Zoölogen zijn al lange tijd op de hoogte van het vermogen van zeepokken om zich hardnekkig vast te hechten aan rotsen, pieren en scheepsrompen. De lijm van de zeepok is naar verluidt veel sterker dan synthetische lijm. Maar de manier waarop zeepokken zich precies aan een nat oppervlak hechten, was tot voor kort een mysterie.

 Wetenswaardigheid: Onderzoeken hebben aangetoond dat een zeepokkenlarve, die vrij rondzwemt, eerst verschillende oppervlakken onderzoekt voordat hij een geschikte plek kiest om zich aan vast te hechten. Als hij die plek eenmaal heeft gevonden, scheidt hij kennelijk twee vloeistoffen af. De eerste is een olieachtige primer die het water van het gekozen oppervlak afstoot. De primer zorgt er ook voor dat de plek geschikt wordt gemaakt voor het aanbrengen van de tweede vloeistof, die uit proteïnen bestaat die fosfoproteïnen worden genoemd.

 De twee vloeistoffen vormen samen een sterk hechtende laag die zelfs door bacteriën niet afgebroken kan worden. Het is heel belangrijk dat de lijm sterk en duurzaam is omdat de zeepok de rest van zijn leven op die plek vastgeankerd zal blijven.

 Het hechtingsproces van de zeepok blijkt veel complexer dan werd gedacht. Een lid van het team dat dit proces ontdekte zei: ‘Het is een ongelooflijk slimme natuurlijke oplossing voor het probleem om in een vochtige omgeving iets aan een oppervlak vast te hechten.’ De resultaten van het onderzoek kunnen bijdragen tot de ontwikkeling van soorten lijm die onder water gebruikt kunnen worden en van synthetische lijm voor medische implantaten en voor toepassingen in de elektronica.

 Wat denkt u? Is de lijm van de zeepok door evolutie ontstaan? Of is die ontworpen?