Бешубҳа, бо ёрии Худо занҷири нафратро кандан мумкин аст. Рӯҳи муқаддаси Худо дар мо хислатҳоеро инкишоф дода метавонад, ки мо танҳо бо қуввати худ ҳаргиз инкишоф дода наметавонистем. Барои ҳамин ба ҷойи дар танҳоӣ бо ҳисси нафрат мубориза бурдан беҳтараш кумакеро, ки Яҳува пешниҳод мекунад, қабул кунем. Агар ин тавр кунем, мисли Павлуси расул чунин гуфта метавонем: «Бо ёрии Оне, ки ба ман қувват мебахшад, ҳама чиз аз дастам меояд» (Филиппиён 4:13). Бале, мо нидо карда метавонем: «Мадади ман аз сӯйи Яҳува меояд» (Забур 121:2).

Ба Яҳува дуо гӯед, самимона хоҳиш кунед, ки ба шумо рӯҳи муқаддас диҳад (Луқо 11:13), кумак расонад, ки хислатҳои барояш писандро инкишоф диҳед. Аз Китоби Муқаддас дар бораи хислатҳое хонед, ки муқобили нафратанд. Масалан, муҳаббат, осоиштагӣ, пуртоқатӣ ва худдорӣ. Андеша кунед, ки чӣ тавр ин хислатҳоро инкишоф дода метавонед ва бо онҳое муошират кунед, ки инчунин мехоҳанд, хислатҳои мазкурро инкишоф диҳанд. Муошират бо онҳо кумак мекунад, ки муҳаббат ва некукориро пеша кунед (Ибриён 10:24).