ANDRÉ ve eşi Josephine, II. Dünya Savaşı sırasında zalim Japon askeri polisi Kempeitai’nin Sukabumi’deki (Batı Cava) merkez bürosunda yetkililerin önüne çıkarıldı. Önce André sorgulandı. “Yehova’nın Şahitleri kim? Japon hükümetine karşı mısın? Casus musun?” gibi sorularla onu resmen soru yağmuruna tuttular.

André şöyle cevap verdi: “Bizler Yüce Tanrı’ya hizmet ediyoruz ve yanlış hiçbir şey yapmıyoruz.” Komutan duvardaki samuray kılıcını aldı ve havaya kaldırarak öfkeyle şunları söyledi:

“Seni şimdi öldürsem ne olur?” André imanı için ölmeye hazırdı, başını komutanın masasına uzattı ve sessizce dua etti. Uzun bir sessizlikten sonra bir kahkaha sesi duyuldu. Komutan “Sen cesur bir adamsın” dedi ve sonra Josephine’i çağırdı. İkisinin ifadesinin de aynı olduğunu  gören komutan “Siz casus değilsiniz, defolun gidin!” diye bağırdı.

Birkaç ay sonra ‘sahte kardeşlerin’ ihbarı üzerine André tutuklandı (2. Kor. 11:26). Sonraki aylar boyunca André hücresinin su oluğundaki yiyecek artıklarını yiyerek hayatta kaldı. Yine de gardiyanlar onun sadakatini bozamadı. Josephine ziyaretine gittiğinde, André hapishane parmaklıkları arasından “Merak etme” diye fısıldadı, “İster öldürsünler ister serbest bıraksınlar, Yehova’ya sadık kalacağım. Buradan cesedim çıkabilir ama ben asla ihanet etmeyeceğim.”

Altı ay hapiste kaldıktan sonra André, Cakarta Yüksek Mahkemesinde kendini savundu ve serbest bırakıldı.

Yaklaşık 30 yıl sonra Endonezya hükümeti Yehova’nın Şahitlerinin faaliyetini tekrar yasakladı. Manado’daki (Kuzey Sulawesi) savcı, André’yi ofisine çağırdı. “Yehova’nın Şahitlerinin faaliyetinin yasaklandığını biliyor musun?” diye sordu.

André “Evet” dedi.

Savcı “Artık dinini değiştirmeye hazır mısın?” diye sordu.

André öne doğru eğildi ve göğsüne vurup yüksek sesle, “Kalbimi söküp alabilirsiniz ama bana dinimi asla değiştirtemezsiniz” dedi.

Savcı André’yi serbest bıraktı ve bir daha onu hiç rahatsız etmedi.

André, yaklaşık 60 yıl gayretle öncü olarak hizmet ettikten sonra 2000 yılında 85 yaşındayken öldü.