ونزوئلا در سال‌های اخیر دچار بحران اقتصادی و اجتماعی بی‌سابقه‌ای بوده.‏ اِدگار یکی از شاهدان یَهُوَه می‌گوید،‏ «فقط طی چند سال،‏ استاندارد زندگی در ونزوئلا چنان پایین آمد که بدون این که خانه‌مان را ترک کنیم،‏ انگار به کشور دیگری رفته بودیم!‏»‏

 چه چیز به اِدگار کمک کرد؟‏ می‌گوید:‏ «من و همسرم،‏ کارمن به میسیونرهایی فکر کردیم که به کشورهای محروم می‌روند و راه‌هایی پیدا می‌کنند که بتوانند بدون خدمات ابتدایی سر کنند.‏ همین به ما کمک کرد که زندگی‌مان را ساده کنیم و کارهایی بکنیم که قبلاً نکرده بودیم،‏ مثل کاشتن سبزیجات.‏»‏

 کارمن و اِدگار کار دیگری هم کردند.‏ سعی کردند به هم‌ایمانانشان تسلّی دهند،‏ از جمله به برادر و خواهرانی که دچار افسردگی شده بودند.‏ (‏۱تِسالونیکیان ۵:‏۱۱‏)‏ اِدگار می‌گوید:‏ «در کنار تسلّی به آن‌ها سعی می‌کردیم تشویقشان کنیم که شادی کمک به دیگران را هم تجربه کنند.‏»—‏اعمال ۲۰:‏۳۵‏.‏

 اوایل همه‌گیری کووید-‏۱۹ آرهنیز تصمیم گرفت به خویشاوندانش موعظه کند.‏ بعضی از آن‌ها موافقت کردند که از طریق تلفن کتاب مقدّس را مطالعه کنند.‏

 همین طور آرهنیز ترتیبی داد تا آن دسته از خویشاوندانش که دسترسی به اینترنت نداشتند از کنگرهٔ ۲۰۲۰ فایده ببرند.‏ یکی از شاهدان که در شهری نزدیک به آن‌ها زندگی می‌کرد فایل ضبط‌شدهٔ برنامه را به آن‌ها داد.‏ خویشاوندان آرهنیز هم تلویزیونی بزرگ و بلندگوهایی قرض کردند و آن برنامه را دیدند.‏ آرهنیز پیش از برنامه به آن‌ها تلفن می‌کرد و دعا می‌کرد.‏ همین تلاشِ آرهنیز برکت بزرگی برایش داشت،‏ ۱۵ نفر از کنگره فایده بردند و ۴ نفر هم مطالعهٔ کتاب مقدّس را شروع کردند.‏

 هایرو و جوآنا تنها زوجی در جماعت هستند که ماشین دارند.‏ آن‌دو با سخاوت از آن برای کمک به دیگران استفاده می‌کنند.‏ البته یکی از مشکلات در ونزوئلا کمبود سوخت است.‏ هایرو می‌گوید:‏ «ساعت‌ها،‏ گاهی حتی تمام شب را در صف بنزین می‌گذرانیم.‏»‏

 هایرو می‌گوید به زحمتش می‌ارزد،‏ چون «وقتی مواد غذایی به هم‌ایمانانمان می‌رسانیم،‏ قدردانی‌شان شادی عمیقی در ما به وجود می‌آورد.‏ دلیل اصلی شادی ما قدردانی‌شان از یَهُوَه است،‏ نه قدردانی‌شان از ما.‏ چون می‌بینیم که یَهُوَه چطور به نیازهای خادمانش رسیدگی می‌کند.‏»—‏۲قُرِنتیان ۹:‏۱۱،‏ ۱۴‏.‏

 نوریانی،‏ خواهری جوان است که تصوّر می‌کرد دیگران او را جوان‌تر از آن می‌دانند که بتواند کمکی باشد.‏ خواندن آیه‌ای به او کمک کرد،‏ اول تیموتائوس ۴:‏۱۲ که می‌گوید:‏ «هرگز مگذار کسی تو را به دلیل جوانی‌ات تحقیر کند.‏ برعکس،‏ برای وفاداران … نمونه باش.‏»‏

 این آیه او را بر آن داشت که با افراد مسن در جماعت وقت بیشتری بگذراند.‏ به آن‌ها در نامه‌نگاری برای موعظه کمک کند و حتی آن‌ها را به مطالعه‌هایش دعوت کند.‏ همین طور به آن‌ها تلفن می‌کرد و برایشان پیام‌های دلگرم‌کننده می‌فرستاد.‏ نوریانی می‌گوید:‏ «یَهُوَه به من نشان داد که خیلی کارها از دستم برمی‌آید.‏»‏

 برادران و خواهرانمان در ونزوئلا در این دوران سخت با مشکلات بزرگی روبرو هستند.‏ اما همچنان با غیرت موعظه می‌کنند و «مایهٔ دلگرمی» یکدیگرند.‏—‏کولُسیان ۴:‏۱۱؛‏ ۲تیموتائوس ۴:‏۲‏.‏