Skip to content

ivargaludaiya visuvaasatthai pinpatrungal | aabēl

‘avar irandhuvittaalum . . . innamum pēsugiraar’

‘avar irandhuvittaalum . . . innamum pēsugiraar’

malaicharivil haayaaga mēyum than mandhai mīdhu aabēl kangalai mēyavidugiraar. appōdhu dhūratthil oru velicham avar kannil padugiradhu. adhu ēdhēn thōttatthin nulaivaayil. angē sudarvīsum oru vaal sulandrukondirukkiradhu. avarukku ninaivu therindha naalilirundhu adhu appaditthaan sulalgiradhu. adhanaal andha thōttatthirkul oru ī-kaakkaaikūda nulaiya mudiyaadhu, andhalavu balamaana paadhugaappu! munbu avarudaiya appaa-ammaa angē vaalndhaargal. ippōdhu adharkul nulaiya ellaarukkum thadaa! veyil mangum andha samayatthil sugamaai vīsum kaatru aabēlin thalaimudiyai varuda, avar kangal vaanai nōkki maiyamiduvadhai karpanai seidhu paarungal. padaippaalar patriya ninaivugal avar nenjil nilalaadugiradhu. manidharukkum kadavulukkum ulla idaiveli endraavadhu kuraiyumaa? kuraiya vēndum enbadhudhaan aabēlin orē aasai!

indru aabēl ungalidam pēsuvadhu kētkiradhaa? ‘enna vilaiyaadugirīrgalaa, aadhaamin irandaavadhu maganaana aabēl setthu kittatthatta 6,000 aandugal aagivittadhu, avar elumbukūda ippōdhu kidaikkaadhu, mannōdu mannaagiyiruppaar’ endru nīngal yōsikkalaam. adhumattumaa, “maritthavargal ondrum ariyaargal” endru baibilē solgiradhu. (prasangi 9:5, 10) adhōdu, aabēl pēsiyadhaaga oru vaartthaikkūda baibilil padhivu illai. ippadiyirukka avar ippōdhu nammidam eppadi pēsuvaar?

kadavuludaiya sakthiyin udhaviyaal appōsthalan pavul, aabēlai kuritthu ippadi eludhinaar: “avar irandhuvittapōdhilum visuvaasatthinaal innamum pēsikkondirukkiraar.” (ebireyar 11:4) aam, avar visuvaasatthinaal innamum pēsugiraar. indha unnadha panbai mudhanmudhalil kaattiya manidhan ivardhaan. andhalavu balamaana visuvaasatthai kaattiyadhaal avar innum vaalndhukondirukkiraar endrē sollalaam. visuvaasatthirku ōr thalaisirandha munnōdiyaana avarai patri therindhukondu, pinpatra muyarchi seidhaal avarē nammidam nēradiyaaga pēsuvadhu pōl irukkum.

aanaal, avarai kuritthu baibilil avvalavaaga padhivu illaadhapōdhu nammaal eppadi avarai patriyum avar kaattiya visuvaasatthai patriyum therindhukolla mudiyum? adhai ippōdhu paarkkalaam.

manidhakulam thulirvitta kaalatthil aabēl

aabēl vaalndha samayatthil viralvittu ennum alavukkutthaan manidhargal būmiyil irundhaargal. manidhargal padaikkappattu konja kaalamdhaan aagiyirundhadhu. aabēl “ulagam undaana” samayatthil vaalndhadhaaga yēsu būmiyil irundhapōdhu sonnaar. (lūkkaa 11:50, 51) paavatthilirundhu mītpu pera thagudhiyaanavargalai patri pēsikkondirundhapōdhu aabēlai patri yēsu kurippittaar. indha būmiyil pirandha naangaavadhu manidhan aabēl; kadavul mītpalikkappōgum nabargalil ivardhaan mudhal nabar ena therigiradhu. a appadiyendraal, oru nalla sūlalil aabēl valaravillai enbadhu thelivaagiradhu.

manidhakulam thōndriya konja kaalatthilēyē adhu alivin paadhaiyil nadaipōda aarambitthadhudhaan vēdhanaiyilum vēdhanai. aabēlin petrōr saundhariyatthōdum ilamai thudippōdum irundhaargal. aanaal, ulagamagaa paavam seidhaargal, adhuvum therindhē seidhaargal. kuraiyatravargalaaga, kaalankaalamaaga vaalum edhirpaarppōdu irundhaargal. aanaal, kadavulukku virōdhamaaga paavam seidhadhaal arumaiyaana ēdhēn thōttatthilirundhu thuratthappattaargal. suyanalatthin ottumottha uruvamaaga irundha avargal, thangal pillaigalai patrikkūda kavalaippadavillai. idhanaal paribūranatthaiyum mudivillaa vaalvaiyum ilandhaargal.—aadhiyaagamam 2:15–3:24.

ēdhēn thōttatthirku veliyē vaalkkai ettikkaayaai kasandhadhu. endraalum, avargaludaiya mūttha magan pirandhapōdhu avargalukku nambikkai thulirvittadhu. avanukku kaayīn endru peyar vaitthaargal (adhan arttham, “petredukkappattadhu”). appōdhu ēvaal, “karttharaal oru manushanai petrēn” endraal. ēdhēn thōttatthil yegōvaa koduttha vaakkurudhiyai manadhil vaitthu ēvaal ippadi peyar vaitthirukkalaam. ēnendraal, oru pen oru vaarisai petreduppaal endrum andha vaarisu aadhaamaiyum ēvaalaiyum vanjittha kodiyavanai alikkum endrum kadavul vaakku kodutthirundhaar. (aadhiyaagamam 3:15; 4:1) kadavul sonna thīrkkadharisanatthinpadi, thannai andha pennaagavum kaayīnai andha ‘vaarisaagavum’ ēvaal ninaitthaalaa?

appadi ninaitthirundhaal, avalukku ēmaatramē minjiyirukkum. aadhaamum ēvaalum appadi nambi kaayīnin manadhil andha aasaiyai vidhaitthirundhaal kaayīnukkul perumai endra visha chedi vērvida avargalē kaaranamaai irundhiruppaargal. konja kaalatthil ēvaal irandaavadhu pillaiyai petredutthaal. avanukku endha pugalaaramum sūttavillai. aabēl endru peyar vaitthaargal. adhu “perumūchu” alladhu “maayai” endru artthappadutthalaam. (aadhiyaagamam 4:2) ippadi peyar vaitthadhilirundhu, kaayīn alavukku aabēlmīdhu avargalukku periya edhirpaarppu illai endru thōndrugiradhaa? oruvēlai appadi irundhirukkalaam.

indru irukkum ellaa petrōrum mudhal petrōridamirundhu niraiya katrukkollalaam. ungal sollaalum seyalaalum pillaigalin manadhil perumai, agambaavam, veri, suyanalam pōndra gunangalai valarkkirīrgalaa? alladhu yegōvaavai nēsikkavum avarudaiya nanbaraagavum pillaigalukku sollikkodukkirīrgalaa? mudhal petrōr indha vishayatthil thavarivittaargal. endraalum, mudhal kōnal mutrilum kōnalaaga aagavillai.

aabēlukkul visuvaasam vērvidugiradhu

magangal iruvarum periyavargalaaga valarndhapōdhu kudumbatthai gavanitthukkolla udhavum sila vēlaigalai aadhaam avargalukku katrukkodutthiruppaar. kaayīn vivasaayi aanaan, aabēl mēippan aanaan.

aanaal aabēl adhaivida mukkiyamaana ondrai seidhaar. naatkal nagara nagara visuvaasam endra arumaiyaana gunatthai valartthaar. adhai patritthaan pavulum pinnar eludhinaar. konjam yōsitthu paarungal: aabēlukku nalla munmaadhiriyaaga yaarum illai. appadiyirundhum avaraal eppadi yegōvaamīdhu visuvaasatthai valarkka mudindhadhu? adharku mūndru kaaranangalai irukkindrana:

yegōvaavin padaippu.

yegōvaa nilatthai sabitthadhu unmaidhaan. adhanaal mullum pudharumē vayalgalin varapprasaadhamaaga irundhadhu. irundhaalum, aabēlin kudumbatthaar vayiraara saappittu thirupthiyadaiyum alavukku būmiyil vilaichal irundhadhu. adhēsamayam mirugangalai, paravaigalai, mīngalai kadavul sabikkavillai. malaigalai, ērigalai, aarugalai, kadalgalai sabikkavillai. vaanatthai, mēgatthai, sūriyanai, chandhiranai, natchatthirangalai sabikkavillai. aabēl endha dhisaiyil thirumbinaalum yegōvaavin padaippil jolittha avarudaiya anbu, nyaanam, nargunamē palichittadhu. (rōmar 1:20) adhaiyellaam aalamaaga sindhitthadhu avarudaiya visuvaasatthirku urampōttadhu.

yegōvaavai patri yōsitthu paarkka aabēl nichayam nēram odhukkiyiruppaar. aabēl aadu mēippadhai manatthiraiyil ōdavidungal. podhuvaaga mēippargal romba dhūram nadakka vēndiyirukkum. aabēlum than appraani aadugalukkaaga pachai pulveli thēdi... suvaiyaana nīrūtru thēdi... nilalaana idam thēdi... malaigal, pallatthaakkugal, aarugalaiyellaam kadandhu selgiraar. endha jīvaraasiyaividavum aadugalukkutthaan manidhargalin udhavi adhigam thēvai. valinadatthudhalukkum paadhugaappukkum yaaraiyaavadhu saarndhu irukkum vidhatthil avai padaikkappattadhu pōl therigiradhu. aabēl andha aadugalai paartthapōdhu, ‘enakkum nalvali kaatta, paadhugaakka, akkarai kaatta nyaanamum vallamaiyulla kadavulin valinadatthudhal vēndum’ endru yōsitthiruppaarō? adhil sandhēgamē illai. nichayam adharkaaga jebam seidhiruppaar. avarudaiya visuvaasamum balappattirukkum.

padaippai paartthapōdhu anbaana padaippaalarmīdhu aabēl asaikka mudiyaadha visuvaasatthai valartthaar

yegōvaavin vaakkurudhigal.

ēdhēn thōttatthilirundhu thuratthappatta vishayatthai aadhaamum ēvaalum thangal magangalukku solliyiruppaargal. adhaiyellaam aabēl yōsitthu paartthiruppaar.

būmi sabikkappattadhu endru yegōvaa sonnaar. mullum pudharum vilaivadhai paartthapōdhu aabēlukku yegōvaa sonnadhu ninaivukku vandhirukkum. prasava samayatthil ēvaalukku bayangara vali ērpadum endru yegōvaa sonnaar. ēvaalukku pillaigal pirandhapōdhu yegōvaavin vaartthaigal evvalavu unmai endru aabēl unarndhiruppaar. ēvaal than kanavanin anbukkum gavanippukkum ēnguvaal, aadhaam avalai adakki aaluvaan enbadhai yegōvaa munnamē therivitthirundhaar. adhaiyum aabēl kannaara kandaar. yegōvaa sonna ovvoru vaartthaiyum immi pisagaamal niraivēruvadhai paartthaar. enavē, yegōvaa koduttha vaakkurudhiyil, aam oru ‘vaarisu’ varum, ēdhēnil aarambamaana prachinaiyai sariseiyum enbadhil asaikka mudiyaadha nambikkai vaitthaar.—aadhiyaagamam 3:15-19.

yegōvaavin ūliyargal.

aabēlukku nalla oru munmaadhiri endru endhavoru manidhanum appōdhu illai. aanaal appōdhu būmiyil manidhargal mattumalla irandu dhēvathūdhargalum irundhaargal. aadhaamaiyum ēvaalaiyum ēdhēn thōttatthilirundhu yegōvaa thuratthinapōdhu, andha thōttatthirkul yaarum nulaiyaamal iruppadharkaaga irandu kērubīngalai, adhaavadhu uyarndha sthaanatthil irundha dhēvathūdhargalai yegōvaa nirutthinaar. adhōdu, angē sudarvīsum vaalaiyum sulala seidhaar.—aadhiyaagamam 3:24.

siruvayadhil aabēl andha kērubīngalai paartthiruppaar. manidha uruvil irundha ivargal vaattasaattamaaga, balasaaligalaaga iruppadhai paartthiruppaar. avargalaiyum nirkaamal sulalum “sudaroli pattayatthaiyum” paartthapōdhu viyandhiruppaar. atthanai aandugalaaga kaaval kaatthaalum avargaludaiya mugatthil oru chinna salippō, veruppō thenpattadhai aabēl paartthiruppaaraa? illavē illai. butthikkūrmaiyulla, balasaaligalaana andha dhēvathūdhargal etthanai naalaanaalum etthanai varudamaanaalum andha idatthaivittu asaiyaamal iravu pagalaaga kaaval kaatthaargal. avargalai paartthapōdhu, yegōvaavukku unmaiyaaga, utthamamaaga sēvai seiyum ūliyargal iruppadhai aabēl unarndhukondaar. than kudumbatthaar kaattaadha utthamatthaiyum kīlppadidhalaiyum avargalidamirundhu katrukkondaar. nichayam avargaludaiya munnudhaaranam aabēlin visuvaasatthai balappadutthiyirukkum.

kērubīngal utthamatthōdum kīlppadidhalōdum yegōvaavukku sēvai seidhadhai aabēl than vaalnaalellaam paartthaar

yegōvaavin padaippu, vaakkurudhiyin niraivētram, avarukku unmaiyaai irundha ūliyargal patriyellaam aabēl aalamaaga sindhitthadhaal, avarudaiya visuvaasam endra aanivēr aalamaaga vērūndriyadhu. avar vaittha nalla munmaadhiri indrum nammidam pēsugiradhu, allavaa? ilainyargalē, aabēl ungalukku nalla munmaadhiri! ungal kudumba angatthinargal yegōvaamīdhu visuvaasam vaitthaalum sari vaikkaavittaalum sari, nīngal avarmīdhu dhidamaana visuvaasatthai valarkka mudiyum. nammai sutriyum viyakka vaikkum padaippu irukkiradhu, mulu baibil irukkiradhu, visuvaasatthirku pērpōna manidha munmaadhirigal niraiya pēr irukkiraargal. ivaiyellaam nam visuvaasatthai innum urudhiyaakkugiradhu.

aabēlin bali ēn sirandhadhu?

yegōvaamīdhu aabēlukku irundha visuvaasam valara valara adhai velikkaatta avar virumbinaar. aanaal, indha prabanjatthaiyē padaittha kadavulukku saadhaarana manidhanaal enna kodukka mudiyum? kadavulum manidhargal kaiyilirundhu porulaiyō udhaviyaiyō edhirpaarppadhillai. irundhaalum, aabēlukku pōga pōga oru unmai purindhadhu: thannidam irukkum sirandhadhai mulu manadhōdu kodutthaal paralōga appaavaana yegōvaavin manam sandhōshatthil kulirndhuvidum.

adhanaal than mandhaiyilirundha thalaiyītru aadugalil nalla kolumaiyaana, aarōkkiyamaana aadugalai thērndhedutthaar. avatrin iraichiyil sirandhadhaaga avar karudhiya paagangalai yegōvaavukku baliyaaga kodutthaar. andha samayatthil kaayīnum kadavulin aasīrvaadhatthaiyum dhayavaiyum pera virumbi than vilaichalil silavatrai baliyaaga kodukka ninaitthaan. aanaal, avan mulu manadhōdu kodukkavillai. indha unmai avargal iruvarum bali selutthiyapōdhu appattamaaga therindhadhu.

aabēl visuvaasatthōdu bali selutthinaar, kaayīn appadi selutthavillai

iruvarumē balipīdatthai katti, neruppil thangal baligalai sutteritthiruppaargal. oruvēlai andha kērubīngalin kannilpadum dhūratthil baligalai selutthiyiruppaargal. ēnendraal, andha samayatthil yegōvaavin pradhinidhigalaaga avargal mattumdhaan būmiyil irundhaargal. yegōvaa andha baligalai ētrukkondaaraa? “aabēlaiyum avan kaanikkaiyaiyum kartthar angigaritthaar.” (aadhiyaagamam 4:4) andha baliyai ētrukkondadhai yegōvaa eppadi kaattinaar endru baibil solvadhillai. sari, aabēlin baliyai mattum ēn ētrukkondaar?

aabēl koduttha bali sirandhadhaaga irundhadhaa? aabēl uyirulla ondrai kodutthaar, adhan madhippumikka ratthatthai baliyaaga selutthinaar. idhupōl bali selutthuvadhu sirandhadhu ena aabēl ninaitthiruppaaraa? pala aayiram varudangal kalitthu yegōvaavum thammudaiya sondha maganin maasatra uyirai baliyaaga selutthinaar. avarai “kadavulaal anuppappatta aattukkutti!” endru baibil alaikkiradhu. appōdhu avarudaiya magan tham vilaiyērappetra ratthatthai sindha vēndiyirundhadhu. (yōvaan 1:29; yaatthiraagamam 12:5-7) aanaal, idhaiyellaam yōsitthu aabēl bali selutthinaaraa endru namakku theriyaadhu.

ondru mattum nandraaga theriyum: aabēl thannidam irundha sirandhadhai yegōvaavukku kodutthaar. adhanaal yegōvaa, baliyai mattumalla adhai kodutthavaraiyum anbōdu angīgaritthaar. yegōvaamīdhu aalamaana anbum unmaiyaana visuvaasamum irundhadhaal aabēl appadi seidhaar.

aanaal kaayīn appadiyillai. “kaayīnaiyum avan kaanikkaiyaiyum [yegōvaa] angigarikkavillai.” (aadhiyaagamam 4:5) adharkaaga, kaayīn selutthiya baliyil ēdhō kuraiyirundhadhu endru solla mudiyaadhu; ēnendraal kadavul pirpaadu sattangalai kodutthapōdhu vayalil vilaivadhaiyum kaanikkaiyaaga selutthalaam endru solliyirundhaar. (lēviyaraagamam 6:14, 15) aanaal, “avanudaiya seyalgal pollaadhavaiyaaga irundhana” endru kaayīnai patri baibil solgiradhu. (1 yōvaan 3:12) indru vaalum perumbaalaana makkalai pōlavē kaayīn velivēshatthukkaaga thannai bakthimaanaai kaattikkolla ninaitthaan. yegōvaamīdhu avanukku unmaiyaana anbō visuvaasamō illai. adhudhaan avanudaiya seyalil appattamaaga therindhadhu.

yegōvaa thannai angīgarikkavillai enbadhai kaayīn purindhukondapōdhu than thambiyai pōla nallavanaaga maara ninaitthaanaa? illai. aanaal, thambimīdhu veruppum kōbamum avan manadhil padindhadhu, adhu veriyaaga maariyadhu. kaayīnin manam alukkaaga iruppadhai yegōvaa paartthu, adhai sariseiyumpadi porumaiyaaga edutthu sonnaar. avan ippadiyē pōnaal periya paavam seidhuviduvaan endrum echaritthaar. manam maarinaal avanukku “mēnmai” undaagum endrum sonnaar.—aadhiyaagamam 4:6, 7.

aanaal, kadavul koduttha echarippai kaayīn asattai seidhaan. orunaal nayavanjagamaaga aabēlai vayalvelikku alaitthu sendraan. nambi vandha thambiyai aditthu kondraan. (aadhiyaagamam 4:8) aabēl visuvaasatthirkaaga uyirnītthaan. visuvaasatthirkaaga thunburutthappattavargalil ivarē mudhal nabar endru sollalaam. ivar oru uyirtthyaagiyumkūda. aabēl irandhaalum innum nam nenjangalil nīngaa idam piditthirukkiraar.

oruvidhatthil, aabēlin rattham nīdhi kēttu yegōvaavai nōkki kūppittadhu. adharkaaga kadavulum kaayīnai dhanditthaar. (aadhiyaagamam 4:9-12) aabēlin visuvaasam indrum nammidam pēsugiradhu. avar sumaar nūru varudangal indha būmiyil vaalndhiruppaar. andha kaalatthil nūru varudam enbadhu sorpa kaalamdhaan. irundhaalum pēr sollum alavukku vaalndhaar. paralōga thagappanaana yegōvaavin anbaiyum angīgaaratthaiyum sambaadhitthuvitta nambikkaiyōdu avar irandhaar. (ebireyar 11:4) avar yegōvaavin nyaabagatthil irukkiraar, pūnjōlai būmiyil mīndum uyir petru varuvaar enbadhil namakku endha sandhēgamum vēndaam. (yōvaan 5:28, 29) avarai paarkka nīngal angē iruppīrgalaa? aabēl solvadhai kēttu avarudaiya visuvaasatthai pinpatra nīngal urudhiyaaga irundhaal nichayam angē iruppīrgal! ▪ (w13-E 01/01)

a “ulagam undaanadhilirundhu” endra sotrodar aadhaam ēvaalukku pillaigal pirandha samayatthai kurikkiradhu (1 pēdhuru 1:20-in adikkurippai paarungal). appadiyendraal andha sotrodar mudhal manidhargalin pillaigal vaalndha kaalatthai kurikkiradhu. aanaal, kaayīn mudhal maganaaga irukkumpōdhu, yēsu ēn aabēlai kurippittaar? kaayīn vēndumendrē yegōvaavukku virōdhamaaga paavam seidhaan. avanudaiya petrōrai pōlavē kaayīnukku uyirttheludhalum illai, mītpum illai endra mudivukku varuvadhu nyaayamaanadhē.