តើភាសាទាំងអស់មានដើមកំណើតមកពី«ប៉មបាបិល»ឬ?
«ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់កំចាត់កំចាយគេពីទីនោះទៅគ្រប់លើផែនដីវិញ ហើយគេក៏លែងសង់ទីក្រុងនោះទៅ ដោយហេតុនោះ បានជាគេហៅឈ្មោះក្រុងនោះថាបាបិល ពីព្រោះនៅទីនោះ ព្រះយេហូវ៉ាទ្រង់បានបំភាន់ភាសាលោកីយទាំងអស់»។—លោកុប្បត្តិ ១១:៨, ៩
តើព្រឹត្ដិការណ៍នោះដែលបានកត់ទុកក្នុងគម្ពីរបរិសុទ្ធពិតជាបានកើតឡើងមែនឬ? តើមនុស្សចាប់ផ្ដើមនិយាយភាសាផ្សេងៗនៅពេលតែមួយ ដូចបានរៀបរាប់ឬទេ? អ្នកខ្លះមើលងាយកំណត់ហេតុក្នុងគម្ពីរអំពីរបៀបដែលមនុស្សចាប់ផ្ដើមនិយាយភាសាផ្សេងៗនិងរបៀបដែលភាសាទាំងអស់នោះបានរីកសាយភាយ។ អ្នកនិពន្ធម្នាក់អះអាងថា៖ «រឿងព្រេងអំពីប៉មបាបិលគឺជារឿងមិនសមហេតុផលបំផុតដែលមនុស្សធ្លាប់និយាយ»។ សូម្បីតែអ្នកបង្រៀនខាងសាសនាយូដាម្នាក់និយាយថា«ការព្យាយាមពន្យល់អំពីដើមកំណើតនៃសាសន៍ផ្សេងៗតាមរបៀបនេះជាការល្ងង់ខ្លៅណាស់»។
ហេតុអ្វីមនុស្សមិនជឿកំណត់ហេតុអំពីបាបិល? តាមមើលទៅ ពួកគេយល់ថាកំណត់ហេតុនេះផ្ទុយពីទ្រឹស្តីជាក់លាក់ស្តីអំពីដើមកំណើតនៃភាសា។ ជាឧទាហរណ៍ បណ្ឌិតខ្លះបានប្រាប់ថាក្រុមភាសាផ្សេងៗមិនបានកើតឡើងក្នុងមួយរំពេចទេ ប៉ុន្តែបានវិវត្តន៍បន្ដិចម្ដងៗពី«ភាសាមុនដំបូង»មួយ។ បណ្ឌិតផ្សេងទៀតជឿថាភាសាដើមបីបួនបានវិវត្តន៍ដោយឡែកពីគ្នា ចាប់ពីការគ្រហឹមដូចសត្វវិវត្តន៍ទៅជាភាសាដែលមានវេយ្យាករណ៍និងពាក្យជាច្រើន។ ទ្រឹស្តីទាំងនេះនិងទ្រឹស្តីផ្សេងៗទៀតដែលប្រឆាំងគ្នាបានបណ្ដាលឲ្យមនុស្សជាច្រើនយល់ស្របជាមួយសាស្ដ្រាចារ្យ វ. ថ. ហ្វីច ដែលបានសរសេរក្នុងសៀវភៅរបស់គាត់ថា៖ «យើងមិនទាន់មានចម្លើយដែលគួរឲ្យជឿទាំងស្រុងនៅឡើយទេ» (The Evolution of Language)។
ស្តីអំពីដើមកំណើតនិងការវិវត្តន៍នៃភាសារបស់មនុស្ស តើបុរាណវត្ថុវិទូនិងអ្នកស្រាវជ្រាវរកឃើញអ្វី? តើអ្វីដែលពួកគេបានរកឃើញគាំទ្រទ្រឹស្តីណាមួយដែលពួកគេអះអាងថាពិតនោះឬទេ? ឬក៏តើភស្តុតាងដែលគេរកឃើញនោះគាំទ្រកំណត់ហេតុអំពីបាបិលទៅវិញ? មុនបង្អស់ សូមឲ្យយើងពិនិត្យឲ្យបានដិតដល់ទៅលើកំណត់ហេតុនោះក្នុងគម្ពីរ។
តើកំណត់ហេតុនេះបានកើតឡើង នៅកន្លែងណានិងនៅពេលណា?
គម្ពីរចែងថាការបំភាន់ភាសានិងការបែកខ្ញែកមនុស្សបានកើតឡើង«នៅស្រុកស៊ីណើរ»ដែលក្រោយមកបានហៅថាបាប៊ីឡូន។ (លោកុប្បត្តិ ១១:២) តើនេះបានកើតឡើងនៅពេលណា? គម្ពីរចែងថាមនុស្សនៅលើផែនដីបានបែកខ្ញែកគ្នានៅសម័យផាលេក(ពេឡេក)។ គាត់បានកើតមកប្រហែល២៥០ឆ្នាំមុនអាប្រាហាំ។ ដូច្នេះព្រឹត្ដិការណ៍អំពីបាបិល តាមមើលទៅបានកើតឡើងប្រហែល៤.២០០ឆ្នាំមុន។—លោកុប្បត្តិ ១០:២៥; ១១:១៨-២៦
បណ្ឌិតខ្លះបានប៉ាន់ស្មានថាភាសាទំនើបដែលយើងនិយាយនៅសព្វថ្ងៃនេះ មានប្រភពពីភាសាដើមតែមួយ ដែលគេហៅថាភាសាមុនដំបូង។ ពួកគេគិតថាមនុស្សបាននិយាយភាសានោះជិត១០០.០០០ឆ្នាំមុន។ * អ្នកខ្លះទៀតអះអាងថាភាសាដែលយើងនិយាយសព្វថ្ងៃនេះមានឫសគល់ពីភាសាខ្លះដែលគេធ្លាប់និយាយយ៉ាងហោចណាស់៦.០០០ឆ្នាំមុន។ ប៉ុន្តែ តើតាមរបៀបណាដែលអ្នកស្រាវជ្រាវខាងភាសាទាំងនោះអាចយល់នូវការវិវត្តន៍នៃភាសាដែលបាត់បង់ហើយនោះ? ទស្សនាវដ្ដីមួយសរសេរថា៖ «រឿងនោះពិតជាពិបាកណាស់។ មិនដូចជីវវិទូ អ្នកស្រាវជ្រាវខាងភាសាមិនមានភស្តុតាងពីផូស៊ីលដែលបង្ហាញពួកគេអំពីអតីតកាលទេ» (Economist)។ ទស្សនាវដ្ដីនោះបន្ថែមថា ការសន្និដ្ឋានរបស់អ្នកស្រាវជ្រាវខាងការវិវត្តន៍ភាសាត្រឹមតែជា«ការប៉ាន់ស្មានប៉ុណ្ណោះ»។
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ភ័ស្តុតាងផ្សេងៗដែលប្រៀបដូចជា«ផូស៊ីល»គឺមានមែន។ តើភ័ស្តុតាងទាំងនោះជាអ្វី? ហើយតើនោះបង្ហាញឲ្យយើងដឹងយ៉ាងណាអំពីដើមកំណើតនៃភាសា? សព្វវចនាធិប្បាយមួយបានពន្យល់ថា៖ «ទីសំអាងដែលប្រៀបដូចជាផូស៊ីលដ៏ចាស់បំផុតអំពីភាសាបុរាណមានចំណាស់ត្រឹមតែ៤.០០០ឆ្នាំ ឬ៥.០០០ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានទីសំអាងណាដែលចាស់ជាងនោះទេ» (The New Encyclopædia Britannica)។ ដូច្នេះ តើបុរាណវត្ថុវិទូបានរកឃើញភ័ស្តុតាងផ្សេងៗដែលប្រៀបដូចជា«ផូស៊ីល»ឬ‹ទីសំអាងអំពីភាសាបុរាណ›នៅឯណា? គឺនៅប៉ែកខាងត្បូងនៃតំបន់មេសូប៉ូតាមៀ ដែលជាទីតាំងស្រុកស៊ីណើរពីបុរាណ។ * ដូច្នេះ ភ័ស្តុតាងនេះគឺស្របនឹងព្រឹត្ដិការណ៍ដែលបានកត់ទុកក្នុងគម្ពីរ។
ភាសាខុសគ្នា គំនិតខុសគ្នា
កំណត់ហេតុគម្ពីររៀបរាប់ថា នៅប៉មបាបិលព្រះបាន«បំភាន់ភាសាគេ ដើម្បីកុំឲ្យគេស្ដាប់[ឬយល់]គ្នាបានទៀត»។ (លោកុប្បត្តិ ១១:៧) ជាលទ្ធផល អ្នកសាងសង់ទាំងនោះ«ក៏លែងសង់ទីក្រុង»បាបិលនោះទៅ ហើយពួកគេបានបែកខ្ញែកគ្នា«គ្រប់លើផែនដី»។ (លោកុប្បត្តិ ១១:៨, ៩) ដូច្នេះ គម្ពីរមិនបានចែងថាភាសាទំនើបទាំងអស់របស់មនុស្សសព្វថ្ងៃបានវិវត្តន៍មកពី«ភាសាមុនដំបូង»តែមួយនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គម្ពីររៀបរាប់ថាភាសាថ្មីមួយចំនួនបានកើតឡើងមួយរំពេច ដោយមានលក្ខណៈពេញលេញហើយ។ ភាសានីមួយៗនោះអាចបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍និងគំនិតទាំងអស់របស់មនុស្ស ហើយក៏ជាភាសាខុសគ្នាទាំងស្រុងពីភាសាឯទៀតដែរ។
បន្ទះថ្មដែលមានអក្សររូបពីតំបន់មេសូប៉ូតាមៀ នៅសហស្សវត្សរ៍ទី៣ មុនគ.ស.
ចុះយ៉ាងណាចំពោះក្រុមភាសាផ្សេងៗដែលមានក្នុងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ? តើក្រុមភាសាទាំងនោះស្រដៀងគ្នាឬខុសគ្នា? លោកស្រីលីរ៉ា ប័ររ៉ឌីស្គីដែលជាអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រស្រាវជ្រាវខាងដំណើរការខួរក្បាល បានសរសេរថា៖ «កាលអ្នកស្រាវជ្រាវខាងភាសាពិនិត្យមើលកាន់តែស៊ីជម្រៅនូវភាសាផ្សេងៗដែលមានក្នុងពិភពលោក(ដែលមានប្រមាណជាង៧.០០០ភាសា ហើយគេបានវិភាគតែបន្ដិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ) ពួកគេឃើញថា ភាសាផ្សេងៗទាំងនោះ មានភាពខុសគ្នាច្រើនរាប់មិនអស់»។ ត្រូវហើយ ក្រុមភាសាមួយប្រហែលជារួមបញ្ចូលភាសានិងគ្រាមភាសាដែលស្រដៀងគ្នា ឧទាហរណ៍ដូចជាចិនកន្ដាំង និងចិនហាក់កានៅភាគខាងត្បូង។ តែភាសាទាំងនោះគឺខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់ពីក្រុមភាសាមួយទៀត ដូចជាភាសាអង់គ្លេសឬភាសាអាឡឺម៉ង់។
ភាសាមានឥទ្ធិពលទៅលើរបៀបដែលមនុស្សគិតនិងរបៀបដែលគេពណ៌នាអ្វីដែលមាននៅជុំវិញខ្លួន ដូចជាពណ៌ ចំនួន ទីតាំង និងទិសដៅជាដើម។ ជាឧទាហរណ៍ក្នុងភាសាមួយមនុស្សម្នាក់និយាយថា៖ «មានសត្វល្អិតលើដៃស្ដាំរបស់អ្នក» ប៉ុន្តែក្នុងភាសាមួយទៀតគេនិយាយថា៖ «មានសត្វល្អិតលើដៃខាងត្បូងឆៀងខាងលិចរបស់អ្នក»។ ដូច្នេះភាពខុសគ្នាបែបនេះប្រាកដជានាំឲ្យមានការយល់ច្រឡំ។ គ្មានការសង្ស័យទេថា ដោយសារអ្នកសាងសង់ប៉មបាបិលយល់ច្រឡំគ្នា ធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចបន្តគម្រោងសាងសង់ទៀត។
តើបានគ្រហឹមដូចសត្វ ឬក៏មានភាសាដែលពេញលក្ខណៈ?
តើភាសាដើមរបស់មនុស្សជាតិមានលក្ខណៈបែបណា? គម្ពីររៀបរាប់ថាអាដាមដែលជាបុរសទី១បានបង្កើតពាក្យថ្មីៗពេលគាត់ដាក់ឈ្មោះសត្វទាំងអស់។ (លោកុប្បត្តិ ២:២០) អាដាមក៏បាននិពន្ធកំណាព្យដែលបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍របស់គាត់ចំពោះប្រពន្ធដែរ ហើយនាងបានរៀបរាប់យ៉ាងចំៗនូវអ្វីដែលព្រះបានបង្គាប់ និងផលវិបាកដែលមកពីការមិនស្ដាប់បង្គាប់លោក។ (លោកុប្បត្តិ ២:២៣; ៣:១-៣) ដូច្នេះ ភាសាទី១ជួយឲ្យមនុស្សជាតិប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នានិងសម្ដែងអារម្មណ៍ចំពោះគ្នាបានយ៉ាងល្អប្រសើរ។
ការបំភាន់ភាសានៅបាបិលបានរារាំងមនុស្សជាតិដើម្បីកុំឲ្យពួកគេមានសមត្ថភាពពួតកម្លាំងកាយនិងសតិបញ្ញាគ្នាទៀត។ ប៉ុន្តែ ភាសាថ្មីរបស់ពួកគេក៏ដូចជាភាសារបស់បុរសស្ត្រីទី១ដែរ គឺគ្រប់លក្ខណៈហើយ។ ដូច្នេះគ្រាន់តែពីរបីសតវត្សរ៍ប៉ុណ្ណោះ មនុស្សបានសាងសង់ទីក្រុងធំៗដែលមានមនុស្សច្រើនកុះករ បង្កើតកងទ័ពដ៏ខ្លាំងក្លា ហើយធ្វើជំនួញអន្តរជាតិ។ (លោកុប្បត្តិ ១៣:១២; ១៤:១-១១; ៣៧:២៥) តើពួកគេអាចធ្វើឲ្យមានការរីកចម្រើនបែបនេះ បើគ្មានពាក្យគ្រប់គ្រាន់និងវេយ្យាករណ៍ជាក់លាក់ដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាឬ? យោងទៅតាមគម្ពីរ ភាសាដើមរបស់មនុស្សជាតិនិងភាសាផ្សេងៗដែលបានកើតឡើងនៅបាបិល មិនមែនជាការគ្រហឹមដូចសត្វទេ តែជាភាសាដែលពេញលក្ខណៈហើយមានវេយ្យាករណ៍និងពាក្យជាច្រើន។
ការស្រាវជ្រាវថ្មីៗគាំទ្រការសន្និដ្ឋាននេះ។ សៀវភៅមួយសរសេរថា៖ «គ្រប់វប្បធម៌ដែលគេបានស្រាវជ្រាវ ទោះជាគេចាត់ទុកថាមានអរិយធម៌កម្រិតទាបក្ដី ក៏ពួកគេឃើញថាមានភាសាដែលមានគ្រប់លក្ខណៈហើយមានវេយ្យាករណ៍និងពាក្យជាច្រើន ដូចនឹងប្រទេសផ្សេងទៀតដែលគេចាត់ទុកថាមានអរិយធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់ដែរ» (The Cambridge Encyclopedia of Language)។ ស្រដៀងគ្នាដែរ ក្នុងសៀវភៅមួយរបស់សាស្ដ្រាចារ្យស្ទីវវីន ភីនកឺ នៅសកលវិទ្យាល័យហាវាដ សរសេរថា៖ «គ្មានភាសាកម្រិតទាបទេ» (The Language Instinct)។
អនាគតនៃភាសា
យើងបានពិចារណាអំពីចំណាស់និងទីតាំងនៃភ័ស្តុតាងផ្សេងៗដែលជាប្រៀបដូចជា«ផូស៊ីល» ព្រមទាំងអំពីភាពខុសគ្នាឆ្ងាយរវាងក្រុមភាសាផ្សេងៗ និងលក្ខណៈពេញលេញនៃភាសាពីបុរាណ។ ដូច្នេះតើការសន្និដ្ឋានបែបណាគឺសមហេតុផល? មនុស្សជាច្រើនសន្និដ្ឋានថាកំណត់ហេតុក្នុងគម្ពីរអំពីអ្វីដែលកើតឡើងនៅបាបិលជាការពន្យល់ដែលគួរឲ្យជឿទុកចិត្តទាំងស្រុង។
គម្ពីរប្រាប់យើងថាព្រះយេហូវ៉ាបានបំភាន់ភាសារបស់មនុស្សនៅបាបិល ដោយសារពួកគេបានបះបោរប្រឆាំងនឹងលោក។ (លោកុប្បត្តិ ១១:៤-៧) ក៏ប៉ុន្តែ លោកបានសន្យាថាលោកនឹង«ឲ្យជនជាតិទាំងឡាយ មានបបូរមាត់ស្អាត[ឬ«ភាសាបរិសុទ្ធ»] ដើម្បីឲ្យគេបានអំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាទាំងអស់គ្នា ហើយព្រមចិត្តគ្នានឹងគោរពដល់ទ្រង់»។ (សេផានា ៣:៩; ព.ថ.) «ភាសាបរិសុទ្ធ»នេះ គឺជាសេចក្ដីពិតពីបណ្ដាំរបស់ព្រះ ដែលទាញនាំមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះនៅទូទាំងពិភពលោកឲ្យរួបរួមគ្នា។ តាមមើលទៅជាការសមហេតុផលណាស់ថា នៅអនាគតព្រះនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សជាតិមានសាមគ្គីភាពថែមទៀត ដោយឲ្យពួកគេនិយាយភាសាតែមួយដូចមុនដែលមានការបំភាន់ភាសានៅបាបិល។
^ វគ្គ 8 ជាធម្មតា ទ្រឹស្តីផ្សេងៗអំពីភាសាបានត្រូវបង្កើតមកដើម្បីគាំទ្រទ្រឹស្តីថាមនុស្សបានវិវត្តន៍ពីសត្វដែលស្រដៀងសត្វស្វា។ ដើម្បីពិចារណាអំណះអំណាងទាំងនេះ សូមមើលសៀវភៅស្តើង The Origin of Life—Five Questions Worth Asking នៅទំព័រ២៧-២៩ ដែលបោះពុម្ពផ្សាយដោយសាក្សីព្រះយេហូវ៉ា។
^ វគ្គ 9 បុរាណវត្ថុវិទូបានរកឃើញប៉មមួយចំនួនដែលមានរាងពីរ៉ាមីតជាគន្លាក់ៗនៅតំបន់ស៊ីណើរ។ គម្ពីរចែងថាអ្នកសាងសង់ប៉មនោះបានរៀបឥដ្ឋមិនមែនថ្មទេ ហើយបានប្រើបាយអដើម្បីឲ្យឥដ្ឋជាប់គ្នា។ (លោកុប្បត្តិ ១១:៣, ៤) សព្វវចនាធិប្បាយមួយសរសេរថា នៅតំបន់មេសូប៉ូតាមៀ បាយអមានច្រើន រីឯថ្មវិញ«កម្រមានណាស់ឬគ្មានសោះតែម្ដង» (The New Encyclopædia Britannica)។
