Η ραμφοφάλαινα του Κιβιέ μπορεί να καταδυθεί σε βάθος 2.992 μέτρων, εκεί όπου η πίεση είναι περίπου 30.300 κιλοπασκάλ (4.390 psi). Μπορεί επίσης να παραμείνει βυθισμένη για πολλή ώρα. Κάποια ραμφοφάλαινα καταγράφηκε να μένει στον βυθό 3 ώρες και 42 λεπτά προτού αναδυθεί για να αναπνεύσει. Πώς μπορούν αυτά τα θηλαστικά που αναπνέουν αέρα να επιβιώνουν σε τόσο έντονη πίεση και με τόσο λίγο οξυγόνο για τόσο μεγάλα διαστήματα;

 Όπως συμβαίνει και με άλλα θαλάσσια θηλαστικά, ο θώρακας της φάλαινας κλείνει και οι πνεύμονές της συστέλλονται. Οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι τα θαλάσσια θηλαστικά χρησιμοποιούν λιγότερο οξυγόνο όταν πέφτουν κατά πολύ οι σφυγμοί της καρδιάς τους. Επιπλέον, η ροή του αίματός τους αλλάζει κατεύθυνση και, αντί να πηγαίνει στα άκρα, διοχετεύεται στον εγκέφαλο, στην καρδιά και στους μυς.

 Επιπρόσθετα, τα θαλάσσια θηλαστικά αποθηκεύουν οξυγόνο στους μυς τους μέσω μιας πρωτεΐνης που λέγεται μυοσφαιρίνη. Η μυοσφαιρίνη απελευθερώνει το οξυγόνο που είναι απαραίτητο στη διάρκεια των καταδύσεων στον βυθό. Οι μυς αυτοί έχουν πολύ περισσότερη μυοσφαιρίνη από τους μυς των ανθρώπων και των χερσαίων ζώων.

 Παρ’ όλα αυτά, ένας ερευνητής σχολίασε για τις ραμφοφάλαινες του Κιβιέ: «Καταδύονται σε ασύλληπτα βάθη. Ξεπερνούν κατά πολύ αυτό που θα περιμέναμε να μπορούν να κάνουν σύμφωνα με τις γνώσεις φυσιολογίας που έχουμε». Οι επιστήμονες ελπίζουν να κατανοήσουν καλύτερα πώς καταδύονται αυτές οι φάλαινες επειδή ίσως αυτό βοηθήσει τους γιατρούς να βελτιώσουν τη θεραπεία ασθενειών όπως ο πνευμοθώρακας.

 Ποια είναι η άποψή σας; Είναι η ικανότητα της ραμφοφάλαινας του Κιβιέ να κάνει μεγάλες, βαθιές καταδύσεις προϊόν εξέλιξης; Ή μήπως είναι προϊόν σχεδιασμού;