Мән Мексикиниң шималидики Сьюдад-Обрегон шәһиридә дунияға кәлдим. Аиләмдә тоққуз балиниң бәшинчиси болдум. Биз шәһәрниң четидә тураттуқ, у йәрдә дадамниң кичик фермиси бар еди. Бу интайин чирайлиқ бир җай еди, аилимиз болса инақ вә бәхитлик болған. Амма мән бәш яшқа киргәндә, қуюн фермимизни вәйран қилди һәм бизгә башқа шәһәргә көчүшкә тоғра кәлди.

 Дадамниң ихтисадий әһвали яхшилинишқа башлиди. Лекин у шу чағда һарақкәш болуп кәтти. Бу униң некасиға вә бизгә тәсир қилди. Биз дадамниң тамакисини оғрилап, чекәттуқ. Алтә яшқа киргинимдә мән биринчи қетим мәст болуп кәттим. Буниңдин көп өтмәй ата-анам бир-биридин айрим яшап кәтти, мениң адәтлирим болса техиму яманлишип кәтти.

 Апам башқа әр киши билән қошулғанда, бизниму өзи билән елип кәтти. У киши апамға бир тийинму бәрмәтти, апамниң тапқан пули бизгә йәтмәтти. Буниң сәвәвидин биз һәрқандақ иш қилишқа келишәттуқ, шундақ болсиму аран-аран күн көрәттуқ. Мән аяқ кийимләрни тазилидим, нан, гезит, сеғиз вә башқа нәрсиләрни сататтим. Буниңдин башқа мән кочиларни арилап, бай адәмләрниң әхләтханилирида тамақларни издәп жүрдүм.

 10 яшқа киргинимдә бир киши мени униң билән шәһәрниң әхләт төкүш мәйданида ишләшкә чақирди. Мән келишип, оқушни ташлидим вә өйдин кетип қалдим. У киши маңа күнидә бир долларму төлимәтти, әхләт төкүш мәйданида жиққан тамақни берәтти. Мән әхләттә тепивалған нәрсиләрдин кепә ясап, шу йәрдә тураттим. Әтраптики адәмләр тилини яман қилип, җинсий әхлақсизлиқ қилатти. Көпинчиси наркотикларни истимал қилатти вә һарақ ичәтти. Бу һаятимдики әң еғир вақит болди, мән һәр кечидә қорққанлиқтин титрәп, жиғлаттим. Намратлиғим вә саватсизлиғимдин мән өзүмдин уйилаттим. Мән әхләт төкүш мәйданида үч жил давамида яшап, Мексикиниң башқа штатиға көчтүм. У йәрдә мән етизда гүлләрни, пахтини, қәнт қомушини вә бәрәңгә жиғип ишләттим.

 Төрт жилдин кейин мән Сьюдад-Обрегонға қайттим. Дәм салғучи болған бир чоң апам маңа өз өйидә турушқа бир бөлмини бәрди. Маңа қара бесишқа башлиди, чүшкүнлүккә берилип кәткәнлигим шуки, һәтта өзүмгә қол салғим кәлди. Бир кечиси мән Худаға дуа қилип: «Худа, Сән һәқиқәтән мәвҗут болсаң, мән сени билишни вә Саңа мәңгү хизмәт қилишни халаймән. Һәқиқий дин бар болса, мән уни тапқум келиду».

 Мән Худа тоғрилиқ билим елишқа дайим қизиққан едим. Һәтта кичик чеғимда һәрхил чирколарға бараттим, лекин буларниң һәммисидин көңлүм қалди. Һечбир чирко маңа Худа тоғрилиқ билим елишимға ярдәм бәрмиди вә Муқәддәс китап тоғрилиқ ейтмиди. Бәзи чирколар пулға қизиқатти, башқилирида дин рәһбәрлири җинсий әхлақсизлиқ қилатти.

 Маңа 19 яш болғанда, һәдәмниң йолдиши Йәһва гувачилири Муқәддәс китапта бутлар тоғрилиқ немә ейтилғанлиғини көрсәткәнлигини ейтқан. У маңа Чиқиш 20:4, 5ни оқуп бәрди. У йәрдә бутларға ибадәт қилиш болмайдиғанлиғи һәққидә йезилған. 5-айәттә: «Уларға тазим қилма һәм хизмәт қилма, чүнки Мән сениң Рәббиң Йәһва — мутләқ вапалиқни тәләп қилидиған Худадурмән»— дәп йезилған (Чиқиш 20:4, 5). Күйоғлум мениңдин: «Әгәр Худа мөҗүзиләрни ясаш үчүн бутларни қолланса яки ибадәт қилғанда уларни пайдилинишимизни халиса, у вақитта немишкә у бутларни мәнъий қилди?»—дәп сориди. Униң бу соали мени ойландуруп қойди. Буниңдин кейин биз Муқәддәс китапқа асасланған мавзулар тоғрилиқ йәнә бирнәччә қетим сөзләштуқ. Мән бу мавзулар һәққидә параңлишишни яхши көргәнлигим шуки, һәтта вақитниң қандақ өтүп кәткәнлигини билмәй қалаттим.

 Кейин мән униң билән Йәһва гувачилириниң учришишиға бардим. У йәрдә көргәнлирим вә аңлиғанлирим маңа чоң тәсир қилди. Һәтта яшлар программиға қатнишип, сәһнидин раван сөзләтти. Мән шу чағда: «Адәмләр бу йәрдә немә дегән яхши билим еливатиду!»— дәп ойлидим. Мениң узун чачлирим вә келәңсиз ташқи көрүнүшүмгә қаримастин, Йәһва гувачилири мени қучақ йейип қарши алди. Бир аилә мени һәтта улар билән кәчлик тамақ йейишкә чақирди!

 Йәһва гувачилири билән Муқәддәс китап үгинишимдин мән Йәһва Худаниң адәмләрниң ихтисадий, иҗтимаий әһвалиға, ирқиға вә билимигә көңүл бөлмәйдиған көйүмчан Ата екәнлигини билдим. У һәқиқәтән үз-хәтир қилмайду (Әлчиләр 10:34, 35). Нәтиҗидә мән роһий еһтияҗлиримни қанаәтләндүрүп, өзүмни буниңдин бу ян бәхитсиз вә һаятта бир муһим нәрсидин мәһрум қалғинимдәк һис қилматтим.

 Пүткүл һаятим тамамән өзгирип кәтти. Мән тамака чекишни, һарақни һәддидин ташқири ичишни вә ағзимни яман қилишни тохтаттим. Кичигимдин тартип келиватқан нәпрәтләр аста-аста көңлүмдин чиқишқа башлиди һәм мени қара бесиш қойди. Балилиқ чеғимниң көңүл ярилириниң вә саватсизлиғимниң сәвәвидин өзүмни яримайдиғандәк һис қилдим. Әнди қәлбимдә чоңқур йилтиз тартқан бу туйғудинму айрилдим.

 Мениң Йәһва Худани яхши көридиған әҗайип аялим бар, у мени дайим қоллайду. Мән һазир етиқатдашлиримға илһам бериш вә тәлим бериш үчүн җамаәтләрни йоқлап, Йәһва гувачилириниң сәйяр назарәтчиси болуп хизмәт қилимән. Муқәддәс китапниң роһий яриларни сақайтиш тәсириниң вә Худа бизгә беридиған әҗайип билимниң арқисида мән әнди өзүмдин уялмаймән.