MUSA KANUNUNA göre yemin etmenin uygun olduğu zamanlar vardı. Ancak İsa’nın zamanında insanlar yemin etmeyi o kadar alışkanlık haline getirmişti ki, neredeyse her şey için bunu yapıyorlardı. Yemin etmelerinin amacı sözlerini daha inandırıcı kılmaktı. Fakat İsa bu anlamsız alışkanlığı iki kez kınadı ve şunu öğretti: “Evet dediyseniz Evet olsun, Hayır dediyseniz Hayır olsun” (Mat. 5:33-37; 23:16-22).

Talmud’da hangi yeminleri yerine getirmenin şart olduğunu hangilerinin şart olmadığını çok ayrıntılı şekilde açıklayan kısımlar bulunur. Bu, doğru söylediklerini göstermek için yemin etme alışkanlığının Yahudiler arasında ne kadar yaygın olduğunu gösterir (Theological Dictionary of the New Testament).

Her söz için yemin etme alışkanlığını kınayan tek kişi İsa değildi. Örneğin Yahudi tarihçi Flavius Josephus, yemin etmekten kaçınan bir Yahudi mezhebinden söz etti. O mezhebin üyeleri yemin etmenin yalan söylemekten daha kötü olduğuna inanıyordu. “Biri insanları inandırmak için yemin etmek zorunda kalıyorsa demek ki yalancıdır” diye düşünüyorlardı. Apokrif bir kayıt olan Sirak kitabında da (23:11) şu benzer düşünce yer alır: “Her zaman ant içen kişi günah doludur.” Bu bilgiler ışığında, İsa’nın önemsiz konularda yemin etmeyi kınadığını anlıyoruz. Eğer her zaman doğruyu söylersek, sözlerimizin inandırıcılığını artırmak için yemin etme ihtiyacı duymayız.