Japanse boomkikkermannetjes staan bekend om hun eindeloze en schijnbaar willekeurige gekwaak. Toch kun je individuele mannetjes van elkaar onderscheiden, zelfs in een luidruchtige groep kwakende kikkers. Onderzoekers in Japan die de kikkers bestuderen hebben ontdekt wat het geheim is: hun goed gecoördineerde lokroep.

 Sta hier eens bij stil: De mannetjes maken geluid om vrouwtjes te lokken. Het geluid wordt geproduceerd bij de stembanden en wordt versterkt door de kwaakblaas, een opblaasbaar zakje bij de keel dat als resonantieruimte dienstdoet.

 Maar hoe houd je het gekwaak van de verschillende mannetjes uit elkaar? Onderzoekers hebben ontdekt dat Japanse boomkikkers die dicht bij elkaar in de buurt zitten niet lukraak door elkaar heen kwaken maar netjes op hun beurt wachten en na elkaar kwaken. Die efficiënte techniek bespaart de omgeving een helse kakofonie en zorgt voor een fraaie symfonie van goed te onderscheiden geluiden. Tegelijkertijd besparen de kikkers hiermee energie en krijgen ze de gelegenheid om tussen hun gekwaak door even op adem te komen.

 De manier waarop Japanse boomkikkers hun gekwaak coördineren is een bron van inspiratie voor onderzoekers op het gebied van draadloze communicatie. Met complexe wiskunde proberen ze de timing van gegevensoverdracht te verbeteren, zodat verschillende datapakketten elkaar niet verstoren. Het resultaat is betrouwbaardere gegevensoverdracht met een lager energieverbruik.

 Wat denkt u? Is het goed gecoördineerde gekwaak van Japanse boomkikkers door evolutie ontstaan? Of is het ontworpen?