منتقدان کتاب مقدّس سال‌ها ادعا می‌کردند بِلشَصَّر پادشاه که در کتاب دانیال به او اشاره می‌شود،‏ هرگز وجود نداشته است.‏ (‏دان ۵:‏۱‏)‏ ادعای آنان بر این اساس بود که باستان‌شناسان هیچ مدرکی که وجود او را ثابت کند،‏ پیدا نکرده‌اند.‏ اما این ادعا در سال ۱۸۵۴ رد شد.‏

در آن سال،‏ کنسول بریتانیا،‏ جان جورج تِیلور خرابه‌های شهر باستانی اور را که امروزه در جنوب عراق است،‏ اکتشاف کرد.‏ او در یکی از برج‌های بزرگ آنجا چند منشور گِلی پیدا کرد.‏ طول هر منشور حدود ۱۰سانتی‌متر بود و روی آن‌ها نوشته‌هایی به خط میخی حک شده بود.‏ روی یکی از منشورها دعایی نوشته شده بود که برای نَبونیدوس،‏ پادشاه بابل و اولین پسرش بِلشَصَّر عمری طولانی درخواست شده بود.‏ بنابراین،‏ حتی منتقدان هم به‌ناچار وجود بِلشَصَّر را پذیرفتند.‏

اما کتاب مقدّس نه تنها به وجود بِلشَصَّر اشاره می‌کند،‏ بلکه او را به عنوان پادشاه معرفی می‌کند.‏ اما منتقدان در این مورد هم شک داشتند.‏ به عنوان مثال،‏ یکی از محققان انگلیسی قرن نوزدهم به نام ویلیام تالبوت نوشت که برخی می‌گویند:‏ «بِل-‏سَر-‏اُوسور [بِلشَصَّر] همزمان با پدرش پادشاهی می‌کرد.‏ اما هیچ مدرکی برای اثبات این موضوع وجود ندارد.‏»‏

سرانجام نوشته‌های حک‌شده بر روی منشورهای گِلی دیگر،‏ به اختلاف نظرها پایان داد.‏ این نوشته‌ها نشان می‌داد که نَبونیدوس پادشاه،‏ پدر بِلشَصَّر چند بار و هر بار چند سال خارج از بابل زندگی کرده است.‏ طی دوری او،‏ چه کسی جانشینش بود؟‏ دایرة‌المعارف بریتانیکا می‌گوید:‏ «وقتی نَبونیدوس در کشوری دیگر به سر می‌برد،‏ تخت سلطنت و بخش بزرگی از ارتشش را به بِلشَصَّر می‌سپرد.‏» پس در واقع،‏ در آن مدت بِلشَصَّر جانشین پدرش بود و در بابل حکمرانی می‌کرد.‏ از این رو آلن میلارد باستان‌شناس و محقق زبان‌شناسی گفت،‏ بجاست که «کتاب دانیال،‏ بِلشَصَّر را ‹پادشاه› خطاب می‌کند.‏»‏

البته کتاب مقدّس مهم‌ترین مدرکی است که خادمان خدا را متقاعد می‌کند که کتاب دانیال،‏ کتابی قابل اعتماد و الهام‌شده است.‏—‏۲تیمو ۳:‏۱۶‏.‏