ยายเกิดในครอบครัวธรรมดาที่พอมีพอกินในเมืองบิลบาโอทางภาคเหนือของสเปน ยายมีพี่น้องทั้งหมดสี่คน ยายเป็นคนที่สอง ครอบครัวของยายเป็นคาทอลิกที่เคร่งมาก ตอนเป็นเด็ก ยายไปทำพิธีมิสซาที่โบสถ์ทุกวัน ยายเป็นครูตอนอายุ 23 ยายรักงานนี้มากและทำมาตั้ง 40 ปี วิชาที่ยายชอบสอนที่สุดคือวิชาศาสนาคาทอลิก และยายยังช่วยสอนพวกเด็กผู้หญิงให้รู้วิธีเตรียมตัวเข้าพิธีรับศีลมหาสนิทครั้งแรก

หลังจากแต่งงานอย่างมีความสุขได้ 12 ปียายก็เป็นม่ายและต้องเลี้ยงดูลูกสาวอีกสี่คน ตอนนั้น ยายอายุแค่ 33 เอง! ยายพยายามหาคำปลอบโยนจากคำสอนในศาสนาคาทอลิกแต่ก็มีคำถามอื่นๆผุดขึ้นมาในใจ ยายสงสัยจริงๆว่า ‘ทำไมคนเราต้องตายทั้งๆที่พระคริสต์ก็ไถ่บาปให้เราไปแล้ว? ทำไมเราอธิษฐานขอให้ราชอาณาจักรมาบนโลกในเมื่อตายไปคนดีก็ได้ขึ้นสวรรค์อยู่แล้ว?’ แต่ที่ยายสับสนที่สุดก็คือ ‘ทำไมเราต้องไปสวรรค์ ไปสถานชำระบาป หรือไปนรกก่อนแล้วหลังจากนั้นพระเจ้าถึงจะพิพากษาครั้งสุดท้าย?’ ยายรู้สึกว่ามันขัดแย้งกันชอบกล

ยายก็ไปถามพวกบาทหลวง บาทหลวงคนหนึ่งตอบว่า “พ่อไม่รู้ ลองถามท่านบิชอปดูสิ แต่มันสำคัญอะไรนักหนาในเมื่อลูกเชื่อในพระเจ้าไม่ใช่เหรอ? จะเป็นยังไงก็ปล่อยให้มันเป็นไปเถอะ!” ยายยังไม่ลดละความพยายามที่จะหาคำตอบ ยายเลยไปร่วมฟังคำสอนของพวกเยสุอิต เพนเทคอสต์ และนอสติก แต่คำตอบที่ได้ ยายว่ามันก็ยังไม่ใช่นะ

ตอนยายอายุ 60 มีนักเรียนของยายคนหนึ่ง หนูน้อยคนนี้อายุแค่ 7 ขวบ แต่ก็ยังมาชวนยายไปร่วมประชุมของพยานพระยะโฮวา ยายชอบสิ่งที่เขาสอนและบรรยากาศที่นั่น แต่ตอนนั้นชีวิตยายยุ่งมากเลยไม่มีโอกาสติดต่อกับพยานฯอีก สองปีต่อมา ควนกับไมย์เตสามีภรรยาคู่หนึ่งที่เป็นพยานฯมาเคาะประตูหน้าบ้าน ยายเลยมีโอกาสพูดคุยซักถามพวกเขา คุยกันไปคุยกันมาตั้งสามเดือน กว่ายายจะได้เรียนพระคัมภีร์เป็นเรื่องเป็นราว

รู้ไหมว่ายายถึงขนาดตั้งหน้าตั้งตารอวันที่จะได้เรียนครั้งต่อไป ยายค้นคว้าตรวจสอบอย่างละเอียด เปิดพระคัมภีร์สามเล่มเทียบกันว่าพยาน พระยะโฮวาสอนถูกหรือเปล่า ไม่นานยายก็รู้ว่าทำไมยายสับสนเรื่องศาสนามาตั้งนมนาน ยายไม่สบายใจเลยเมื่อรู้ว่าศาสนาที่ยายยึดถือมานานแตกต่างกันอย่างลิบลับกับสิ่งที่ยายได้เรียนจากคัมภีร์ไบเบิล ยายรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นต้นไม้ที่กำลังถูกถอนรากถอนโคน

ตอนที่สามีคนที่สองของยายล้มป่วยแล้วตายจากไป ยายเพิ่งเกษียณพอดี ยายเลยย้ายออกจากบิลบาโอไปอยู่ที่อื่นช่วงหนึ่ง ควนกับไมย์เตก็ย้ายไปอยู่ที่อื่นเหมือนกัน ยายเสียใจที่ไม่ได้เรียนพระคัมภีร์ต่อ แต่ลึกๆในใจยายไม่เคยลืมเลยว่าครั้งหนึ่งยายได้เจอขุมทรัพย์แห่งความจริงเข้าแล้ว

อีก 20 ปีต่อมา ตอนที่ยายอายุ 82 ควนกับไมย์เตก็กลับมาอยู่ที่บิลบาโอ พวกเขาก็กลับมาเยี่ยมยายที่บ้าน ยายดีใจเหลือเกินที่ได้เจอพวกเขาอีก! ยายรู้ว่าพระยะโฮวาไม่เคยลืมยายเลย และยายก็กลับมาเรียนพระคัมภีร์อีก ควนกับไมย์เตอดทนกับยายมาก เพราะยายชอบถามคำถามเดิมๆซ้ำแล้วซ้ำอีก ยายอยากฟังข้อพิสูจน์จากพระคัมภีร์ให้มากพอที่จะตัดใจจากศาสนาเดิมให้ได้ และพยายามฝึกตัวเองให้เก่งๆเผื่อจะอธิบายให้พวกเพื่อนๆกับลูกหลานได้ฟังความจริงในพระคัมภีร์ได้อย่างถูกต้อง

ในที่สุดยายก็รับบัพติสมาตอนอายุ 87 วันนั้นเป็นวันที่ยายมีความสุขที่สุดในชีวิต ยายจำได้ว่าในการประชุมใหญ่ของพยานพระยะโฮวาครั้งนั้น ผู้ปกครองคริสเตียนคนหนึ่งบรรยายเรื่องที่เตรียมไว้สำหรับคนที่จะรับบัพติสมาโดยเฉพาะ และเนื้อหาของคำบรรยายก็มาจากพระคัมภีร์ทั้งนั้น ยายฟังแล้วก็ตื้นตันจนน้ำตาไหลเหมือนพระยะโฮวากำลังพูดกับยาย หลังจากยายจุ่มตัวแล้ว มีพยานฯมารุมล้อมแสดงความยินดีกับยายเยอะแยะ ยายก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใคร มีหลายคนที่ยายไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนด้วยซ้ำ!

ยายรู้มาตลอดว่าพระเยซูคริสต์เป็น “ทางนั้น” (โยฮัน 14:6) แต่การเรียนพระคัมภีร์ทำให้ยายได้มารู้จักพระยะโฮวา พระองค์เป็นผู้ที่พระเยซูอยากให้เรารู้จัก เดี๋ยวนี้เวลายายอธิษฐานถึงพระเจ้า ยายรู้สึกว่าพระองค์เป็นทั้งพ่อและเพื่อนของยาย การได้อ่านหนังสือจงเข้าใกล้พระยะโฮวา * ถือเป็นจุดเปลี่ยนในชีวิตของยายเลยก็ว่าได้ ยายอ่านคืนเดียวจบเล่มเลยนะ! ยายประทับใจเมื่อได้เรียนรู้ว่าพระยะโฮวาเมตตาเรามากขนาดไหน

เมื่อคิดถึงเวลาเกือบทั้งชีวิตที่ยายแสวงหาความจริงเกี่ยวกับศาสนา ยายก็คิดถึงคำพูดของพระเยซูที่ว่า “จงขอต่อๆไปแล้วจะได้รับ จงหาต่อๆไปแล้วจะพบ จงเคาะต่อๆไปแล้วจะเปิดให้” (มัดธาย 7:7) ตอนนี้ยายได้พบคำตอบที่เฝ้ารอมานาน ยายมีความสุขมากที่ได้ช่วยคนอื่นให้พบคำตอบเหมือนยาย

ถึงยายจะอายุ 90 แล้วแต่ยายก็ยังเป็นเหมือนเด็กในเรื่องพระเจ้าอยู่เลย ทุกครั้งที่ยายไปประชุมที่หอประชุม ยายถือว่าเป็นโอกาสพิเศษจริงๆที่ได้เรียนรู้หลายเรื่องที่มีค่ามากและได้อยู่ท่ามกลางพี่น้องที่น่ารัก ยายอยากจะเป็นครูอีกครั้งในอุทยานโลกใหม่ตามคำสัญญาของพระเจ้า (วิวรณ์ 21:3, 4) ยายตั้งหน้าตั้งตารอวันที่จะได้พบคนที่ยายรักเพื่อจะได้สอนความจริงจากพระคัมภีร์ให้พวกเขา (กิจการ 24:15) ยายแทบจะอดใจรอไม่ไหวแล้วที่จะเล่าให้พวกเขาฟังว่ายายได้รับของขวัญที่มีค่ามากขนาดไหนจากพระยะโฮวาตอนที่ยายแก่ขนาดนี้!