رُز می‌گوید:‏ «به یک بیماری ارثی مبتلایم و از درد شدید و مداوم رنج می‌برم.‏ زندگی‌ام کیفیت سابق را ندارد.‏» یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های رُز این بود که نمی‌توانست بر مطالعهٔ کتاب مقدّس و بر آنچه به پرستش خدا مربوط می‌شد،‏ تمرکز کند.‏ اما این گفتهٔ عیسی در مَتّی ۱۹:‏۲۶ به او بسیار کمک کرد:‏ ‏«‏برای خدا همه چیز ممکن است.‏» رُز آموخت که به شیوهٔ دیگری مطالعه کند.‏ گاه با دردی که داشت خواندن برایش غیرممکن می‌شد،‏ پس به کتاب مقدّس و نشریات ضبط‌شده بر مبنای این کتاب،‏ گوش می‌داد.‏ * او می‌گوید:‏ «نمی‌دانم بدون این‌ها چگونه می‌توانستم رابطه‌ام را با یَهُوَه خدا حفظ کنم.‏»‏

گاه رُز از این که دیگر نمی‌تواند همچون سابق فعالیت کند،‏ غمگین می‌شود.‏ در چنین شرایطی آیهٔ دوم قُرِنتیان ۸:‏۱۲ برایش تسلّی‌بخش است که می‌گوید:‏ «هدیه به‌ویژه زمانی نزد خدا مقبول است که با میل و رغبت داده شود،‏ چون خدا انتظار ندارد که شخص بیش از توانایی خود بدهد،‏ بلکه تا آن حد که در توان دارد.‏» این کلمات به رُز یادآور می‌شود که خدا از او خشنود است،‏ چون با توجه به محدودیت‌هایش آنچه در توان دارد،‏ انجام می‌دهد.‏

سونیا که پیش‌تر به او اشاره شد،‏ می‌گوید:‏ «مرگ دختر هجده‌ساله‌ام چنان برایم دردآور بود که فکر کردم دیگر نمی‌توانم به زندگی‌ام ادامه دهم.‏ هیچ چیز مثل گذشته نبود.‏» مزمور ۹۴:‏۱۹ به او تسلّی فراوان داد،‏ جایی که مزمورنویس به خدا می‌گوید:‏ «در کثرت غصه‌های دل من،‏ تسلی‌های تو جانم را شادمان می‌سازد.‏» سونیا می‌گوید:‏ «به یَهُوَه دعا کردم که کارهایی را پیش پایم بگذارد که مرهم دل دردمندم باشد.‏»‏

سونیا خود را با فعالیت‌های پرمفهوم برای کمک به مردم مشغول کرد.‏ با گذشت زمان احساس بهتری داشت.‏ خود را با مدادشمعی بچه‌ها مقایسه می‌کرد و می‌گفت همان طور که با مدادی شکسته هم می‌توان رنگ کرد،‏ او نیز با این که ضعیف و دلشکسته است،‏ می‌تواند به دیگران کمک کند.‏ سونیا می‌گوید:‏ «متوجه شدم که وقتی برای تسلّی کسانی که با آنان کتاب مقدّس را مطالعه می‌کنم،‏ از اصول کتاب مقدّس و طرز فکری که از آیات می‌آموزیم،‏ استفاده می‌کنم،‏ خود دلگرم می‌شوم.‏ در واقع این راهی بود که یَهُوَه بر دل شکسته‌ام مرهم می‌گذاشت و مرا تسلّی می‌داد.‏» سونیا فهرستی از اشخاصی در کتاب مقدّس تهیه کرد که در دوره‌ای از زندگی‌شان درد و رنج فراوان کشیده بودند و متوجه شد که «بدون استثنا،‏ هر یک از آنان مرتب به خدا دعا می‌کرد.‏» همچنین پی برد که «بدون خواندن کتاب مقدّس نمی‌توان با مشکلات مقابله کرد.‏»‏

سونیا با مطالعهٔ کتاب مقدّس موضوع دیگری را آموخت،‏ این که بر آینده تمرکز کند نه بر گذشته.‏ حقیقت امیدبخشی که در اعمال ۲۴:‏۱۵ آمده است برای سونیا دلگرم‌کننده است که می‌گوید:‏ «رستاخیزی،‏ هم برای درستکاران و هم برای بدکاران در پیش است.‏» او تا چه حد اطمینان دارد که یَهُوَه خدا،‏ دخترش را رستاخیز خواهد داد؟‏ سونیا می‌گوید:‏ «در آینده دخترم را می‌بینم.‏ قرار بعدی ما از الآن گذاشته شده،‏ گویی در تقویم پدر آسمانی‌مان نوشته شده است.‏ می‌بینم که در باغمان با هم هستیم،‏ این صحنه را به‌روشنی می‌بینم؛‏ به‌روشنیِ روزی که به دنیا آمد و از صمیم دل دوستش داشتم.‏»‏