De eerste jaren van mijn leven woonde ons gezin in de buurt van Leipzig in Oost-Duitsland, niet ver van de Tsjechische en de Poolse grens. Toen ik zes was, verhuisden we vanwege het werk van mijn vader naar het buitenland, eerst naar Brazilië en later naar Ecuador.

Op mijn veertiende werd ik naar een kostschool in Duitsland gestuurd. Mijn ouders waren ver weg in Zuid-Amerika, dus moest ik mezelf maar zien te redden. Ik werd heel zelfstandig en had niemand nodig. Het maakte me niet zo veel uit wat anderen van me vonden.

Toen ik zeventien was, kwamen mijn ouders terug naar Duitsland. Ik ging weer bij ze wonen, maar door mijn onafhankelijke houding lukte het me niet meer om me aan hun regels te houden. Dus ging ik op mijn achttiende het huis uit.

Ik werd steeds onrustiger en zocht naar een doel in het leven. Na verschillende leefstijlen en bewegingen te hebben geobserveerd, raakte ik ervan overtuigd dat ik mijn leven het beste kon wijden aan het verkennen van onze prachtige planeet voordat de mens die zou vernielen.

Ik liet Duitsland achter me, kocht een motor en vertrok naar Afrika. Maar al snel moest ik weer terug naar Europa om mijn motor te laten repareren. Kort daarna, op een strand in Portugal, besloot ik mijn motor weg te doen en te gaan varen.

Ik sloot me aan bij een groep jonge mensen die van plan waren de Atlantische Oceaan over te zeilen. Een van hen was Laurie, met wie ik later zou trouwen. Eerst voeren we naar de Caribische eilanden. Na een kort verblijf in Porto Rico gingen we terug naar Europa. Laurie en ik hoopten een zeilboot te vinden die we konden ombouwen tot een boot waar we op konden wonen. Maar na drie maanden zoeken werd ons project onverwachts onderbroken. Ik werd opgeroepen voor militaire dienst in Duitsland.

In totaal ben ik vijftien maanden bij de Duitse marine geweest. In die tijd trouwden Laurie en ik en troffen  we voorbereidingen om door te gaan met reizen. Kort voor mijn militaire dienst hadden we de romp van een reddingsboot gekocht. In mijn diensttijd bouwden we die geleidelijk om tot een kleine zeilboot. We waren van plan om daarop te gaan wonen en onze prachtige planeet te blijven verkennen. Dat was het moment — na mijn militaire dienst maar voordat de boot klaar was — dat we in contact kwamen met Jehovah’s Getuigen en de Bijbel begonnen te bestuderen.

Eerst dacht ik dat ik niet zo veel in mijn leven hoefde te veranderen. Ik was netjes getrouwd, en ik was al gestopt met roken (Efeziërs 5:5). En wat onze reisplannen betrof: het wijden van ons leven aan het observeren van Gods schitterende schepping vond ik best wel een nobel streven.

Maar ik moest wel degelijk veranderen, en dat had vooral met mijn persoonlijkheid te maken. Ik was extreem trots en onafhankelijk, en ik was alleen maar bezig met wat ik zelf allemaal kon en wat ik bereikt had. Alles draaide om mij.

Op een dag las ik Jezus’ beroemde Bergrede (Mattheüs hoofdstuk 5-7). In eerste instantie snapte ik niet wat Jezus met zijn gelukkigprijzingen bedoelde. Hij zei bijvoorbeeld dat degenen die honger of dorst hebben, gelukkig zijn (Mattheüs 5:6). Ik vroeg me af hoe behoeftig zijn iemand gelukkig kan maken. Door de Bijbel verder te onderzoeken kwam ik erachter dat we allemaal een spirituele behoefte hebben, waar pas aan voldaan kan worden als we die behoefte nederig erkennen. Het is zoals Jezus zei: „Gelukkig zijn zij die zich bewust zijn van hun geestelijke nood” (Mattheüs 5:3).

Nadat Laurie en ik in Duitsland een tijdje Bijbelcursus hadden gevolgd, verhuisden we naar Frankrijk, en later naar Italië. Overal waar we naartoe gingen, troffen we Jehovah’s Getuigen. Ik was diep onder de indruk van hun eenheid en oprechte liefde voor elkaar. Ik zag dat de Getuigen echt een wereldwijde broederschap zijn (Johannes 13:34, 35). Na verloop van tijd lieten Laurie en ik ons dopen als Getuigen van Jehovah.

Na mijn doop bleef ik aan mijn persoonlijkheid werken. Laurie en ik hadden besloten langs de Afrikaanse kust te zeilen, en dan de Atlantische Oceaan over te steken naar de VS. Daar, in ons kleine bootje midden op die uitgestrekte oceaan, besefte ik ineens hoe weinig ik voorstelde vergeleken met onze machtige Schepper. Omdat ik alle tijd van de wereld had (er is midden op de oceaan niet veel te doen), stortte ik me op de Bijbel. Ik werd vooral geraakt door de verslagen van Jezus’ leven op aarde. Hij was een volmaakte man met ontzettend veel talenten, maar hij vestigde nooit de aandacht op zichzelf. Zijn leven draaide niet om hem, maar om zijn hemelse Vader.

Door diep na te denken over Jezus’ voorbeeld, begreep ik dat Gods Koninkrijk de eerste plaats in mijn leven verdiende en niet ondergeschikt mocht zijn aan alle dingen die ik wilde doen (Mattheüs 6:33). Toen Laurie en ik eindelijk de VS bereikten, besloten we ons daar te gaan settelen en ons te concentreren op onze aanbidding.

Mijn vroegere egocentrische leefstijl ging gepaard met veel twijfels over de juistheid van mijn beslissingen. Maar nu heb ik een bron van onfeilbare wijsheid gevonden, waar ik me door laat leiden (Jesaja 48:17, 18). Ik heb nu ook een nieuw doel in het leven: God dienen en anderen helpen om hem te leren kennen.

Het toepassen van Bijbelse principes heeft ons huwelijk een stuk sterker gemaakt. Ook hebben we een leuke dochter, die van Jehovah houdt.

Toch is het ons niet altijd voor de wind gegaan. Maar we ervaren Jehovah’s hulp en zijn vastbesloten hem te blijven dienen en op hem te blijven vertrouwen (Spreuken 3:5, 6).