خدا به اسرائیلیان باستان فرمان داد که باید یک‌دهم a از درآمد سالانه‌شان را برای پشتیبانی از پرستش پاک تقدیم کنند.‏ خدا به آنان گفت:‏ «از همهٔ محصولاتِ مزرعهٔ خود که سال به سال از زمین می‌روید،‏ حتماً ده‌یک بدهید.‏»—‏تَثنیه ۱۴:‏۲۲‏.‏

 فرمان اهدا کردن یک‌دهم بخشی از شریعت موسی بود که خدا به اسرائیلیان باستان داده بود.‏ مسیحیان تحت شریعت موسی نیستند،‏ پس از آنان انتظار نمی‌رود که یک‌دهم دارایی خود را اهدا کنند.‏ (‏کولُسیان ۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏)‏ به جای آن هر مسیحی برای پرداخت اعانات باید «آن طور که در دل خود عزم کرده است،‏ انجام دهد،‏ نه با اکراه یا به اجبار؛‏ زیرا خدا بخشندهٔ شاد را دوست می‌دارد.‏»—‏۲قُرِنتیان ۹:‏۷‏.‏

•  قانون یک‌دهم در عهد قدیم

•  قانون یک‌دهم در عهد جدید

 در بخش عهد قدیم کتاب مقدّس بارها به اهدا کردن یک‌دهم اشاره شده است.‏ بیشتر این موارد در شریعت موسی آمده است.‏ البته چند مورد آن قبل از شریعت موسی بوده است.‏

قبل از شریعت موسی

 در کتاب مقدّس،‏ اَبرام (‏ابراهیم)‏ اولین کسی بود که یک‌دهم را پرداخت کرد.‏ (‏پیدایش ۱۴:‏۱۸-‏۲۰؛‏ عبرانیان ۷:‏۴‏)‏ اَبرام تنها یک بار یک‌دهم را به پادشاه سالیم که کاهن نیز بود،‏ اهدا کرد.‏ کتاب مقدّس اشاره نمی‌کند که ابراهیم یا فرزندانش بار دیگر یک‌دهم را پرداخته باشند.‏

 کتاب مقدّس نوهٔ ابراهیم یعنی یعقوب را دومین شخصی می‌داند که یک‌دهم را اهدا کرد.‏ یعقوب قول داد که اگر خدا او را برکت دهد،‏ یک‌دهم از هر آنچه را که به دست می‌آورد به خدا اهدا خواهد کرد.‏ (‏پیدایش ۲۸:‏۲۰-‏۲۲‏)‏ بر اساس گفته‌های بعضی از محققان کتاب مقدّس،‏ احتمالاً یعقوب یک‌دهم را با قربانی کردن حیوانات تقدیم می‌کرد.‏ با این که یعقوب نذر کرده بود که همیشه یک‌دهم را به خدا اهدا کند،‏ او خانواده‌اش را به این کار مجبور نکرد.‏

تحت شریعت موسی

 خدا به اسرائیلیان باستان فرمان داد که برای پشتیبانی از پرستش پاک یک‌دهم از دارایی خود را اهدا کنند.‏

•   پرداخت یک‌دهم،‏ نیازهای مادی لاویان منجمله کاهنان را که هیچ قطعه زمینی نداشتند،‏ فراهم می‌کرد.‏ (‏اعداد ۱۸:‏۲۰،‏ ۲۱‏)‏ لاویانی که جزو کاهنان نبودند یک‌دهم را از مردم می‌گرفتند ولی آنان نیز می‌بایست بهترین «ده‌یک» را از چیزهایی که دریافت کرده بودند به کاهنان می‌دادند.‏—‏اعداد ۱۸:‏۲۶-‏۲۹‏.‏

•   از قرار معلوم قوم اسرائیل یک‌دهم دیگری را نیز سالانه پرداخت می‌کرد.‏ (‏تَثنیه ۱۴:‏۲۲،‏ ۲۳‏)‏ خانواده‌های اسرائیلی از این یک‌دهم در اعیاد و گاهی برای کمک به فقرا استفاده می‌کردند.‏—‏تَثنیه ۱۴:‏۲۸،‏ ۲۹؛‏ ۲۶:‏۱۲‏.‏

 اسرائیلیان یک‌دهم را چگونه محاسبه می‌کردند؟‏ آنان یک‌دهم از محصولات سالانهٔ خود را کنار می‌گذاشتند.‏ (‏لاویان ۲۷:‏۳۰‏)‏ اگر آنان می‌خواستند به جای محصولات خود پول پرداخت کنند باید بیست در صد بر آن می‌افزودند.‏ (‏لاویان ۲۷:‏۳۱‏)‏ همچنین می‌بایست «ده‌یکِ رمه و گله» را پرداخت می‌کردند.‏—‏لاویان ۲۷:‏۳۲‏.‏

 اسرائیلیان برای حساب کردن یک‌دهم دام‌هایشان،‏ هر بار دهمین حیوانی را که از آغل بیرون می‌آمد جدا می‌کردند.‏ بر اساس شریعت،‏ اسرائیلیان نمی‌توانستند خوب یا بد بودن این حیوانات را بسنجند یا با حیوانات دیگر عوضشان کنند و همچنین نمی‌توانستند آن‌ها را بازخرید کنند.‏ (‏لاویان ۲۷:‏۳۲،‏ ۳۳‏)‏ البته مجاز بودند یک‌دهمی را که در اعیاد استفاده می‌شد بازخرید کنند.‏ این موضوع شرکت کردن در اعیاد را برای اسرائیلیانی که از راه دور می‌آمدند آسان‌تر می‌ساخت.‏—‏تَثنیه ۱۴:‏۲۵،‏ ۲۶‏.‏

  اسرائیلیان چه وقت یک‌دهم را اهدا می‌کردند؟‏ آنان هر ساله یک‌دهم را تقدیم می‌کردند.‏ (‏تَثنیه ۱۴:‏۲۲‏)‏ اما هر هفت سال یک بار این موضوع متفاوت بود.‏ سال هفتم،‏ سال شَبّات و فراغت برای زمین بود و در آن سال اسرائیلیان کشت‌وکار نمی‌کردند.‏ (‏لاویان ۲۵:‏۴،‏ ۵‏)‏ در نتیجه زمان دروی محصول،‏ نیاز به جدا کردن یک‌دهم نبود.‏ در پایان سومین و ششمین سال،‏ اسرائیلیان یک‌دهمِ دیگر آن سال را بین فقرا و لاویان تقسیم می‌کردند.‏—‏تَثنیه ۱۴:‏۲۸،‏ ۲۹‏.‏

 مجازات اهدا نکردن یک‌دهم چه بود؟‏ شریعت موسی مجازاتی را برای پرداخت نکردن یک‌دهم مشخص نکرده بود.‏ اسرائیلیان این کار را نه به دلیل ترس از مجازات،‏ بلکه برای خشنودی یَهُوَه انجام می‌دادند.‏ آنان باید در حضور خدا اعلام می‌کردند که یک‌دهم را پرداخته‌اند و خواهان برکت او می‌باشند.‏ (‏تَثنیه ۲۶:‏۱۲-‏۱۵‏)‏ اهدا نکردن یک‌دهم در دید خدا،‏ مانند دزدی از او بود.‏—‏مَلاکی ۳:‏۸،‏ ۹‏.‏

 آیا اهدا کردن یک‌دهم بار سنگینی بود؟‏ خیر.‏ خدا به قوم اسرائیل وعده داده بود که اگر یک‌دهم را اهدا کنند،‏ آنقدر به آنان برکت خواهد داد که دیگر هیچ کمبودی نخواهند داشت.‏ (‏مَلاکی ۳:‏۱۰‏)‏ از سوی دیگر اگر قوم یک‌دهم را اهدا نمی‌کرد ضرر بسیار می‌دید.‏ اینچنین،‏ آنان از برکت خدا و از خدمت کاهنان و لاویان محروم می‌شدند.‏ چرا که کاهنان و لاویان مجبور می‌شدند برای تأمین مایحتاجشان کار کنند.‏—‏نِحِمیا ۱۳:‏۱۰؛‏ مَلاکی ۳:‏۷‏.‏

 طی زندگی عیسی بر زمین،‏ قانون یک‌دهم همچنان برای پرستش خدا برقرار بود.‏ اما این قانون بعد از مرگ عیسی فسخ شد.‏

در دوران زندگی عیسی بر زمین

 در بخش عهد جدید کتاب مقدّس آمده است،‏ زمانی که عیسی بر زمین بود اسرائیلیان همچنان یک‌دهم را اهدا می‌کردند.‏ عیسی اهدای یک‌دهم را امری ضروری برای اسرائیلیان می‌شمرد.‏ البته او رهبران مذهبی را محکوم کرد چون آنان با وسواس تمام،‏ یک‌دهم را پرداخت می‌کردند ولی ‹احکام مهم‌تر شریعت،‏ یعنی عدالت،‏ رحمت و وفاداری را نادیده می‌گرفتند.‏›—‏مَتّی ۲۳:‏۲۳‏.‏

بعد از مرگ عیسی

 بعد از مرگ عیسی پرداخت یک‌دهم دیگر ضروری نبود.‏ با قربانی شدن عیسی،‏ شریعت موسی منجمله ‹گرفتن ده‌یک› منسوخ شد.‏—‏عبرانیان ۷:‏۵،‏ ۱۸؛‏ اِفِسُسیان ۲:‏۱۳-‏۱۵؛‏ کولُسیان ۲:‏۱۳،‏ ۱۴‏.‏