یکی از اولین دعاهایی که خیلی از مردم یاد می‌گیرند دعای سرور است که عیسی به شاگردانش یاد داد.‏ این دعا در بخشی از کتاب مقدّس است که به عهد جدید معروف است و این طور شروع می‌شود:‏ «پدر ما که در آسمان‌هایی،‏ نام تو مقدّس باد.‏ [یا مقدّس شمرده شود.‏]»‏ (‏مَتّی ۶:‏۹‏)‏ با این حال اسم خدا «یهوه» به ندرت در ترجمه‌های انگلیسی عهد جدید کتاب مقدّس دیده می‌شود.‏ جالب است که در این ترجمه‌ها اسم خدایان دروغین مثل زِئوس،‏ هِرمِس و آرتِمیس آمده،‏ پس آیا نباید اسم خدای حقیقی هم که نویسندهٔ کتاب مقدّس است در این ترجمه‌ها بکار می‌رفت؟‏‏—‏اعمال ۱۴:‏۱۲؛‏ ۱۹:‏۳۵؛‏ ۲تیموتائوس ۳:‏۱۶‏.‏

 اسم خدا در نوشته‌های اصلی کتاب مقدّس بکار رفته بود اما بعدها در ترجمه‌ها این اسم حذف شده بود.‏ شادوِل و پارکِر،‏ دو مترجم کتاب مقدّس معتقد بودند که اسم خدا باید به ترجمهٔ عهد جدید برگردانده شود.‏ آن‌ها از کجا می‌دانستند که اسم خدا در ترجمه‌های کتاب مقدّس حذف شده؟‏

 آن‌ها می‌دانستند که در نسخه‌های اصلی عهد قدیم به زبان عِبری،‏ اسم خدا هزاران بار آمده است.‏ برای آن‌ها این سؤال پیش آمد که چرا در نسخه‌های اصلی عهد جدید که در دسترسشان است اسم کامل خدا aحذف شده.‏ همین طور شادوِل متوجه شد که در بعضی از عبارت‌های عهد جدید که از عهد قدیم گرفته شده بود،‏ مثل «فرشته یَهُوَه،‏» اسم یَهُوَه حذف شده بود و به جای آن از کلمهٔ کوریئوس «سَرور» استفاده شده بود.‏—‏۲پادشاهان ۱:‏۳،‏ ۱۵؛‏ اعمال ۱۲:‏۲۳‏.‏

 حتی قبل از این که ترجمهٔ کتاب مقدّس شادوِل و پارکِر منتشر شود،‏ در ترجمه‌های دیگر،‏ اسم خدا به بعضی از آیه‌های عهد جدید برگردانده شده بود.‏ b تا سال ۱۸۶۳ یعنی وقتی که پارکِر ترجمهٔ عهد جدیدش را منتشر کرد،‏ هیچ ترجمهٔ دیگری از عهد جدید به آن اندازه از اسم خدا استفاده نکرده بود.‏ شادوِل و پارکِر چه کسانی بودند؟‏

 لانسِلُت شادوِل (‏۱۸۰۸ تا ۱۸۶۱)‏ وکیل،‏ عضو کلیسای انگلیس و معاون صدر اعظم انگلیس بود.‏ شادوِل با وجود این که به تثلیث اعتقاد داشت،‏ احترام عمیقی برای اسم خدا قائل بود و گفت که «اسم یَهُوَه باشکوه است.‏» او در ترجمهٔ انجیل مَتّی و مَرقُس،‏ از اسم «یَهُوَه» ۲۸ بار در متن اصلی و ۴۶۵ بار در ضمیمه استفاده کرد.‏

 شادوِل احتمالاً از طریق نوشته‌های عِبری عهد قدیم با اسم خدا آشنا شده بود.‏ او گفت مترجمانی که عهد قدیم را از عِبری به یونانی ترجمه کرده‌اند «صداقت به خرج نداده‌اند،‏» چون اسم خدا را حذف کرده‌اند و بجای آن از عبارت کوریئوس (‏سَرور)‏ استفاده کرده‌اند.‏

 شادوِل در ترجمه‌اش اسم «یَهُوَه» را اولین بار در مَتّی ۱:‏۲۰ به کار برد.‏ او در ضمیمهٔ این آیه نوشت:‏ «کلمهٔ [‏کوریئوس‏] در این آیه و آیه‌های دیگر عهد جدید به یَهُوَه اشاره دارد که اسم خداست و خیلی مهم است که به ترجمه‌های انگلیسی برگردانده شود.‏ به این شکل نشان می‌دهیم که برای خدا احترام قائلیم.‏ خدا خودش را یَهُوَه معرفی کرده،‏ پس چرا با همین اسم صدایش نکنیم؟‏ در ترجمه‌ای که در دست داریم [کینگ جِیمز] اسم خدا،‏ یَهُوَه،‏ به ندرت استفاده شده و با لقب سَرور جایگزین شده.‏ … اصلاً شایستهٔ خدا نیست که اسمش را حذف کنیم و با سَرور جایگزین کنیم.‏ چون جایی که من زندگی می‌کنم مردم مرا هم سَرور صدا می‌کنند.‏»‏

 شادوِل ترجمهٔ مَتّی را سال ۱۸۵۹ و ترجمهٔ مَرقُس را سال ۱۸۶۱ منتشر کرد.‏ اما نتوانست به کارش ادامه بدهد چون در۱۱ ژانویهٔ همان سال در ۵۲ سالگی درگذشت.‏ اما زحمت‌های او به هدر نرفت.‏

 ترجمهٔ کتاب مَتّی توسط شادوِل مورد توجه یک تاجر ثروتمند به اسم فردریک پارکِر (‏۱۸۰۴ تا ۱۸۸۸)‏ قرار گرفت.‏ او هم ترجمهٔ عهد جدید را از ۲۰ سالگی شروع کرده بود.‏ اما برخلاف شادوِل تثلیث را قبول نداشت.‏ او گفت:‏ «باشد که تمام جماعتِ پسر عزیز خدا حقیقت را بپذیرند و یَهُوَه قادر مطلق را بپرستند.‏» پارکِر معتقد بود که چون در نوشته‌های اصلی عهد جدید از کلمهٔ کوریئوس (‏سَرور)‏ هم برای خدا و هم برای عیسی استفاده شده است نمی‌شود تفاوت این دو را در متن تشخیص داد.‏ پس وقتی که دید در ترجمهٔ شادوِل به جای کوریئوس (‏سَرور)‏ از یَهُوَه استفاده شده خیلی خوشحال شد.‏

 پارکِر این اطلاعات را از کجا آورده بود؟‏ او زبان یونانی خوانده بود و چندین کتاب و تراکت دربارهٔ دستور زبان یونانی نوشته بود.‏ او همین‌طور عضو مؤسسه‌ای بود که در مورد نوشته‌های اصلی کتاب مقدّس تحقیق می‌کردند با این هدف که یک ترجمهٔ خوب انگلیسی ارائه بدهند.‏ در سال ۱۸۴۲،‏ پارکِر اولین ترجمه‌اش را از بخش‌هایی از عهد جدید در ویرایش‌های مختلف منتشر کرد.‏ c

 پارکِر برای چند سال در مورد موضوعاتی مطالبی نوشته بود؛‏ موضوعاتی مثل:‏ کلمهٔ کوریئوس (‏سَرور)‏ در کجا به عیسی اشاره دارد و در کجا به خدا؟‏ چرا این کلمه از نظر دستور زبان اغلب به عنوان اسم استفاده شده نه لقب؟‏

 وقتی پارکِر ترجمهٔ کتاب مَتّی توسط شادوِل و ضمیمهٔ آن در مورد کوریئوس (‏سَرور)‏ را خواند مطمئن شد که در بعضی از آیه‌ها این کلمه باید یَهُوَه ترجمه شود.‏ برای همین او در ترجمهٔ جدیدش،‏ طبق مضمون متن و دستور زبان یونانی هر جا که تشخیص می‌داد باید کوریئوس (‏سَرور)‏ با یَهُوَه جایگزین می‌شد،‏ این تغییر را داد.‏ در ترجمهٔ تحت‌اللفظی عهد جدید پارکِر (‏۱۸۶۳)‏ اسم خدا ۱۸۷ بار آمده است.‏ از قرار معلوم این اولین نسخهٔ عهد جدید است که اسم خدا بارها در آن به کار رفته است.‏ d

 در سال ۱۸۶۴،‏ پارکِر ترجمهٔ عهد جدیدش را با ترجمهٔ کینگ جِیمز در یک جلد منتشر کرد.‏ e هدف او این بود که مردم موقع خواندن کتاب مقدّس بتوانند این دو ترجمه را با هم مقایسه کنند و تفاوت‌ها را به خوبی ببینند.‏ f

 پارکِر برای این که نشان بدهد به کار بردن اسم خدا اهمیت دارد به بعضی از آیه‌ها در ترجمهٔ کینگ جِیمز اشاره کرد.‏ مثلاً رومیان ۱۰:‏۱۳ که می‌گوید:‏ «زیرا هر که نام سَرور را بخواند نجات خواهد یافت.‏» او پرسید:‏ «آیا کسی با خواندن این آیه در ترجمهٔ کینگ جِیمز متوجه می‌شود که منظور از سَرور یَهُوَه است،‏ نه عیسی‏؟‏»‏

 پارکِر برای چاپ و تبلیغ تراکت‌ها و نوشته‌هایش هزاران پوند خرج کرد که در آن زمان پول زیادی بود.‏ او فقط در یک سال ۸۰۰ پوند (‏۱۳۲٬۰۰۰ دلار)‏ خرج کرد.‏ او چند نسخه از نوشته‌هایش را به صورت رایگان به روحانیون سرشناس و دیگران فرستاد تا آن‌ها را بررسی کنند.‏

 از دید بعضی از محققان،‏ نوشته‌ها و ترجمهٔ عهد جدید پارکِر که تعداد کمی از آن چاپ شده بود،‏ مسخره به نظر آمد.‏ آن‌ها به تلاش‌هایی که پارکِر،‏ شادوِل و خیلی‌های دیگر کردند تا اسم یَهُوَه را به ترجمهٔ عهد جدید انگلیسی برگردانند اهمیتی ندادند.‏

 برای اطلاعات بیشتر می‌توانید ویدیوی:‏ بازدید از موزۀ وارویک:‏ «کتاب مقدّس و نام الٰهی»‏ را ببینید.‏