Heval tevî hev xeberdidin, seva ku heleqetiya wan baş be. Xwedê dixwaze ku em tevî wî xeberdin, çimkî ewî xwexa mera rê vekir ku heleqetiya meye baş tevî wî hebe. Xwedê dibêje: “Hûnê bangî min bikin û hûnê herin û ji minra dua bikin û ezê we bibihîzim” (Yêremya 29:12). Hergê hûn tevî Xwedê xeberdin hûnê “nêzîkî Xwedê bibin, û ew jî wê nêzîkî we bibe” (Aqûb 4:8, ÎM). Kitêba Pîroz mera îzbat dike ku: “Xwedê nêzîkî wan hemûyan e, ku bang [gazî] dikinê” (Zebûr 145:18, ÎM). Çiqas zef em Xwedêra dua dikin, haqas zef heleqetiya me tevî wî hê mezin dibe.

Îsa got: “Ji we kîjan e ew meriv, ku kurê wî nan jê bixwaze, ew kevir bidê? Yan jî mesî bixwaze, ew mer bidê? Hûn . . . zanin tiştêd qenc bidine zarêd xwe, lê Bavê weyî ezmana wê çiqas tiştêd qenc bide ewêd ku ji wî dixwazin” (Metta 7:9-11). Belê, Xwedê dixwaze ku hûn wîra dua bikin çimkî ew “bona we xem dike” (1 Petrûs 5:7). Ew hela hê dixwaze ku hûn problêmên xwe jî wîra gilî kin. Kitêba Pîroz dibêje: “Bona tu tiştî xem nekin, lê xwestina we bira bi dua-dirozga, razîbûnêva tevayî, Xwedêva eyan be” (Fîlîpî 4:6).

Êkspêrta ku psîkolojiya meriva lêkolîn dikin, dîna xwe dane ku bi seda mîlyona meriv texmîn dikin ku hewcê duakirinê ne. Nava wan merivada hene hela hê atêîst û agnostîk jî. a Ev yek îzbat dike ku meriv hatine efirandinê bi hewcetiya ruhanî. Îsa şirovekir ku meriv gerekê fem kin, ku ewana hewcê rêberiya Xwedê ne, lema ewî got: “Xwezî bi wan yên ku bi ruh belengaz in” (Metta 5:3, ÎM). Û ewê hewcetiyê em dikarin razî kin çaxê timê tevî Xwedê xeberdin.

Hergê em Xwedêra dua bikin, emê çi karê bistînin?