MACARİSTAN’IN Szerencs kentinde doğdum ve kuzeydoğudaki Tiszaladány köyünde büyüdüm. 1991 yılının Haziran ayında arkadaşlarımla birlikte Tisza Irmağı’nın pek bilmediğimiz bir yerine gittik. Derin olduğunu düşünerek suya atladım. Fakat korkunç bir hata yapmıştım! Arkadaşlarımdan biri hareket etmediğimi fark etti ve boğulmak üzereyken beni dikkatlice kaldırıp sudan çıkardı. Boyun omurlarımdan üçü kırılmış ve omuriliğim zarar görmüştü.

Bilincim yerindeydi ve durumumun çok ciddi olduğunun farkındaydım. Biri acil servisi aradı ve helikopterle beni hastaneye götürdüler. Doktorlar ameliyatla omurgamı sabitledi. Sonra başkent Budapeşte’deki bir rehabilitasyon merkezine nakledildim. Orada üç ay boyunca sırt üstü yattım. Başımı hareket ettirebilsem de boynumdan aşağısı tutmuyordu. Henüz 20 yaşındaydım ve artık tamamen başkalarına bağımlıydım. Kendimi o kadar kötü hissediyordum ki ölmek istiyordum.

Sonunda eve döndüm. Ailem bana bakabilmek için özel bir eğitim aldı. Fakat bakımımla ilgilenmek onlar için hem fiziksel hem de duygusal açıdan çok zordu. Bir yıl geçmeden depresyona girdim. Bunun üzerine profesyonel yardım aldım, böylece hastalığımla ilgili bakış açım değişti.

Ayrıca yaşam hakkında daha derin düşünmeye başladım. Kendi kendime ‘Yaşamın bir amacı var mı? Bunlar neden benim başıma geldi?’ gibi sorular soruyordum. Cevap bulabilmek için bir sürü dergi ve kitap okudum. Kutsal Kitabı da okumayı denedim ama anlamakta zorlandım ve tekrar rafa kaldırdım. Hatta bir keresinde bir papazla bile konuştum, ama söyledikleri beni hiç tatmin etmedi.

Sonra 1994 yılının ilkbaharında iki Yehova’nın Şahidi babamı ziyaret etti, babam da benimle konuşmalarını istedi. Bana Tanrı’nın gelecekle ilgili amacını açıkladılar; yeryüzünü cennete dönüştüreceğini, tüm hastalık ve acıları sona erdireceğini söylediler. Anlattıkları çok güzeldi, ama söylediklerinin doğru olduğundan emin olamıyordum. Yine de verdikleri iki yayını aldım. Bu yayınları okuduktan sonra Şahitler bana Kutsal Kitabı birlikte incelemeyi  teklif ettiler, ben de kabul ettim. Ayrıca beni dua etmeye teşvik ettiler.

Kutsal Kitabı incelemeye devam ettikçe birçok soruma cevap buldum. Tanrı’nın benimle gerçekten ilgilendiğine ikna oldum. Kutsal Kitabı iki yıl inceledikten sonra 13 Eylül 1997’de evimizin küvetinde vaftiz edildim. Bu hayatımın en mutlu günlerinden biriydi.

2007’de Budapeşte’deki bir engelli bakımevine taşındım. Bu değişiklik bana öğrendiğim muhteşem şeyleri başkalarıyla paylaşma fırsatı verdi. Ayrıca çenemle kontrol edebildiğim akülü bir tekerlekli sandalye sayesinde güzel havalarda dışarı çıkıp insanlarla konuşuyorum.

Cemaatimdeki bir ailenin gösterdiği cömertlik sayesinde, baş hareketlerimi algılayarak çalışan bir dizüstü bilgisayar aldım. Bu cihaz aracılığıyla internet üzerinden telefon açabiliyor ve cemaatteki kardeşlerin evde bulamadığı kişilere mektup yazabiliyorum. Başkalarına bu şekilde yardım etmek hem iletişim becerilerimi geliştiriyor hem de kendi sıkıntılarımı fazla düşünmememi sağlıyor.

İbadetlere bile katılabiliyorum. İbadet Salonuna geldiğimde iman kardeşlerim beni tekerlekli sandalyemle birlikte bir kat yukarı taşıyor. İbadet sırasında cevap vermek istediğimde yanımda oturan kardeş benim yerime elini kaldırıyor, ben cevap verirken de Kutsal Kitabımı ya da incelenen yayını elinde tutuyor.

Ne yazık ki sürekli ağrı çekiyorum ve her zaman birilerinin yardımına muhtacım. Bu yüzden hâlâ kendimi kötü hissettiğim zamanlar oluyor. Ama Yehova Tanrı’yla dost olmak ve O’na içimi döktüğümde beni dinlediğini bilmek beni çok rahatlatıyor. Kutsal Kitabı her gün okumak ve iman kardeşlerimin varlığı da bana güç veriyor. Onların arkadaşlığı, duygusal desteği ve benim için yaptıkları dualar, zihinsel ve duygusal dengemi korumama yardım ediyor.

Yehova en çok ihtiyacım olduğu anda beni güçlendirdi. Bana yeni dünyada kusursuz bir sağlığa kavuşma ümidi verdi. Ayağa kalkıp yürüyeceğim ve benim için yaptığı tüm iyilikler ve gösterdiği olağanüstü sevgi için Tanrı’ya şükredeceğim günleri özlemle bekliyorum (Elçiler 3:6-9).