باستان‌شناسان در حفاری بابِل باستان میلیون‌ها آجر را که در ساخت آن شهر به کار رفته بود کشف کردند.‏ طبق گفته‌های باستان‌شناسی به نام روبرت کولدوی این آجرها در کوره‌هایی «در خارج شهر پخته می‌شدند،‏ جایی که گِل خوب و سوخت فراوان یافت می‌شد.‏»‏

اکتشافات باستانی نشان می‌دهند که حکمرانان بابِل این کوره‌ها را برای اهدافی شریرانه هم استفاده می‌کردند.‏ پل آلن بولیو پرفسور آشورشناسی در دانشگاه تورِنتو می‌گوید:‏ ‹چندین منابع بابِلی سوزاندن اشخاصی را به فرمان پادشاهان به دلیل سرکشی یا توهین به مقدّسات گزارش می‌دهد.‏› در نوشته‌ای نِبوکَدنَصَّر پادشاه چنین حکمی را صادر کرده بود:‏ ‹آن‌ها را در کورهٔ آتش نابود کنید،‏ به آتش بکشید و بسوزانید.‏ بگذارید دود از آن‌ها بلند شود.‏ با شعله‌های آتش به وجود آن‌ها پایان دهید.‏›‏

این نوشته‌های باستانی ما را به یاد گزارشی می‌اندازد که در کتاب مقدّس در دانیال باب ۳ آمده است.‏ بر اساس این گزارش تاریخی نِبوکَدنَصَّر پادشاه مجسمه‌ای طلایی در دشت دورا خارج از شهر بابِل برپا کرد.‏ وقتی سه جوان عبرانی به اسم شَدرَک،‏ میشَک و عَبِدنِغو از سجده کردن جلوی آن مجسمه اجتناب کردند نِبوکَدنَصَّر به‌شدّت عصبانی شد و فرمان داد که «آتش کوره را هفت برابر بیشتر کنند.‏» سپس آن سه نفر را «به داخل کورهٔ آتش انداختند.‏» فرشته‌ای پرقدرت آن‌ها را از مرگ حتمی نجات داد.‏—‏دان ۳:‏۱-‏۶،‏ ۱۹-‏۲۸‏.‏

همچنین آجرهایی که در بابِل یافت شدند دقت کتاب مقدّس را ثابت می‌کنند.‏ روی بسیاری از این آجرها نوشته‌هایی در تمجید پادشاه دیده می‌شود.‏ روی یکی از آن‌ها این متن نوشته شده است:‏ «نِبوکَدنَصَّر،‏ پادشاه بابِل .‏ .‏ .‏ کاخ مجللی که ساختم .‏ .‏ .‏ باشد که نوادگانم تا ابد در آن حکمرانی کنند.‏» این نوشته با گفتهٔ نِبوکَدنَصَّر در دانیال ۴:‏۳۰ شباهت دارد.‏ در آنجا آمده است:‏ «بابِل چه شهر بزرگ و زیبایی است!‏ آیا من آن را با قوّت و قدرت خودم برای نشان دادن شکوه و عظمتم نساخته‌ام تا پایتخت من باشد؟‏»‏