (9-12)

  • Lain jalma nu cinta kana duit (24, 25)

  • Lain jalma nu nyembah berhala (26-28)

32

• Élihu nu ngora kénéh ngamimitian omonganana (1-22)

  • Ambek ka Ayub jeung babaturanana (2, 3)

  • Ngadagoan nu séjén bérés ngomong (6, 7)

  • Nu geus kolot can tangtu bijaksana (9)

  • Élihu kajurung pikeun ngomong (18-20)

33

• Élihu negor Ayub nu ngarasa diri paling bener (1-33)

  • Meunangkeun tebusan (24)

  • Jagjag deui kawas keur ngora (25)

34

• Élihu ngabéla kaadilan jeung tindakan Allah (1-37)

  • Ayub ngomong manéhna teu dibéré kaadilan ku Allah (5)

  • Allah nu bener teu pernah ngalampahkeun nu jahat (10)

  • Ayub kurang pangarti (35)

35

• Élihu ngabolékérkeun cara pikir Ayub nu salah (1-16)

  • Ceuk Ayub, manéhna leuwih bener tibatan Allah (2)

  • Allah sakitu luhurna, dosa moal aya pangaruhna keur Anjeunna (5, 6)

  • Ayub kudu ngadagoan Allah (14)

36

• Élihu muji kahébatan Allah (1-33)

  • Nu nurut bakal makmur, nu teu kenal ka Allah bakal ditolak (11-13)

  • ’Guru mana anu bisa nandingan Allah?’ (22)

  • Ayub kudu ngamulyakeun Allah (24)

  • ”Urang moal paham sakumaha hébatna kawasa Allah” (26)

  • Hujan jeung kilat aya dina kakawasaan Allah (27-33)

37

• Kakuatan alam némbongkeun kahébatan Allah (1-24)

  • Allah bisa ngeureunkeun sakabéh pagawéan manusa (7)

  • ’Mikirkeun padamelan Allah nu luar biasa’ (14)

  • Mustahil manusa bisa paham kana kahébatan Allah (23)

  • Ulah ngarasa diri pinter (24)

38

• Yéhuwa ngajelaskeun manusa téh euweuh nanaonna (1-41)

  • ’Manéh di mana waktu bumi diadegkeun?’ (4-6)

  • Putra-putra Allah nyurakkeun pupujian (7)

  • Pananya-pananya ngeunaan alam (8-32)

  • ”Hukum nu aya di langit” (33)

39

• Cara sasatoan diciptakeun némbongkeun yén manusa teu nyaho nanaon (1-30)

  • Embé gunung jeung uncal (1-4)

  • Kaldé liar (5-8)

  • Sapi jalu liar (9-12)

  • Manuk onta (13-18)

  • Kuda (19-25)

  • Manuk falkon jeung heulang (26-30)

40

• Pananya-pananya séjén ti Yéhuwa (1-24)

  • Ayub ngaku yén manéhna teu bisa ngomong nanaon deui (3-5)

  • ”Manéh rék ngomong Kuring téh teu adil?” (8)

  • Allah ngajelaskeun kakuatan Béhémot (15-24)

41

• Allah ngajelaskeun kahébatan Léwiatan (1-34)

42

• Ayub ngajawab Yéhuwa (1-6)

• Tilu babaturan Ayub dicarékan (7-9)

• Yéhuwa mulihkeun deui kaayaan Ayub (10-17)

  • Anak-anak Ayub (13-15)