Jehova vitni elska bæði Gud og síni medmenniskju, og tí tosa vit við øll um lívbjargandi boðskapin í Bíbliuni, eisini við tey, sum fyrr hava sagt, at tey ikki eru áhugað. (Matteus 22:37-39) Kærleikin til Gud fær okkum at akta son hansara, sum bað okkum prædika. (Ápostlasøgan 10:42; 1. Jóhannesarbræv 5:3) Tað ber í sær, at vit fara út við boðskapinum meira enn eina ferð, eins og Guds profetar í forðum gjørdu. (Jeremias 25:4) Vit elska okkara medmenniskju, og tí royna vit at bera øllum boðskapin um Guds ríki, eisini teimum, sum fyrr hava sagt, at tey ikki eru áhugað. – Matteus 24:14.

 Tá ið vit vitja aftur, har sum eingin áhugi var seinast, hendir tað meir enn so, at vit hitta onkran, sum hevur hug at tosa. Her eru tríggjar orsakir til tað:

•   Fólk flyta.

•   Onkur annar í húsinum er áhugaður í boðskapinum.

•   Fólk broytast. Hendingar í heiminum ella persónlig viðurskifti kunnu fáa fólk at hugsa um andaligar spurningar, so tey fáa hug at kanna, hvat Bíblian sigur. (Lukas 11:28) Sjálvt tey, sum finnast at okkum, kunnu broyta meining eins og Paulus ápostul. – 1. Timoteusarbræv 1:13.

 Tó noyða vit ongan at lurta eftir boðskapinum. (1. Pætursbræv 3:15) Vit halda, at ein og hvør má taka sína egnu avgerð í sambandi við átrúnað. – 5. Mósebók 30:19, 20.