Meksika’nın kuzeyindeki Ciudad Obregón’da dokuz çocuklu bir ailenin beşinci çocuğu olarak dünyaya geldim. Şehrin dışında yaşıyorduk, babam küçük bir çiftlik işletiyordu. Yaşadığımız yer güzeldi ve ailemizde birlik ve huzur vardı. Ne yazık ki ben daha beş yaşındayken çiftliğimiz bir kasırgada yerle bir oldu ve başka bir yere taşınmak zorunda kaldık.

 Babam iyi para kazanmaya başladı. Ama aynı zamanda alkolik oldu. Bu hem evliliklerini hem de çocukları olarak bizi etkiledi. Sigara içmeye başladık. Sigaraları babamdan çalıyorduk. İlk kez sarhoş olduğumda henüz altı yaşındaydım. Bundan kısa süre sonra annemle babam ayrıldı ve kötü alışkanlıklarım daha da berbat bir hal aldı.

 Annem bizi de yanına alıp başka bir adamla birlikte yaşamaya başladı. Adam anneme para vermiyordu ve annemin kazandığı parayla geçinemiyorduk. Bu yüzden kardeşlerimle ne iş bulsak yapıyorduk ama yine de iki yakamız bir araya gelmiyordu. Ayakkabı boyadım, ekmek, gazete, sakız, ve başka şeyler sattım. Yiyecek bulmak için şehrin dört bir yanında zenginlerin çöplerini karıştırırdım.

 On yaşındayken bir adam onunla birlikte şehir çöplüğünde çalışabileceğimi söyledi. Teklifini kabul ettim, okulu bıraktım ve evden ayrıldım. Bana günde bir dolardan az para ödüyor ve çöplükten toplanan yiyeceklerden veriyordu. Çöpten bulduğum malzemelerle bir kulübe yapıp orada yaşamaya başladım. Çevremdekiler ağzı bozuk, ahlaksız insanlardı. Birçoğu uyuşturucu kullanıyordu ve alkolikti. Hayatımın en kötü günleriydi; her gece korkudan tir tir titreyerek ağlardım. Fakir ve eğitimsiz olduğum için utanır, kendimi değersiz hissederdim. Çöplükte yaklaşık üç yıl yaşadım, sonra Meksika’da başka bir eyalete taşındım. Tarlalarda çalışıp çiçek, pamuk, şeker kamışı ve patates topladım.

 Dört yıl sonra Ciudad Obregón’a geri döndüm. Büyücü doktor olan halam bana evinde bir oda verdi. Kâbuslar görüyordum ve öyle ağır bir depresyona girdim ki intiharı düşünmeye başladım. Bir gece şöyle dua ettim: “Tanrım, eğer varsan seni tanımama yardım et, ben de sonsuza dek sana hizmet ederim. Doğru din diye bir şey varsa onu bulmak istiyorum.”

 Tanrı hakkında bilgi almayı hep isterdim. Daha çocukken farklı mezheplerin kiliselerine gittim ama hepsi beni hayal kırıklığına uğrattı. Kutsal Kitaptan pek bahsetmezlerdi ve hiçbiri Tanrı’yı tanımama yardım etmedi. Bazıları paraya fazla önem veriyordu, bazılarının üyeleri de ahlaksız bir yaşam sürüyordu.

 19 yaşındayken bir eniştem Yehova’nın Şahitlerinden bahsetti. Şahitler ona dini simgeler kullanmak hakkında Kutsal Kitabın ne söylediğini göstermiş. Bana Çıkış 20:4, 5’i okudu. O ayetlerde oyma putlar yapmamamız gerektiği söyleniyor. 5. ayet şöyle diyor: “Onların önünde eğilmeyeceksin ve onlara kulluk etmeyeceksin. Çünkü Ben, Tanrın Yehova, tam bağlılık isteyen bir Tanrı’yım.” Eniştem ayeti okuduktan sonra şöyle sordu: “Tanrı hayatımızda mucizeler yapmak için nesneler kullansaydı ya da tapınmamızda nesneler kullanmamızı isteseydi bunları yasaklar mıydı?” Sorusu beni düşündürdü. Daha sonra Kutsal Kitaptan başka konular hakkında da konuştuk. Bu sohbetler o kadar hoşuma gidiyordu ki zaman su gibi akıp geçiyordu.

 Bir gün eniştem beni Yehova’nın Şahitlerinin bir ibadetine götürdü. Orada gördüklerim ve duyduklarım beni çok etkiledi. Çocuklar ve gençler bile programa katılıyor, kürsüde akıcı şekilde konuşuyorlardı. “İnsanlar burada inanılmaz bir eğitim alıyor!” diye düşündüm. Uzun saçlarıma ve derbeder kılığıma rağmen beni sıcak şekilde karşıladılar. Hatta bir aile beni ibadetten sonra yemeğe davet etti.

 Şahitlerle Kutsal Kitabı incelerken, Yehova’nın maddi ya da sosyal durumumuza, ırkımıza ya da eğitim düzeyimize bakmadan bizimle ilgilenen, sevgi dolu bir Baba olduğunu öğrendim. Tanrı gerçekten taraf tutmuyor (Elçiler 10:34, 35). Sonunda Tanrı’yı tanıma hayalim gerçek olmuştu! Artık içimde bir boşluk hissetmiyordum.

 Hayatım tamamen değişmeye başladı. Sigarayı, aşırı içki içmeyi ve küfürlü konuşmayı bıraktım. Çocukluğumdan beri hissettiğim acı duygular ve gördüğüm korkunç kâbuslar geçmişte kaldı. Ayrıca, çocukluk travmalarıma ve eğitimsiz olmama bağladığım derin aşağılık kompleksini de aştım.

 Yehova’yı seven ve bana çok destek olan harika bir eşim var. Şimdi gezici gözetmen olarak hizmet ediyorum, Yehova’nın Şahitlerinin cemaatlerini ziyaret edip iman kardeşlerimi güçlendiriyorum ve onlara eğitim veriyorum. Kutsal Kitabın yaralarımı sarması ve Tanrı’nın verdiği olağanüstü eğitim sayesinde artık kendimi değersiz hissetmiyorum.