Մարկոս 4։1-41
4 Հիսուսը նորից սկսեց սովորեցնել ծովեզերքի+ մոտ։ Նրա մոտ այնքան մեծ բազմություն հավաքվեց, որ նա մի նավակ մտավ և ափից փոքր-ինչ հեռացավ, իսկ ծովի մոտ գտնվող ամբողջ բազմությունը մնաց ափին+։
2 Եվ սկսեց առակներով+ շատ բաներ սովորեցնել նրանց+։ Նա ասաց.
3 «Լսեցե՛ք։ Սերմնացանը գնաց սերմ ցանելու+։
4 Ցանելիս սերմերից մեկն ընկավ ճանապարհի եզրին, և թռչունները եկան ու կերան+։
5 Մեկ ուրիշն ընկավ ժայռոտ տեղ, որտեղ շատ հող չկար, և անմիջապես ծիլ տվեց, քանի որ հողը խորը չէր+։
6 Բայց երբ արևը ծագեց, ծիլը խանձվեց և քանի որ արմատ չուներ, չորացավ+։
7 Մեկ ուրիշն էլ ընկավ փշերի մեջ, փշերը ելան ու խեղդեցին նրան, և նա պտուղ չտվեց+։
8 Իսկ մյուսներն ընկան լավ հողի+ մեջ և բուսնելով ու աճելով՝ սկսեցին պտուղ տալ՝ երեսնապատիկ, վաթսունապատիկ ու հարյուրապատիկ»+։
9 Ապա նա ավելացրեց. «Ով լսելու ականջ ունի, թող լսի»+։
10 Երբ մենակ մնաց, նրա շուրջը եղողները, որ տասներկու առաքյալների հետ էին, սկսեցին նրան հարցեր տալ առակների մասին+։
11 Նա էլ ասաց նրանց. «Ձեզ տրված է հասկանալ Աստծու թագավորության սրբազան գաղտնիքը+, բայց դրսինների համար այս ամենը պարզապես առակներ են+,
12 որպեսզի նայեն, բայց չտեսնեն, լսեն, բայց իմաստը չըմբռնեն և ոչ էլ երբևիցե հետ դառնան ու ներում ստանան»+։
13 Ապա ասաց նրանց. «Եթե այս առակը չեք հասկանում, ինչպե՞ս պիտի մյուս բոլոր առակները հասկանաք։
14 Սերմնացանը ցանում է խոսքը+։
15 Ճանապարհի եզրինը նրանք են, որոնց մեջ խոսքը ցանվում է, բայց հենց որ լսում են, Սատանան գալիս+ ու տանում է նրանց մեջ ցանված խոսքը+։
16 Այդպես էլ ժայռոտ տեղերում ցանվածները, երբ լսում են խոսքը, անմիջապես ուրախությամբ ընդունում են այն+։
17 Բայց իրենց մեջ արմատ չունենալով՝ մի որոշ ժամանակ են մնում, և հենց որ խոսքի պատճառով նեղություն կամ հալածանք է սկսվում, գայթակղվում են+։
18 Փշերի մեջ ցանված սերմերը նրանք են, որ լսում են խոսքը+,
19 բայց աշխարհի* հոգսերը+, հարստության խաբելու զորությունը+ և ուրիշ բաների հանդեպ ցանկությունները+ ներխուժում են ու խոսքը խեղդում, և այն անպտուղ է դառնում+։
20 Իսկ լավ հողի մեջ ցանվածները նրանք են, որ լսում են խոսքը, սիրահոժար կերպով ընդունում են այն ու պտուղ են տալիս երեսնապատիկ, վաթսունապատիկ և հարյուրապատիկ»+։
21 Նա շարունակեց. «Մի՞թե ճրագը գրվանի* կամ մահճակալի տակ են դնում։ Չէ՞ որ ճրագակալի վրա են դնում+,
22 որովհետև չկա մի թաքուն բան, որ ի վերջո հայտնի չդառնա, և պահված մի բան, որ չբացահայտվի+։
23 Ով լսելու ականջ ունի, թող լսի»+։
24 Այնուհետև նրանց ասաց. «Ուշադրություն դարձրեք ձեր լսածին+։ Ինչ չափով որ չափում եք, նույն չափով էլ ձեզ կչափեն+, և ավելին կտրվի ձեզ+։
25 Ով ունի, նրան ավելին կտրվի, իսկ ով չունի, նույնիսկ իր ունեցածը կվերցվի նրանից»+։
26 Եվ շարունակելով ասաց. «Աստծու թագավորությունը կարելի է համեմատել այն բանի հետ, երբ մի մարդ հողի մեջ սերմ է ցանում+։
27 Գիշերը քնում է ու ցերեկը վեր կենում, և սերմը ծլում է ու աճում, իսկ թե ինչպես, նա չի իմանում+։
28 Հողը ինքնիրեն պտուղ է տալիս. դուրս է գալիս նախ ցողունը, հետո հասկը, ապա հասած ցորենը՝ հասկի մեջ։
29 Իսկ հենց որ պտուղ է տալիս, մարդը գործի է դնում մանգաղը, որովհետև հնձի ժամանակը եկել է»։
30 Հիսուսն ասաց. «Աստծու թագավորությունը ինչի՞ն նմանեցնենք կամ ի՞նչ առակով ներկայացնենք+։
31 Այն նման է մանանեխի հատիկի, որը հողի մեջ ցանելու ժամանակ երկրի վրա գտնվող բոլոր սերմերի մեջ ամենափոքրն է+,
32 բայց երբ ցանում են, այն բուսնում է և մյուս բոլոր բանջարներից ավելի մեծ է դառնում ու մեծ ճյուղեր է արձակում+, այնպես որ երկնքի թռչունները+ բնակվելու տեղ են գտնում նրա ստվերի տակ»+։
33 Հիսուսը նման շատ առակներով+ էր նրանց քարոզում խոսքը։ Նա պատմում էր այնքան, որքան որ նրանք կարող էին հասկանալ։
34 Առանց առակի չէր խոսում նրանց հետ, սակայն իր աշակերտներին առանձին ամեն ինչ բացատրում էր+։
35 Նույն օրը, երբ երեկոն իջավ, նա ասաց նրանց. «Եկեք մյուս ափը անցնենք»+։
36 Ժողովրդին բաց թողնելուց հետո նրանք նավակի մեջ վերցրին նրան. և ուրիշ նավակներ էլ կային+։
37 Հանկարծ մի ուժգին փոթորիկ բարձրացավ, ու ալիքները խփվում էին նավակին, այնպես որ նավակը ջրով էր լցվել ու գրեթե ընկղմվում էր+։
38 Իսկ Հիսուսը նավախելի կողմը բարձի վրա քնած էր։ Նրան արթնացրին ու ասացին. «Ուսուցի՛չ, հոգդ չէ՞, որ մենք կործանվում ենք»+։
39 Նա էլ արթնանալով՝ սաստեց քամուն և ծովին ասաց. «Լռի՛ր։ Հանդարտվի՛ր»+։ Եվ քամին դադարեց, ու կատարյալ հանդարտություն տիրեց+։
40 «Ինչո՞ւ եք վախեցած,– հարցրեց նրանց,– մի՞թե մինչև հիմա հավատ չունեք»։
41 Բայց նրանք սաստիկ վախեցած էին և իրար ասում էին. «Այս մարդն ո՞վ է, որ նույնիսկ քամին ու ծովն են հնազանդվում նրան»+։
