Markús segir frá 4:1–41
4 Aftur fór hann að kenna við vatnið og mjög mikill mannfjöldi safnaðist að honum. Hann steig því um borð í bát og sat í honum skammt frá landi en allur mannfjöldinn var á ströndinni við vatnið.
2 Hann fór að kenna fólkinu margt með dæmisögum og sagði við það:
3 „Heyrið. Akuryrkjumaður gekk út að sá.
4 Þegar hann sáði féll sumt af korninu meðfram veginum og fuglarnir komu og átu það.
5 Annað féll í grýtta jörð þar sem var lítill jarðvegur, og það spratt fljótt því að jarðvegurinn var grunnur.
6 En þegar sólin hækkaði á lofti skrælnaði það og dó vegna þess að það hafði litlar sem engar rætur.
7 Annað féll meðal þyrna og þyrnarnir uxu og kæfðu það, og það bar engan ávöxt.
8 En sumt féll í góðan jarðveg. Það óx og stækkaði og bar ávöxt – þrítugfaldan, sextugfaldan og hundraðfaldan.“
9 Síðan bætti hann við: „Sá sem hefur eyru hann hlusti.“
10 Þegar Jesús var orðinn einn með þeim tólf og hinum lærisveinunum spurðu þeir hann út í dæmisögurnar.
11 Hann svaraði þeim: „Ykkur er gefið að skilja heilaga leyndardóma ríkis Guðs en þeir sem eru fyrir utan fá allt í dæmisögum
12 til að þeir skynji ekki þó að þeir sjái og skilji ekki þó að þeir heyri. Þeir snúa ekki aftur til Guðs né hljóta fyrirgefningu.“
13 Hann sagði einnig við þá: „Fyrst þið skiljið ekki þessa dæmisögu hvernig getið þið þá skilið allar hinar dæmisögurnar?
14 Akuryrkjumaðurinn sáir orðinu.
15 Sumir eru eins og sáðkornið sem féll meðfram veginum. Um leið og þeir heyra orðið kemur Satan og tekur burt orðið sem var sáð í þá.
16 Eins er með það sem var sáð í grýtta jörð. Um leið og þeir heyra orðið taka þeir við því með fögnuði.
17 En orðið nær ekki rótfestu í þeim. Þeir standa um tíma en jafnskjótt og erfiðleikar eða ofsóknir verða vegna orðsins falla þeir.
18 Og sumu er sáð meðal þyrna. Þetta eru þeir sem heyra orðið
19 en áhyggjur daglegs lífs,* tál auðæfanna og löngunin í allt mögulegt annað þrengir að þeim og kæfir orðið svo að það ber ekki ávöxt.
20 En það sem var sáð í góðan jarðveg eru þeir sem hlusta á orðið, taka við því og bera ávöxt – þrítugfaldan, sextugfaldan og hundraðfaldan.“
21 Hann sagði líka við þá: „Lampi er ekki tekinn fram og settur undir körfu* eða undir rúm. Er hann ekki tekinn fram til að setja hann á ljósastand?
22 Ekkert er hulið sem verður ekki afhjúpað, og ekkert er vandlega falið sem kemur ekki í ljós.
23 Hver sem hefur eyru hann hlusti.“
24 Hann sagði enn fremur við þá: „Takið eftir því sem þið heyrið. Ykkur verður mælt í sama mæli og þið mælið öðrum, já, og þið fáið meira en það
25 því að þeim sem hefur verður gefið meira, en frá þeim sem hefur ekki verður tekið jafnvel það litla sem hann hefur.“
26 Hann sagði einnig: „Ríki Guðs er eins og þegar maður sáir korni í jörð.
27 Hann sefur um nætur og fer á fætur á morgnana, kornið spírar og plantan vex og stækkar en hann veit ekki hvernig.
28 Jörðin ber smám saman ávöxt af sjálfu sér, fyrst stilkinn, síðan axið og að lokum fullþroskað kornið í axinu.
29 En um leið og kornið er þroskað beitir hann sigðinni því að uppskerutíminn er hafinn.“
30 Hann hélt áfram: „Við hvað getum við líkt ríki Guðs eða með hvaða dæmisögu getum við skýrt það?
31 Það er eins og sinnepsfræ sem er smæsta fræið á jörð þegar því er sáð í mold.
32 En eftir að því er sáð vex það og verður stærra en allar aðrar plöntur, og greinarnar svo stórar að fuglar himins geta hreiðrað sig í skugganum.“
33 Hann boðaði þeim orðið með mörgum dæmisögum af þessu tagi, allt eftir því sem þeir gátu skilið.
34 Hann talaði reyndar ekki til þeirra án dæmisagna en útskýrði allt fyrir lærisveinunum þegar þeir voru einir með honum.
35 Að kvöldi sama dags sagði Jesús við þá: „Förum yfir á ströndina hinum megin.“
36 Eftir að þeir höfðu sent mannfjöldann frá sér fóru þeir með hann á bátnum og aðrir bátar fylgdu honum.
37 Nú brast á mikill stormur og öldurnar gengu yfir bátinn svo að við lá að hann fyllti.
38 En Jesús lá í skutnum og svaf á koddanum.* Þeir vöktu hann og sögðu við hann: „Kennari, stendur þér á sama um að við erum að farast?“
39 Hann reis þá upp, hastaði á vindinn og sagði við vatnið: „Þegiðu! Stilltu þig!“ Þá lægði vindinn og allt datt í dúnalogn.
40 Hann sagði við þá: „Af hverju eruð þið svona hræddir?* Hafið þið enn enga trú?“
41 En þeir voru logandi hræddir og sögðu hver við annan: „Hver er hann eiginlega? Jafnvel vindurinn og vatnið hlýða honum.“
Neðanmáls
^ Eða „áhyggjur þessarar aldar“. Sjá orðaskýringar, „heimsskipan“.
^ Eða „mæliker“.
^ Eða „púðanum“.
^ Eða „kjarklitlir“.
