‏«در آغاز،‏ خدا آسمانها و زمین را آفرید.‏»—‏پیدایش ۱:‏۱‏،‏ ترجمهٔ دنیای جدید.‏

 ‏«در ابتدا،‏ خدا آسمان‌ها و زمین را آفرید.‏»—‏پیدایش ۱:‏۱،‏ ترجمهٔ قدیم.‏

 این متنِ آغازین کتاب مقدّس به دو حقیقت مهم اشاره می‌کند.‏ نخست این که «آسمان‌ها و زمین» یا عالم مادی آغازی داشته است و دوم این که خدا خالق آن‌ها بوده است.‏—‏مکاشفه ۴:‏۱۱‏.‏

 کتاب مقدّس توضیح نمی‌دهد که خدا چه زمانی کار خلقت را شروع کرد.‏ اما می‌گوید که او جهان را با «کثرت قوّت و عظمت قدرتش» آفرید.‏—‏اِشَعْیا ۴۰:‏۲۶‏.‏

 فعل «آفریدن» از واژه‌ای عبری ترجمه شده است که تنها به کارهای خدا مربوط می‌شود.‏ a در کتاب مقدّس تنها یَهُوَه b خدا به عنوان آفریدگار نامیده می‌شود.‏—‏اِشَعْیا ۴۲:‏۵؛‏ ۴۵:‏۱۸‏.‏

 گزارش خلقت در باب‌های اول و دوم کتاب پیدایش،‏ از اولین آیهٔ این کتاب شروع می‌شود.‏ کتاب مقدّس از پیدایش ۱:‏۱ تا پیدایش ۲:‏۴‏،‏ به طور خلاصه به آفرینش زمین و موجودات زنده منجمله نخستین مرد و زن می‌پردازد.‏ پس از این توصیف کلّی،‏ کتاب مقدّس جزئیات بیشتری را در مورد آفرینش انسان‌ها ارائه می‌دهد.‏—‏پیدایش ۲:‏۷-‏۲۵‏.‏

 کتاب مقدّس اشاره می‌کند که کار آفرینش در طی شش «روز» به انجام رسید.‏ در اینجا منظور از روز،‏ یک روز ۲۴ ساعته نیست،‏ بلکه به یک دورهٔ زمانی نامشخص اشاره دارد.‏ در واقع واژهٔ «روز» می‌تواند به دوره‌های زمانی متفاوتی اشاره داشته باشد.‏ این موضوع در پیدایش ۲:‏۴ (‏ترجمهٔ قدیم)‏ دیده می‌شود که تمام روزهای آفرینش را با هم یک «روز» می‌خواند.‏

 برداشت نادرست:‏ پیدایش ۱:‏۱ نشان می‌دهد که خدا بخشی از خدای سه‌گانه است،‏ زیرا واژهٔ عبری برای «خدا» که در این آیه بکار رفته،‏ به صورت جمع می‌باشد.‏

 واقعیت:‏ عنوان «خدا» که در زبان عبری الوهیم است،‏ به صورت جمع است که به عظمت و عزّت خدا اشاره دارد نه به تعداد آن.‏ «دایرة‌المعارف جدید کاتولیک» تأیید می‌کند که واژهٔ اِلوهیم که به صورت جمع در پیدایش ۱:‏۱ به کار رفته است،‏ همیشه همراه با فعل مفرد می‌آید؛‏ مانند زمانی که یک پادشاه برای خود به جای ضمیر «من» از ضمیر «ما» استفاده می‌کند.‏