مطابق با قوانین شریعت سوگند خوردن در شرایطی خاص بجا بود.‏ اما سوگند خوردن در روزگار عیسی به حدّی عادی و معمول شده بود که مردم تقریباً برای هر چیزی که می‌گفتند قسم می‌خوردند و به این شکل می‌خواستند به گفته‌های خود اعتبار بخشند.‏ عیسی مسیح دو بار این عمل اشتباه را مردود شمرد.‏ او در عوض چنین تعلیم داد:‏ «بله‌تان فقط بله و نَه‌تان فقط نه باشد.‏»—‏مت ۵:‏۳۳-‏۳۷؛‏ ۲۳:‏۱۶-‏۲۲‏.‏

مطابق با «فرهنگ الٰهیات عهد جدید» کتاب تلمود نشان می‌دهد که در میان یهودیان معمول بود که اکثر اوقات برای اثبات درستی گفته‌های خود قسم بخورند.‏ احتمالاً به همین دلیل است که در کتاب تلمود با جزئیات کامل توضیح داده می‌شود که در چه مواقعی باید سوگند را نگه داشت و در چه مواقعی می‌توان آن را شکست.‏

عیسی تنها کسی نبود که این عمل یهودیان را مردود شمرد.‏ برای مثال تاریخ‌نگاری به نام فلاویوس یوسفوس نیز دربارهٔ یک فرقهٔ یهودی که از قسم خوردن اجتناب می‌کردند مقاله‌ای نوشت.‏ اعضای آن فرقه بر این باور بودند که قسم خوردن مانند دروغ گفتن است.‏ آنان می‌گفتند که اگر کسی نتواند بدون قسم و سوگند درستی گفته‌های خود را ثابت کند،‏ در واقع دروغگو است.‏ همچنین در نوشتهٔ دیگری که در میان نوشته‌های معتبر یهودیان نیست و به حکمت یشوع بن سیراخ معروف است چنین آمده است:‏ «کسی که مرتباً قسم می‌خورد،‏ اساساً قانون‌شکن است.‏» عیسی مسیح قسم خوردن برای مسائل جزئی را مردود شمرد.‏ اگر ما همواره حقیقت را به زبان بیاوریم،‏ نیازی نداریم که برای اثبات درستی گفته‌هایمان قسم بخوریم.‏