Ik groeide op in Los Angeles (VS). We woonden in buurten die berucht waren om bendes en drugs. Ik was de tweede van zes kinderen.

Mijn moeder voedde ons op volgens de normen van de evangelische kerk. Maar als tiener leidde ik een dubbelleven. Op zondag zong ik in het kerkkoor en de rest van de week draaide mijn leven om feesten, drugs en immorele seks.

Ik was agressief en had een kort lontje. Alles wat ik maar kon vinden, gebruikte ik als wapen. Wat ik in de kerk leerde, hielp niet mee. Ik zei vaak: ‘Aan God is de wraak — en daar gebruikt hij mij voor!’ Eind jaren zestig, toen ik op de middelbare school zat, voelde ik me aangetrokken tot de ideologie van de Black Panthers, een politieke organisatie die erom bekendstond geweld te gebruiken om burgerrechten te verkrijgen. Ik werd lid van een burgerrechtenbeweging voor studenten. We organiseerden geregeld protesten, waarbij de school steeds tijdelijk gesloten moest worden.

Maar met alleen protesteren kon ik mijn agressie niet kwijt. Dus pleegde ik ook haatmisdrijven. Mijn vrienden en ik gingen bijvoorbeeld weleens naar films over de wrede behandeling van Afrikaanse slaven in de VS. Die onrechtvaardigheid maakte ons zo woedend dat we ter plekke de blanke jongeren in de bioscoop aanvielen. Daarna gingen we in buurten met veel blanken op zoek naar nog meer mensen die we in elkaar konden slaan.

Toen ik tegen de twintig was, zaten mijn broers en ik in het criminele circuit. We kregen problemen met de politie. Een van mijn broertjes was lid van een beruchte bende en ik ging vaak met ze om. Mijn leven ging van kwaad tot erger.

De ouders van een vriend van me waren Jehovah’s Getuigen. Ze vroegen of ik meeging naar de bijeenkomsten van hun gemeente, en dat deed ik. Ik zag meteen hoe anders de Getuigen waren. Iedereen had een bijbel en gebruikte die tijdens de bijeenkomst. Zelfs jongeren hadden een aandeel aan het programma! Ik vond het bijzonder te leren dat God een naam heeft, Jehovah, en dat die naam gebruikt werd (Psalm 83:18). In de gemeente zaten mensen uit allerlei verschillende landen, maar dat leverde totaal geen problemen op.

 In het begin wilde ik niet met de Getuigen studeren, maar ik ging wel graag naar hun bijeenkomsten. Toen ik op een avond op zo’n bijeenkomst was, ging een groep vrienden van me naar een concert. Daar sloegen ze een tiener dood omdat hij zijn leren jack niet aan ze wilde geven. De volgende dag liepen ze over de moord op te scheppen. Zelfs in de rechtszaal deden ze er lacherig over. De meesten van hen werden tot levenslang veroordeeld. Ik was zó blij dat ik die avond niet met ze was meegegaan. Ik besloot mijn leven te veranderen en de Bijbel te gaan onderzoeken.

Omdat ik zo veel te maken had gehad met vooroordeel, stond ik versteld van het gedrag van de Getuigen. Toen een blanke Getuige bijvoorbeeld naar het buitenland moest, liet hij zijn kinderen achter bij een zwart gezin. Ook ging een zwarte jongen die woonruimte zocht, bij een blank gezin wonen. Het werd me duidelijk dat Jehovah’s Getuigen voldeden aan de woorden van Jezus in Johannes 13:35: ‘Hieraan zullen allen weten dat gij mijn discipelen zijt, indien gij liefde onder elkaar hebt.’ Het voelde alsof ik in een echte familie was terechtgekomen.

Door de Bijbel te onderzoeken begon ik te beseffen dat ik een knop moest omzetten. Ik moest mijn manier van denken veranderen, zodat ik niet alleen kalmer zou worden maar ook zou gaan inzien dat dit de beste manier van leven was (Romeinen 12:2). Geleidelijk lukte me dit, en in januari 1974 werd ik gedoopt als een van Jehovah’s Getuigen.

Maar zelfs nadat ik gedoopt was, moest ik aan mijn zelfbeheersing werken. Toen ik bijvoorbeeld een keer van huis tot huis ging om met mensen over de Bijbel te praten, rende ik achter een dief aan die net mijn autoradio had gestolen. Terwijl ik dichterbij kwam, liet hij de radio vallen en rende hij weg. Toen ik de anderen in mijn groepje vertelde hoe ik mijn radio had teruggekregen, vroeg een ouderling me: ‘Stephen, wat zou je gedaan hebben als je de dief te pakken had gekregen?’ Die vraag zette me aan het denken en motiveerde me om te werken aan mijn zelfbeheersing.

In oktober 1974 werd ik fulltimeprediker. Dat betekende dat ik honderd uur per maand besteedde aan het vertellen over de Bijbel. Later mocht ik vrijwilligerswerk doen op het hoofdkantoor van Jehovah’s Getuigen in New York. In 1978 ging ik terug naar Los Angeles om voor mijn zieke moeder te zorgen. Twee jaar later trouwde ik met Aarhonda. Ze was een geweldige steun. Samen hebben we voor mijn moeder gezorgd tot aan haar dood. Een tijd later bezochten Aarhonda en ik de Wachttoren-Bijbelschool Gilead. We werden toegewezen aan Panama, waar we nu nog steeds zendelingen zijn.

Sinds mijn doop heb ik een aantal gespannen situaties meegemaakt. Als mensen me nu proberen uit te dagen, loop ik weg of probeer ik de situatie te sussen. Mijn vrouw en anderen hebben me complimentjes gegeven over hoe ik met deze situaties ben omgegaan. Het verbaast mij ook! Ik weet dat ik de veranderingen in mijn persoonlijkheid niet aan mezelf te danken heb. Het is een bewijs van de kracht die de Bijbel heeft om iemand te veranderen (Hebreeën 4:12).

De Bijbel heeft mijn leven een doel gegeven en me geleerd vredelievend te zijn. Ik sla mensen niet meer in elkaar maar help ze nu om in geestelijk opzicht te genezen. Ik heb zelfs de Bijbel bestudeerd met een vroegere vijand van school! Na zijn doop zijn we een tijdje kamergenoten geweest, en we zijn nog steeds goede vrienden. Tot nu toe zijn meer dan tachtig personen met wie mijn vrouw en ik de Bijbel hebben mogen studeren, gedoopt.

Ik ben Jehovah intens dankbaar dat ik nu een zinvol en gelukkig leven heb en echte vrienden heb gevonden.