„თავდაპირველად ღმერთმა შექმნა ცა და დედამიწა“ (დაბადება 1:1, „ახალი ქვეყნიერების თარგმანი“).

 „თავდაპირველად ღმერთმა შექმნა ცა და მიწა“ (დაბადება 1:1, საქართველოს საპატრიარქოს გამოცემა).

 ბიბლიის პირველივე სიტყვები ორ მნიშვნელოვან ჭეშმარიტებას გვიმჟღავნებს. პირველი: ცასა და დედამიწას, ანუ მატერიალურ სამყაროს, დასაწყისი ჰქონდა და მეორე: ისინი ღმერთმა შექმნა (გამოცხადება 4:11).

 ბიბლია არ ამბობს, რამდენი ხნის წინ შექმნა ღმერთმა სამყარო და არც იმას გვიხსნის, თუ როგორ გააკეთა მან ეს. თუმცა ბიბლიიდან ვიგებთ, რომ ღმერთმა სამყარო „დიდი ძლიერებით და ძლევამოსილებით“ შექმნა (ესაია 40:26).

 სიტყვა „შექმნა“ a ნათარგმნია ებრაული ზმნიდან, რომელიც მხოლოდ ღვთის მიერ გაკეთებული საქმეების აღსაწერად გამოიყენება. ბიბლიაში მხოლოდ იეჰოვას b ეწოდება შემოქმედი (ესაია 42:5; 45:18).

 წიგნ „დაბადების“ ეს პირველი სიტყვები შესავალს უკეთებს დაბადების 1-ლ და მე-2 თავებში აღწერილ შემოქმედებით პროცესს. დაბადების 1:1-დან 2:4-მდე მონაკვეთში ბიბლია მოკლედ მოგვითხრობს, რა გააკეთა ღმერთმა დედამიწისა და ცოცხალი არსებების, მათ შორის, პირველი მამაკაცისა და ქალის შესაქმნელად. ზოგადი მიმოხილვის შემდეგ, ბიბლია უფრო მეტ ინფორმაციას გვაწვდის პირველი მამაკაცისა და ქალის შექმნის შესახებ (დაბადება 2:7—25).

 „დაბადებაში“ ნათქვამია, რომ ღვთის შემოქმედებითი საქმიანობა ექვს „დღეს“ გრძელდებოდა. ეს არ იყო დროის 24-საათიანი მონაკვეთები. ზუსტად არ არის განსაზღვრული, რა პერიოდს მოიცავდა თითო დღე. სიტყვა „დღე“, სინამდვილეში, მხოლოდ 24-საათიან მონაკვეთს არ მოიცავს. დაბადების 2:4-ში მოხსენიებული სიტყვა „დღე“, გამოყენებულია „დროის“ სინონიმად და აჯამებს ღვთის შემოქმედებითი საქმიანობის ექვს „დღეს“.

 მცდარი შეხედულება: დაბადების 1:1 მიუთითებს იმაზე, რომ ღმერთი სამებაა, ვინაიდან ებრაული სიტყვა „ღმერთი“ მრავლობით რიცხვში დგას.

 სინამდვილე: წოდება „ღმერთი“ ნათარგმნია ებრაული სიტყვიდან ელოჰიმ, რომელიც მრავლობით რიცხვში დგას. ეს მიუთითებს ღვთის ზებუნებრიობასა და აღმატებულობაზე და არა რაოდენობაზე. „ახალ კათოლიკურ ენციკლოპედიაში“ აღნიშნულია, რომ დაბადების 1:1-ში მრავლობით რიცხვში მდგარ ელოჰიმს „ზმნა ყოველთვის მხოლობით რიცხვში შეეწყობა, რაც მრავლობითში მდგარი არსებითი სახელის აღმატებულ მდგომარეობაზე მიუთითებს და არა მის რაოდენობაზე; მსგავსი მიდგომა ჰქონდათ მონარქებს, როცა საკუთარ თავზე საუბრისას იყენებდნენ ნაცვალსახელს, „ჩვენ“ (მეორე გამოცემა, ტომი 6, გვერდი 272).