Virginia, będąca Świadkiem Jehowy, cierpi na tak zwany zespół zamknięcia. Jest całkowicie sparaliżowana — widzi, słyszy, otwiera też i zamyka oczy oraz delikatnie porusza głową, ale nie jest w stanie mówić ani jeść. Kiedyś Virginia była zdrowa i pełna energii, ale pewnego ranka w 1997 roku poczuła ostry i uporczywy ból z tyłu głowy. Mąż zabrał ją do szpitala, gdzie tego samego wieczora zapadła w śpiączkę. Wybudziła się dwa tygodnie później na oddziale intensywnej terapii — sparaliżowana i podłączona do respiratora. Przez kilka kolejnych dni nie mogła sobie niczego przypomnieć, nawet tego, kim jest.

 Virginia opowiada, co się wydarzyło potem: „Stopniowo pamięć mi wracała. Bardzo dużo się modliłam. Nie chciałam umrzeć ani zostawić mojego synka bez matki. Żeby wzmocnić swoją odwagę, starałam sobie przypomnieć jak najwięcej wersetów biblijnych”.

 „W końcu wypisano mnie z oddziału intensywnej terapii. Po sześciu miesiącach spędzonych w różnych szpitalach i w ośrodku rehabilitacyjnym wróciłam do domu. Wciąż byłam całkowicie sparaliżowana i potrzebowałam we wszystkim pomocy. Byłam potwornie zniechęcona! Czułam się bezużyteczna dla innych i dla Jehowy. Martwiłam się też tym, że nie mogę się zajmować moim dzieckiem”.

 „Zaczęłam jednak czytać doświadczenia innych Świadków Jehowy, którzy musieli się zmierzyć z podobnymi sytuacjami. Zaskoczyło mnie, jak dużo byli w stanie dać Jehowie. Dzięki temu zaczęłam dbać o pozytywne nastawienie — skupiałam się na tym, co było w zasięgu moich możliwości. Zanim zachorowałam, miałam ograniczony czas na sprawy duchowe. A teraz mogłam się nimi zajmować dzień w dzień. Więc zamiast popadać w rozpacz, skupiłam się na służbie dla Jehowy”.

 „Nauczyłam się obsługi komputera i teraz piszę za pomocą oprogramowania, które reaguje na ruchy głowy. Jest to trochę wyczerpujące fizycznie, ale dzięki temu mogę studiować Biblię i dzielić się zawartą w niej nadzieją, pisząc listy i e-maile. Do bezpośrednich rozmów z innymi używam tabliczki z alfabetem. Mój rozmówca pokazuje kolejne litery. Kiedy wskaże niewłaściwą literę, otwieram szeroko oczy, a kiedy dobrą, zamykam oczy. Powtarzamy ten proces i w ten sposób buduję słowa i zdania. Siostry, które spędzają ze mną dużo czasu, stały się ekspertkami w przewidywaniu tego, co chcę powiedzieć. Czasami, kiedy przekręcą moje słowa, mamy niezły ubaw”.

 „Bardzo się cieszę z tego, że mogę brać udział w działalności zboru. Zawsze słucham programu zebrań; teraz korzystam z wideokonferencji. Mogę napisać swoją wypowiedź, a któryś z uczestników odczytuje ją podczas punktów przeprowadzanych za pomocą pytań i odpowiedzi. Łączę się też z moją grupą służby i razem oglądamy comiesięczne audycje JW Broadcasting” a.

 „Z zespołem zamknięcia żyję już od 23 lat. Czasami jest mi smutno, ale udaje mi się przetrwać te gorsze momenty, w czym mi pomaga modlitwa, wspólne spędzanie czasu z braćmi i duchowe zajęcia. Dzięki wsparciu mojego zboru od ponad sześciu lat pełnię pomocniczą służbę pionierską. Staram się być również dobrym przykładem dla mojego syna Alessandro, który jest żonaty i usługuje w zborze jako starszy. Razem z żoną są pionierami stałymi”.

 „Często rozmyślam, co będę mogła robić w przyszłości na rajskiej ziemi. Najbardziej chciałabym rozmawiać o Jehowie, używając przy tym własnego głosu. Chciałabym też spacerować wzdłuż strumyka i napawać się pięknym, wiejskim krajobrazem. Od ponad 20 lat jedzenie jest mi podawane w postaci płynnej przez sondę, nie mogę się więc doczekać, jak zerwę z drzewa jabłko i się w nie wgryzę. I oczywiście jako Włoszka nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła przygotowywać i jeść moje ulubione włoskie przysmaki, w tym pizzę!”

 „‛Nadzieja wybawienia’ pomaga mi chronić swój umysł (1 Tesaloniczan 5:8). Wyobrażanie sobie życia w nowym świecie daje mi radość pomimo ograniczeń fizycznych, które z pewnością wkrótce znikną. Nie mogę się doczekać ‚rzeczywistego życia’, które zgodnie z obietnicą Jehowy umożliwi Jego Królestwo” (1 Tymoteusza 6:17-19; Mateusza 6:9-13).