គម្ពីរជួយមនុស្សឲ្យកែប្រែជីវិត
«ចិញ្ចើមថ្នល់បានក្លាយទៅជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ»
ឆ្នាំកំណើត: ១៩៥៥
ប្រទេសកំណើត: អេស្ប៉ាញ
ប្រវត្ដិ: ប្រើគ្រឿងញៀន ប្រមឹកស្រា និងប្រើអំពើហិង្សា
អតីតកាលរបស់ខ្ញុំ
មនុស្សខ្លះត្រូវការពេលច្រើនដើម្បីទាញមេរៀនពីបទពិសោធន៍ល្វីងជូរចត់របស់ខ្លួន ហើយខ្ញុំក៏ដូចពួកគេដែរ។ ខ្ញុំបានកើតនិងធំឡើងនៅក្នុងក្រុងបាសាឡូណា ជាក្រុងធំទី២ក្នុងប្រទេសអេស្ប៉ាញ។ គ្រួសាររបស់ខ្ញុំរស់នៅតំបន់មួយហៅថាសូម៉ូរ៉ូស្ត្រូ តំបន់នោះក៏រួមបញ្ចូលផ្ទះភាគច្រើនដែលជាប់មាត់សមុទ្រក្នុងក្រុងបាសាឡូណាដែរ។ សូម៉ូរ៉ូស្ត្រូជាតំបន់ដែលល្បីខាងឧក្រិដ្ឋកម្ម និងការជួញដូរគ្រឿងញៀន។
ឪពុកម្ដាយខ្ញុំមានកូន៩នាក់ ហើយខ្ញុំជាកូនបងគេបង្អស់។ ដោយសារគ្រួសាររបស់យើងក្រីក្រខ្លាំងពេក ឪពុកខ្ញុំក៏ឲ្យខ្ញុំទៅធ្វើការជាអ្នករើសកូនបាល់នៅក្នុងក្លិបវាយកូនបាល់។ ពេលនោះ ខ្ញុំមានអាយុ១០ឆ្នាំ ហើយខ្ញុំត្រូវធ្វើការ១០ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំមិនអាចទៅរៀនដូចក្មេងឯទៀតទេ។ ពេលខ្ញុំអាយុ១៤ឆ្នាំ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើការជាអ្នកបញ្ជាម៉ាស៊ីននៅហាងមួយដែលលក់គ្រឿងដែក។
នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមក្នុងកងកម្លាំងពិសេសរបស់អេស្ប៉ាញនៅក្រុងមិលីឡាក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងជើង ហើយពាក់ឯកសណ្ឋានកងកម្លាំងនោះ
នៅឆ្នាំ១៩៧៥ ខ្ញុំបានត្រូវហៅឲ្យចូលបំពេញកាតព្វកិច្ចយោធានៅប្រទេសអេស្ប៉ាញ។ ខ្ញុំចង់ធ្វើអ្វីដែលផ្សងព្រេងក្នុងជីវិតខ្ញុំ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានស្ម័គ្រចិត្តចូលរួមក្នុងកងកម្លាំងពិសេសរបស់អេស្ប៉ាញនៅក្រុងមិលីឡាក្នុងទ្វីបអាហ្វ្រិកខាងជើង ដែលនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អេស្ប៉ាញ។ អំឡុងពេលនោះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រឡូកក្នុងពិភពដ៏ស្មោកគ្រោក គឺប្រើគ្រឿងញៀន និងប្រមឹកស្រា។
ពេលខ្ញុំចាកចេញពីកងកម្លាំងនោះ ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅក្រុងបាសាឡូណាវិញ ហើយបង្កើតក្រុមបងធំ។ ពួកយើងប្រទះឃើញអ្វី យើងលួចតែម្ដង រួចយើងយកទៅលក់ដើម្បីបានប្រាក់ទិញគ្រឿងញៀន។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមប្រើថ្នាំញៀនប្រភេទLSD អំហ្វីតាមីន ហើយប្រព្រឹត្តអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ ប្រមឹកស្រា និងលេងល្បែងស៊ីសង។ របៀបរស់នៅដ៏ខូចអាក្រក់នេះនាំឲ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តអំពើឃោរឃៅកាន់តែខ្លាំងឡើង។ ខ្ញុំតែងតែមានកាំបិត ពូថៅ ឬដាវជាប់តាមខ្លួនជានិច្ច ហើយខ្ញុំមិនខ្លាចប្រើវានៅពេលមានរឿងកើតឡើងនោះទេ។
មានពេលមួយ ខ្ញុំនិងក្រុមរបស់ខ្ញុំបានលួចឡានគេ ហើយត្រូវប៉ូលិសដេញតាមចាប់។ ទិដ្ឋភាពនៅពេលនោះ មើលទៅដូចជានៅក្នុងភាពយន្តអ៊ីចឹង។ យើងបានបើកឡានដែលយើងបានលួចនោះ រត់គេចប្រហែលជា៣០គីឡូម៉ែត្រ(២០ម៉ៃល៍) រហូតដល់ប៉ូលិសបាញ់រះមកលើយើង។ ទីបំផុត ឡានដែលយើងកំពុងបើកនោះ បានជួបគ្រោះថ្នាក់ទៅមុខលែងរួច ហើយយើងទាំងអស់គ្នាក៏បានរត់គេចខ្លួនទៅ។ ពេលឪពុកខ្ញុំដឹងរឿងនោះ គាត់បានបណ្ដេញខ្ញុំចេញពីផ្ទះ។
បន្ទាប់ពីនោះ អស់៥ឆ្នាំ ចិញ្ចើមថ្នល់បានក្លាយជាផ្ទះរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដេកតាមមាត់ទ្វារផ្ទះគេ ក្នុងឡានដឹកទំនិញ លើកៅអីនៅតាមសួនច្បារ និងនៅក្នុងទីធ្លាបញ្ចុះសព ហើយខ្ញុំក៏ស្នាក់នៅក្នុងរូងភ្នំអស់មួយរយៈដែរ។ ជីវិតខ្ញុំតែលតោលគ្មានគោលដៅទេ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ថាខ្ញុំរស់ឬស្លាប់ឡើយ។ ខ្ញុំចាំថាពេលគ្រឿងញៀនធ្វើទុក្ខ ខ្ញុំបានអារដៃនិងកដៃ ហើយខ្ញុំនៅតែមានសម្លាកនោះរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
វិធីដែលគម្ពីរជួយខ្ញុំឲ្យកែប្រែជីវិត
ពេលខ្ញុំអាយុ២៨ឆ្នាំ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំបានតាមរកខ្ញុំ ហើយហៅខ្ញុំឲ្យមកផ្ទះវិញ។ ខ្ញុំយល់ព្រមត្រឡប់មកវិញ ហើយសន្យាថាខ្ញុំនឹងកែខ្លួន តែខ្ញុំត្រូវការពេលមួយរយៈដើម្បីធ្វើតាមសន្យានោះ។
នៅល្ងាចមួយ សាក្សីព្រះយេហូវ៉ាពីរនាក់បានមកគោះទ្វារផ្ទះយើង។ ពេលខ្ញុំកំពុងស្ដាប់ពួកគេនិយាយ ឪពុករបស់ខ្ញុំបានស្រែកពីក្នុងផ្ទះឲ្យបិទទ្វារនៅមុខពួកគេទៅ។ ដោយសារខ្ញុំមិនចូលចិត្តឲ្យគេបង្គាប់បញ្ជា ដូច្នេះខ្ញុំមិនបានធ្វើតាមអ្វីដែលគាត់បានប្រាប់ទេ។ សាក្សីនោះបានឲ្យសៀវភៅតូចៗបីក្បាលដល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានទទួលដោយក្ដីរីករាយ។ ខ្ញុំបានសួរពួកគេអំពីទីតាំងសាលប្រជុំរបស់ពួកគេ ហើយពីរបីថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំបានទៅសាលប្រជុំនោះ។
អ្វីដែលខ្ញុំកត់សម្គាល់មុនបង្អស់ គឺគ្រប់គ្នាស្លៀកពាក់ស្អាតបាត។ ចំណែកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំមានសក់វែង ពុកមាត់ស្រមូម ហើយសម្លៀកបំពាក់ចាស់កខ្វក់។ ខ្ញុំឃើញច្បាស់ថាខ្ញុំចូលពួកគេមិនចុះទេ ដូច្នេះខ្ញុំឈរនៅខាងក្រៅសាលប្រជុំ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ពេលឃើញអតីតមិត្តខ្ញុំម្នាក់ឈ្មោះខ្វាន់ដែលជាសមាជិកក្រុមបងធំ ស្លៀកសម្លៀកបំពាក់សមរម្យទាំងពាក់អាវធំទៀតផង។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថាគាត់ទើបតែក្លាយទៅជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាមួយឆ្នាំមុននោះ។ វត្តមានរបស់គាត់ ធ្វើឲ្យខ្ញុំមានទំនុកចិត្តចូលទៅស្ដាប់កិច្ចប្រជុំ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកែប្រែជីវិត។
ខ្ញុំយល់ព្រមរៀនគម្ពីរ ហើយទទួលស្គាល់ភ្លាមៗថា បើខ្ញុំចង់ឲ្យព្រះពេញចិត្ត ខ្ញុំត្រូវកែខ្លួន ឈប់មានកំហឹង និងលែងមានរបៀបរស់នៅប្រាសចាកសីលធម៌ទៀត។ ការកែប្រែនោះមិនងាយស្រួលទេ។ ខ្ញុំបានរៀនថាដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ត ខ្ញុំត្រូវ«ផ្លាស់ប្ដូរជាថ្មីនូវរបៀបគិតគូររបស់[ខ្ញុំ]»ជាចាំបាច់។ (រ៉ូម ១២:២) សេចក្ដីមេត្ដាករុណរបស់ព្រះយេហូវ៉ាមានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងមកលើចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ទោះជាខ្ញុំធ្វើខុសច្រើនក៏ដោយ ខ្ញុំគិតថាលោកបានឲ្យឱកាសខ្ញុំកែប្រែរបៀបរស់នៅរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង។ អ្វីដែលខ្ញុំបានរៀនអំពីព្រះយេហូវ៉ាបានដក់ជាប់យ៉ាងជ្រៅក្នុងចិត្តខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងច្បាស់ថាមានព្រះជាអ្នកបង្កើតដែលតែងតែគិតដល់ខ្ញុំ។—ពេត្រុសទី១ ៥:៦, ៧
នេះបានជំរុញចិត្តខ្ញុំឲ្យកែប្រែ។ ជាឧទាហរណ៍ ពេលកំពុងរៀនគម្ពីរ ខ្ញុំជូរមាត់ចង់ជក់បារី ខ្ញុំនិយាយប្រាប់ខ្លួនឯងថា‹បើព្រះយេហូវ៉ាចង់ឲ្យខ្ញុំរក្សាភាពស្អាតស្អំពីអ្វីៗទាំងអស់ដែលនាំឲ្យស្មោកគ្រោក សូមឲ្យខ្ញុំលែងចង់ជក់បារីទៀត›។ (កូរិនថូសទី២ ៧:១) ទីបំផុត ខ្ញុំបោះបារីទាំងនោះទៅក្នុងធុងសំរាម!
ខ្ញុំក៏ត្រូវឈប់ប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន និងជួញដូរវាទៀតដែរ។ ដើម្បីធ្វើដូច្នេះ ត្រូវការពេលវេលា និងការខំប្រឹងថែមទៀត ហើយដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំត្រូវផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងជាមួយនឹងមិត្តភក្ដិចាស់របស់ខ្ញុំ។ ការសេពគប់ជាមួយនឹងពួកគេមិនបានជួយខ្ញុំឲ្យរីកចម្រើនខាងការគោរពប្រណិប័តន៍ព្រះទេ។ ដូច្នេះ ក្រោយមកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពឹងផ្អែកលើព្រះច្រើនជាង និងទទួលជំនួយពីមិត្តភក្ដិថ្មីៗក្នុងក្រុមជំនុំ។ ពួកគេបានបង្ហាញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ។ បទពិសោធន៍នោះខ្ញុំមិនធ្លាប់មានពីមុនទេ។ ប៉ុន្មានខែក្រោយមក ខ្ញុំផ្ដាច់គ្រឿងញៀនបានសម្រេច ហើយ«ពាក់បុគ្គលិកលក្ខណៈថ្មី»ដែលបានជួយខ្ញុំឲ្យទទួលការពេញចិត្តពីព្រះ។ (អេភេសូរ ៤:២៤) នៅខែសីហា ឆ្នាំ១៩៨៥ ខ្ញុំបានទទួលការជ្រមុជទឹកជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
ប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំបានទទួល
គម្ពីរជួយខ្ញុំឲ្យមានជីវិតល្អប្រសើរជាង។ គម្ពីរបានជួយខ្ញុំឲ្យរួចផុតពីរបៀបរស់នៅដ៏ខូចអាក្រក់ ដែលបំផ្លាញរាងកាយនិងភាពថ្លៃថ្នូររបស់ខ្លួន។ តាមការពិត មិត្តចាស់របស់ខ្ញុំជាង៣០នាក់បានស្លាប់ពេលនៅក្មេង ដោយសារមានជំងឺអេសដ៍ឬជំងឺផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងការប្រើគ្រឿងញៀន។ ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ ដែលខ្ញុំបានធ្វើតាមគោលការណ៍គម្ពីរ ព្រោះនោះបានជួយខ្ញុំឲ្យគេចផុតពីលទ្ធផលខ្លោចផ្សាទាំងនេះ។
កាលខ្ញុំនៅយុវវ័យ ខ្ញុំធ្លាប់កាន់កាំបិតពូថៅ ប្រើអំពើហិង្សា តែឥឡូវខ្ញុំលែងកាន់ទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំកាន់គម្ពីរដើម្បីបង្រៀនមនុស្សវិញ ជាអ្វីដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ស្រមៃគិតពីមុនទេ។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រពន្ធខ្ញុំនិងខ្ញុំបានបម្រើព្រះយេហូវ៉ាពេញពេល។
ឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាសាក្សីព្រះយេហូវ៉ាទេ តែពួកគាត់ឲ្យតម្លៃចំពោះប្រយោជន៍ដែលខ្ញុំបានទទួលពីការរៀនគម្ពីរ។ ការពិត ឪពុកខ្ញុំបាននិយាយការពារសាក្សីព្រះយេហូវ៉ានៅមុខអ្នករួមការងាររបស់គាត់ទៀតផង។ គាត់បានឃើញច្បាស់ថា ជំនឿថ្មីរបស់ខ្ញុំបានជំរុញខ្ញុំឲ្យកែប្រែជាមនុស្សល្អប្រសើរជាង។ ម្ដាយខ្ញុំច្រើនតែនិយាយថា‹កូនគួររៀនគម្ពីរឲ្យបានលឿនជាងនេះ›។ ខ្ញុំពិតជាយល់ស្របនឹងគាត់មែន!
បទពិសោធន៍ផ្សេងៗក្នុងជីវិតខ្ញុំ បានបង្រៀនខ្ញុំឲ្យដឹងថាគឺជាការល្ងីល្ងើណាស់ដែលស្វែងរកបំពេញចិត្តខ្លួនដោយគ្រឿងញៀននិងប្រព្រឹត្តអំពើអបាយមុខ។ ឥឡូវខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍ថាស្កប់ចិត្តខ្លាំងណាស់ ពីការជួយអ្នកឯទៀតឲ្យរកឃើញសេចក្ដីបង្រៀនក្នុងបណ្ដាំរបស់ព្រះ ពោលគឺសេចក្ដីបង្រៀនដែលពិតជាសង្គ្រោះជីវិតខ្ញុំ។
លោកអ្នកក៏ប្រហែលជាចូលចិត្តដែរ
«ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមគិតយ៉ាងជ្រាលជ្រៅថាជីវិតខ្ញុំនឹងទៅជាយ៉ាងណា»
សូមអានរបៀបដែលគោលការណ៍គម្ពីរបានជួយបុរសម្នាក់ឲ្យកែទម្លាប់និងទស្សនៈរបស់គាត់ ដូច្នេះគាត់អាចធ្វើឲ្យព្រះពេញចិត្ត។
ទស្សនាវដ្ដី
ខ្ញុំ
ចំពោះ