در قرن اول میلادی،‏ برخی از مسیحیان می‌توانستند به نحوی معجزه‌آسا به «زبان‌ها» سخن گویند،‏ هرچند که با آن زبان آشنایی نداشتند.‏ (‏اعمال ۱۰:‏۴۶‏،‏ مژده برای عصر جدید‏)‏ سخنان چنین افرادی برای کسانی که به آن زبان صحبت می‌کردند،‏ قابل درک بود.‏ (‏اعمال ۲:‏۴-‏۸‏)‏ سخن گفتن به زبان‌ها جزو عطایای روح‌القدس بود که خدا به برخی از مسیحیان قرن اول بخشیده بود.‏—‏عبرانیان ۲:‏۴؛‏ ۱قُرِنتیان ۱۲:‏۴،‏ ۳۰‏.‏

•  سخن گفتن به زبان‌ها چه وقت و در کجا آغاز شد؟‏

•  هدف از سخن گفتن به زبان‌ها چه بود؟‏

•  آیا قرار بود که سخن گفتن به زبان‌ها همیشگی باشد؟‏

•  سخن گفتن به زبان‌ها چه وقت پایان یافت؟‏

•  در مورد سخن گفتن به زبان‌ها در روزگار ما چه می‌توان گفت؟‏

•  چگونه می‌توان مسیحیان حقیقی را تشخیص داد؟‏

 این معجزه در اورشلیم و در صبح عید یهودی پِنتیکاست سال ۳۳ میلادی به وقوع پیوست.‏ در آن زمان حدود ۱۲۰ شاگرد عیسی در کنار هم بودند که ناگهان «همگی از روح‌القدس پر شدند و آن گونه که روح به هر یک از آنان قدرت تکلّم بخشید،‏ به زبان‌های مختلف شروع به صحبت کردند.‏» (‏اعمال ۱:‏۱۵؛‏ ۲:‏۱-‏۴‏)‏ سپس،‏ «عده‌ای بسیار جمع شدند و حیرت کردند؛‏ زیرا هر یک زبان خود را از دهان شاگردان می‌شنید.‏»—‏اعمال ۲:‏۵،‏ ۶‏.‏

1.  ۱)‏ این معجزه نشان‌دهندهٔ پشتیبانی خدا از مسیحیان بود.‏ خدا در ایّام باستان با معجزات ثابت می‌کرد که پشتیبان خادمانی وفادار مانند موسی است.‏ (‏خروج ۴:‏۱-‏۹،‏ ۲۹-‏۳۱؛‏ اعداد ۱۷:‏۱۰‏)‏ مشابهاً،‏ خدا با معجزهٔ سخن گفتن به زبان‌ها نشان داد که پشتیبان جماعت نوپای مسیحی است.‏ پولُس رسول در این باره چنین نوشت:‏«عطیهٔ تکلّم به زبان‌ها نشانه‌ای است برای بی‌ایمانان،‏ نه برای ایمانداران.‏»—‏۱قُرِنتیان ۱۴:‏۲۲‏.‏

2.  ۲)‏ این معجزه مسیحیان را قادر ساخت تا خبر خوش را به گوش بسیاری برسانند.‏ کسانی که در روز پِنتیکاست سخنان پیروان عیسی را شنیدند،‏ گفتند:‏ «می‌شنویم که به زبان ما در مورد اعمال عظیم خدا سخن می‌گویند.‏» (‏اعمال ۲:‏۱۱‏)‏ بنابراین،‏ عطیهٔ سخن گفتن به زبان‌ها مسیحیان را قادر ساخت تا «شهادتی کامل» دهند و مطابق با فرمان عیسی،‏ ‏«از مردم همهٔ قوم‌ها»‏ شاگرد بسازند.‏ (‏اعمال ۱۰:‏۴۲؛‏ مَتّی ۲۸:‏۱۹‏)‏ حدوداً ۳۰۰۰ نفر که شاهد عینی این معجزه بودند و به شهادت پیروان عیسی گوش دادند،‏ در همان روز تعمید گرفتند.‏—‏اعمال ۲:‏۴۱‏.‏

 نه،‏ عطایای روح‌القدس از جمله عطیهٔ سخن گفتن به زبان‌ها موقتی بودند،‏ چرا که در کتاب مقدّس چنین پیشگویی شده است:‏ «همهٔ عطایایی که خدا به ما می‌بخشد،‏ روزی به انتها خواهد رسید.‏ نبوتها،‏ سخن گفتن به زبانها .‏.‏.‏ روزی پایان خواهد پذیرفت.‏»—‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۸‏،‏ ترجمهٔ تفسیری.‏

 عطایای روح‌القدس غالباً در حضور رسولان به دیگر مسیحیان منتقل می‌شد؛‏ معمولاً رسولان بر یکی از هم‌ایمانانشان دست می‌گذاشتند تا از عطیهٔ روح‌القدس برخوردار شود.‏ (‏اعمال ۸:‏۱۸؛‏ ۱۰:‏۴۴-‏۴۶‏)‏ ظاهراً کسانی که عطایای روح‌القدس را از رسولان دریافت می‌کردند،‏ حق انتقال آن‌ها را نداشتند.‏ (‏اعمال ۸:‏۵-‏۷،‏ ۱۴-‏۱۷‏)‏ برای درک بهتر این موضوع،‏ به این مثال توجه کنید:‏ هرچند یک مأمور دولت اقتدار صدور گواهی‌نامهٔ رانندگی را دارد،‏ اما دریافت‌کنندهٔ گواهی‌نامه از حق صدور گواهی‌نامه برخوردار نمی‌شود.‏ به همین ترتیب،‏ رسولان می‌توانستند عطیهٔ سخن گفتن به زبان‌ها را تا زمانی که در قید حیات بودند به دیگران منتقل کنند،‏ اما با مرگ آنان،‏ دیگر امکان انتقال این عطیه وجود نداشت.‏

 بر اساس شواهد موجود،‏ عطیهٔ سخن گفتن به زبان‌ها حدوداً از اواخر قرن اول میلادی دیگر نصیب کسی نشده است.‏ در واقع،‏ امروزه کسی نمی‌تواند به قدرت خدا به زبان‌ها صحبت کند.‏

 عیسی گفت که مشخصهٔ پیروان حقیقی او محبت ایثارگرانه است.‏ (‏یوحنا ۱۳:‏۳۴،‏ ۳۵‏)‏ همچنین پولُس رسول تعلیم داد که محبت،‏ همیشه نشانهٔ مسیحیان حقیقی خواهد بود.‏ (‏۱قُرِنتیان ۱۳:‏۱،‏ ۸‏)‏ او نشان داد که روح مقدّس خدا «ثمرهٔ روح» را در مسیحیان به وجود خواهد آورد؛‏ ثمره‌ای که اولین جنبهٔ آن،‏ محبت است.‏—‏غَلاطیان ۵:‏۲۲،‏ ۲۳‏.‏