«Худо... ҳар ашкро аз чашмони онҳо пок мекунад ва марг дигар намешавад, гиря, фиғон ва дард дигар намешавад. Он чӣ пештар буд, гузашт» (Ошкорсозӣ 21:3, 4, Тарҷумаи Дунёи Нав).

Кори пурмазмун ва қонеъкунанда хоҳед дошт (Ишаъё 65:21–23).

Беморӣ ва ранҷу азоб дигар нахоҳед дошт (Ишаъё 25:8; 33:24).

Бо аҳли оила ва дӯстон ҳаёти хушбахтонаву абадӣ хоҳед дошт (Забур 37:11, 29).

Бале, камаш ду сабаб вуҷуд дорад:

• Худо барои иҷрои ваъдаҳояш қодир аст. Дар Китоби Муқаддас танҳо Яҳува Худои Тавоно номида шудааст, чунки қувваи ӯ беохир аст (Ошкорсозӣ 15:3). Аз ин рӯ Худо ваъдаашро нисбати беҳтар кардани ин ҷаҳон ҳатман иҷро мекунад. Дар Китоби Муқаддас гуфта мешавад: «Барои Худо кори намешуданӣ нест» (Матто 19:26).

• Худо ваъдаҳои худро иҷро кардан мехоҳад. Масалан, Яҳува сахт мехоҳад, ки мурдагонро ба ҳаёт баргардонад (Айюб 14:14, 15).

  Дар Китоби Муқаддас ҳамчунин гуфта мешавад: «Яҳува ба дилшикастагон наздик аст, ва рӯҳафтодагонро наҷот медиҳад» (Забур 34:18). Бале, Худо ба одамони муҳтоҷ ёрӣ расондан мехоҳад.

  Аз ин рӯ мо бовар дошта метавонем, ки Яҳува ба мо кумак кардан мехоҳад, то аз ояндаи дурахшон баҳра барем! (Забур 72:12–14; 145:16; 2 Петрус 3:9).