پاسکال که در منطقه‌ای فقیرنشین در کشور ساحل عاج بزرگ شده است،‏ در پی زندگی‌ای بهتر بود.‏ وقتی بکسور تازه‌کاری بود با خود فکر می‌کرد:‏ ‹در کجا می‌توانم ورزشکاری سرشناس و پولدار شوم؟‏› او در اواسط بیست‌سالگی نتیجه گرفت که در اروپا می‌تواند به آرزوی خود برسد.‏ ولی چون مدارک سفر نداشت لازم بود که غیرقانونی وارد اروپا شود.‏

پاسکال در سال ۱۹۹۸،‏ در ۲۷سالگی عازم سفر خود شد.‏ او از مرز گذشت و به کشور غَنا داخل شد،‏ از کشور توگو و بِنین گذشت و سرانجام به شهر بیرنی نِکُنی واقع در کشور نیجِر رسید.‏ سفر از آنجا به بعد خطرناک بود زیرا برای سفر به شمال آفریقا لازم بود که به بالای کامیونی بپرد و از صحرای بزرگ آفریقا بگذرد و پس از رسیدن به دریای مدیترانه با کشتی به اروپا سفر کند.‏ این نقشهٔ او بود ولی دو موضوع باعث شد که در نیجِر بماند.‏

اول آن که پولی برایش باقی نماند.‏ دوم آن که با پیشگامی به نام نوُا آشنا شد که کتاب مقدّس را به او تعلیم می‌داد.‏ آنچه پاسکال آموخت در او اثر گذاشت و دیدگاهش را نسبت به زندگی تغییر داد.‏ اهداف مادی او به اهداف روحانی تبدیل شد.‏ پاسکال در دسامبر ۱۹۹۹ تعمید گرفت.‏ او که از یَهُوَه بسیار سپاسگزار بود،‏ خدمت پیشگامی را در سال ۲۰۰۱ در کشور نیجِر در شهری که حقیقت را آموخته بود آغاز کرد.‏ حال پاسکال چه احساسی نسبت به خدمتش دارد؟‏ او می‌گوید:‏ «از زندگی‌ام به بهترین نحو فایده می‌برم!‏»‏

بسیاری مانند پاسکال پی برده‌اند که اهداف روحانی به زندگی‌ای رضایت‌بخش می‌انجامد.‏ برخی بدین منظور اروپا را ترک و به آفریقا،‏ جایی که نیاز بیشتر به مبشّر است،‏ نقل مکان کرده‌اند.‏ در واقع،‏ تقریباً ۶۵ شاهد بین ۱۷ تا ۷۰ سال از اروپا به کشورهای بِنین،‏ بورکینا فاسو،‏ نیجِر و توگو در غرب آفریقا نقل مکان کرده‌اند.‏ * چه چیزی آنان را به این نقل مکان بزرگ برانگیخت و نتیجهٔ آن چه بوده است؟‏

آنه-‏راکِل از کشور دانمارک می‌گوید:‏ «والدینم در کشور سنگال میسیونر بودند.‏ آنان چنان مشتاقانه در بارهٔ زندگی میسیونری صحبت می‌کردند که آرزوی چنین زندگی‌ای در دلم ایجاد شد.‏» آنه-‏راکِل تقریباً ۱۵ سال پیش در اوایل بیست‌سالگی به جماعت زبان اشاره در توگو نقل مکان کرد و هنوز در آنجا خدمت می‌کند.‏ نقل مکان او چه تأثیری در دیگران گذاشت؟‏ او می‌گوید:‏ «بعدها خواهر کوچکم و برادرم نیز به توگو آمدند.‏»‏

 اُرل برادری ۷۰ساله و متأهل از فرانسه می‌گوید:‏ «پنج سال پیش وقتی بازنشسته شدم دو راه پیش روی خود داشتم:‏ پیش گرفتن زندگی‌ای راحت در فرانسه تا فرارسیدن بهشت یا افزایش خدمتم.‏» اُرل خدمت خود را افزایش داد.‏ تقریباً سه سال پیش او و همسرش آلبر-‏فایت به بِنین نقل مکان کردند.‏ اُرل با لبخندی می‌گوید:‏ «افزایش خدمتمان در اینجا بهترین کاری است که تا به حال کردیم.‏ قسمتی از محدودهٔ ما در کنار ساحل است که بهشت را به یادم می‌آورد.‏»‏

کلودومیر و زنش لیسیان ۱۶ سال پیش از فرانسه به کشور بِنین نقل مکان کردند.‏ آنان در ابتدا دلشان برای اقوام و دوستانشان در فرانسه تنگ می‌شد و می‌ترسیدند که نتوانند خود را با زندگی جدید وفق دهند.‏ با این حال،‏ جایی برای ترس نبود.‏ آنان شادی بسیاری به دست آورده‌اند.‏ کلودومیر می‌گوید:‏ «طی این ۱۶ سال افتخار داشته‌ایم که هر سال تقریباً به یک نفر در پذیرفتن حقیقت کمک کنیم.‏»‏

سباستین و ژوانا زوجی از فرانسه در سال ۲۰۱۰ به بِنین نقل مکان کردند.‏ سباستین می‌گوید:‏ «کلّی کار در جماعت داریم.‏ خدمت در اینجا باعث شده است که پیشرفت روحانی ما سرعت یابد!‏» واکنش مردم در خدمت موعظه چیست؟‏ ژوانا می‌گوید:‏ «مردم تشنهٔ حقیقت هستند.‏ حتی وقتی در موعظه نیستیم،‏ مردم جلوی ما را در خیابان می‌گیرند و در مورد کتاب مقدّس سؤالاتی می‌پرسند و نشریاتمان را می‌گیرند.‏» نقل مکان به بِنین چه تأثیری در زندگی زناشویی آنان گذاشته است؟‏ سباستین می‌گوید:‏ «پیوند زناشویی ما مستحکم‌تر شده است.‏ گذراندن تمام روز در خدمت موعظه با همسرم بسیار لذّت‌بخش است.‏»‏

اریک و همسرش کیتی در شمال بِنین در جاهایی که مردم به طور پراکنده زندگی می‌کنند پیشگام می‌باشند.‏ آنان تقریباً ده سال پیش وقتی که در فرانسه زندگی می‌کردند،‏ مدتی دربارهٔ خدمت در نقاطی که نیاز بیشتر به مبشّر است مقالاتی خواندند.‏ همچنین با خادمان تمام‌وقت گفتگو کردند.‏ بدین شکل،‏ آرزوی خدمت در سرزمینی دیگر در دلشان کاشته شد و سرانجام در سال ۲۰۰۵ برای چنین خدمتی به بِنین رفتند.‏ افزایش شمار شاهدان،‏ آنان را تحت تأثیر قرار داده است.‏ اریک می‌گوید:‏ «دو سال پیش،‏ در شهرک تانگوی‌یتا فقط ۹ مبشّر در گروه داشتیم؛‏ حال ۳۰ مبشّر هستیم.‏ در یکشنبه‌ها بین ۵۰ تا ۸۰ نفر در جلسات حضور می‌یابند.‏ شادی مشاهدهٔ چنین افزایشی حقیقتاً بی‌نظیر است!‏»‏

برخی با چه مشکلاتی روبرو شدند؟‏ بنیامین برادر آنه-‏راکِل ۳۳ سال دارد.‏ او در سال ۲۰۰۰ با میسیونری آشنا شد که در توگو خدمت می‌کرد.‏ بنیامین می‌گوید:‏ «وقتی به آن میسیونر گفتم که می‌خواهم پیشگام شوم،‏ او گفت:‏ ‹چرا در توگو پیشگام نمی‌شوی؟‏›» سخن این برادر،‏ بنیامین را به فکر انداخت.‏ او می‌گوید:‏ «در آن زمان حتی ۲۰ سال نداشتم ولی چون دو خواهرم در توگو خدمت می‌کردند با خیال راحت‌تری به آنجا رفتم.‏» با این حال،‏ مشکلی وجود داشت.‏ بنیامین می‌گوید:‏ «من حتی یک کلمه فرانسوی بلد نبودم.‏ شش ماه اول خیلی دشوار بود چون نمی‌توانستم به خوبی با کسی گفتگو کنم.‏» به مرور زمان،‏ بنیامین پیشرفت کرد و اکنون در بیت‌ئیل بِنین خدمت می‌کند و در پخش نشریات و بخش کامپیوتر مشغول به کار است.‏

اریک و کیتی که در قبل به آنان اشاره شد،‏ قبل از نقل مکان به بِنین در محدودهٔ خارجی‌زبان در فرانسه خدمت می‌کردند.‏ غرب آفریقا با آنجا چه تفاوتی داشت؟‏ کیتی می‌گوید:‏ «یافتن مکانی مناسب برای زندگی آسان نبود.‏ ماه‌ها در خانه‌ای بدون برق و لوله‌کشی آب زندگی می‌کردیم.‏» اریک نیز می‌گوید:‏ «در همسایگی ما صدای موسیقی بلند تا دیروقت شنیده می‌شد.‏ لازم بود که صبور باشیم و خودمان را با آن شرایط وفق دهیم.‏» هر دوی آنان می‌گویند:‏ «شادی خدمت در مناطقی که تقریباً دست نخورده است باعث می‌شود که تمام مشکلات را فراموش کنیم.‏»‏

میشل و ماری-‏آنیس زوجی از فرانسه حدود پنج سال پیش در اواخر ۵۰سالگی به بِنین نقل مکان کردند.‏ آنان در ابتدا کمی از بابت تصمیم خود نگران بودند.‏ میشل می‌گوید:‏ «برخی نقل مکان ما را به فردی بندباز تشبیه کردند که ما را در داخل چرخ‌دستی نشانده است و روی طنابی از یک سو به سوی دیگر عبور می‌دهد!‏ اگر خبر نداشته باشید که آن بندباز یَهُوَه است ممکن است وحشت کنید.‏ ولی ما به خاطر یَهُوَه و به کمک یَهُوَه نقل مکان کردیم.‏»‏

کسانی که در جاهایی خدمت کرده‌اند که نیازی مبرم به مبشّر است توصیه می‌کنند که خود را بدین شکل آماده سازید:‏ از قبل برنامه‌ریزی کنید؛‏ خود را برای وفق دادن با محیط عادت دهید؛‏ بیش از بودجهٔ خود خرج نکنید؛‏ به یَهُوَه تکیه کنید.‏—‏لو ۱۴:‏۲۸-‏۳۰‏.‏

سباستین که در قبل به او اشاره شد می‌گوید:‏ «ژوانا و من مخارج تفریح و سرگرمی را دو سال قبل از نقل مکان کم و از خرید غیرضروری اجتناب کردیم تا پول پس‌انداز کنیم.‏» آنان هر سال به مدت چند ماه  در اروپا کار می‌کنند تا بقیهٔ سال را در بِنین به پیشگامی بپردازند.‏

ماری-‏ترز یکی از ۲۰ خواهر مجرّدی است که برای خدمت به غرب آفریقا رفته است.‏ قبل از آن،‏ او کل سال در فرانسه رانندهٔ اتوبوس بود.‏ با این حال،‏ در سال ۲۰۰۶ یک سال مرخصی بدون حقوق گرفت تا در نیجِر پیشگامی کند.‏ او در آنجا متوجه شد که دوست دارد به این نوع خدمت ادامه دهد.‏ ماری-‏ترز می‌گوید:‏ «پس از آن که به فرانسه برگشتم با کارفرمایم در بارهٔ تصمیمم صحبت کردم و او موافقت کرد.‏ اکنون از مه تا اوت در فرانسه رانندگی می‌کنم و از سپتامبر تا آوریل در نیجِر به پیشگامی مشغولم.‏»‏

کسانی که «نخست در پی پادشاهی خدا» می‌باشند با توکّل به یَهُوَه همهٔ نیازهای ضروری‌شان فراهم می‌شود.‏ (‏مت ۶:‏۳۳‏)‏ برای مثال،‏ سافیرا‏،‏ خواهری مجرّد را از فرانسه در نظر گیرید که در اواخر ۲۰سالگی است و در بِنین مشغول به پیشگامی است.‏ او در سال ۲۰۱۱ به فرانسه برگشت تا خرجش را برای خدمت در سال بعد (‏ششمین سال)‏ فراهم سازد.‏ سافیرا می‌گوید:‏ «روز جمعه،‏ روز آخر کاری‌ام بود.‏ اما هنوز نیاز داشتم ده روز بیشتر کار کنم تا خرج سال آینده‌ام مهیا شود.‏ به علاوه،‏ پس از دو هفته می‌بایست به بِنین برمی‌گشتم.‏ وضعیتم را در دعا به یَهُوَه توضیح دادم.‏ مدتی کوتاه پس از آن،‏ از آژانسِ شغل‌یابی با من تماس گرفته شد تا به مدت دو هفته به جای کسی کار کنم.‏» سافیرا آن کار را قبول کرد و روز دوشنبه به سر کار رفت تا از کسی که قرار بود به جایش کار کند تعلیم یابد.‏ سافیرا می‌گوید:‏ «وقتی متوجه شدم که آن شخص خواهر است خیلی متعجب شدم!‏ او برای شرکت در مدرسهٔ خدمت پیشگامی نیاز داشت کسی به مدت ده روز به جایش کار کند.‏ کارفرمایش به او گفته بود که اگر کسی را نیابد به او مرخصی بدون حقوق نخواهد داد.‏ آن خواهر نیز مانند من از یَهُوَه تقاضای کمک کرده بود.‏»‏

عده‌ای از برادران و خواهران که به غرب آفریقا رفته‌اند برای سال‌ها در آنجا خدمت می‌کنند و قصد دارند همواره در آنجا بمانند.‏ برخی دیگر نیز چندین سال در غرب آفریقا خدمت کرده‌اند و سپس به سرزمینشان برگشته‌اند.‏ اما هنوز هم از خدمتشان فایده می‌برند چون آموخته‌اند که خرسندی واقعی در زندگی از خدمت به یَهُوَه حاصل می‌شود.‏