Γεννήθηκα στην Άκουλ, μια απομονωμένη κωμόπολη στα δυτικά υψίπεδα της Γουατεμάλας. Η οικογένειά μου ανήκει στους Ιξίλ, μια φυλετική ομάδα που κατάγεται από τους Μάγια. Μεγάλωσα μιλώντας ισπανικά αλλά και τη γλώσσα της φυλής μας. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου συνέπεσαν με μια άγρια περίοδο του εμφύλιου πολέμου στη Γουατεμάλα, ο οποίος διήρκεσε 36 χρόνια. Εκείνο το διάστημα πέθαναν πολλοί Ιξίλ.

Όταν ήμουν τεσσάρων ετών, ο εφτάχρονος αδελφός μου έπαιζε με μια χειροβομβίδα η οποία εξερράγη κατά λάθος. Από εκείνο το ατύχημα, εγώ έχασα την όρασή μου και, δυστυχώς, ο αδελφός μου έχασε τη ζωή του. Έκτοτε, πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε ένα ίδρυμα για τυφλά παιδιά στην Πόλη της Γουατεμάλας, όπου έμαθα την Μπράιγ. Εκεί, για λόγους τους οποίους ποτέ δεν κατάλαβα, το προσωπικό μού απαγόρευε να μιλάω με άλλα παιδιά, και οι συμμαθητές μου με απέφευγαν. Ήμουν πάντα μόνος και περίμενα πώς και πώς τους δύο μήνες το χρόνο που μπορούσα να είμαι στο σπίτι με τη μητέρα μου, η οποία μου φερόταν πάντα με καλοσύνη και συμπόνια. Δυστυχώς, πέθανε όταν ήμουν δέκα χρονών. Ένιωθα ότι είχα χάσει τον μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο που με αγαπούσε, και ήμουν απαρηγόρητος.

Σε ηλικία 11 χρονών, επέστρεψα στη γενέτειρά μου και άρχισα να ζω με τον ετεροθαλή αδελφό μου και την οικογένειά του. Αυτοί φρόντιζαν για τις υλικές μου ανάγκες, αλλά κανένας δεν μπορούσε να με βοηθήσει συναισθηματικά. Μερικές φορές, κραύγαζα προς τον Θεό: «Γιατί πέθανε η μητέρα μου; Γιατί τυφλώθηκα;» Κάποιοι μου έλεγαν ότι αυτές οι τραγωδίες ήταν θέλημα Θεού. Συμπέρανα ότι ο Θεός πρέπει να είναι σκληρός και άδικος. Ο μόνος λόγος για τον οποίο δεν αυτοκτόνησα ήταν επειδή δεν είχα τρόπο να το κάνω.

Το ότι ήμουν τυφλός με είχε κάνει σωματικά και συναισθηματικά ευάλωτο. Ως παιδί, κακοποιήθηκα σεξουαλικά αρκετές φορές. Δεν κατήγγειλα ποτέ εκείνα τα εγκλήματα—πίστευα ότι δεν θα ενδιαφερόταν κανένας. Οι άνθρωποι μου μιλούσαν σπάνια, και δεν συζητούσα με κανέναν. Ήμουν απομονωμένος και καταθλιμμένος, και δεν εμπιστευόμουν κανέναν.

Στην αρχή της εφηβείας μου, δύο Μάρτυρες του Ιεχωβά (ένα αντρόγυνο) με πλησίασαν σε κάποιο διάλειμμα του σχολείου. Μια δασκάλα, η οποία ενδιαφερόταν  για την κατάστασή μου, τους είχε ζητήσει να με επισκεφτούν. Μου είπαν για την υπόσχεση της Γραφής ότι οι νεκροί θα αναστηθούν και ότι κάποια μέρα οι τυφλοί θα δουν ξανά. (Ησαΐας 35:5· Ιωάννης 5:28, 29) Μου άρεσαν τα όσα με δίδασκαν, αλλά δυσκολευόμουν να συζητάω μαζί τους εφόσον δεν είχα συνηθίσει να μιλάω. Ωστόσο, παρότι ήμουν πολύ εσωστρεφής, αυτοί συνέχισαν να με επισκέπτονται εκδηλώνοντας καλοσύνη και υπομονή για να με διδάξουν σχετικά με τη Γραφή. Το αντρόγυνο περπατούσε 10 και πλέον χιλιόμετρα διασχίζοντας ένα βουνό για να φτάσει στο σπίτι μου.

Ο ετεροθαλής αδελφός μου τους περιέγραψε ως καλοντυμένους αλλά φτωχούς. Εντούτοις, έδειχναν πάντα προσωπικό ενδιαφέρον φέρνοντάς μου δωράκια. Πίστευα πως μόνο αληθινοί Χριστιανοί θα εκδήλωναν τέτοια αυτοθυσία.

Μελετούσα τη Γραφή με τη βοήθεια εντύπων στην Μπράιγ. Αν και διανοητικά καταλάβαινα όσα μάθαινα, συναισθηματικά δυσκολευόμουν να αποδεχτώ κάποια πράγματα. Για παράδειγμα, αγωνιζόμουν να πιστέψω ότι ο Θεός ενδιαφερόταν πραγματικά για εμένα ως άτομο και ότι υπήρχαν και άλλοι που μπορούσαν να νιώσουν για εμένα όπως εκείνος. Καταλάβαινα γιατί ο Ιεχωβά επιτρέπει προσωρινά την κακία, αλλά μου ήταν δύσκολο να τον βλέπω ως έναν πραγματικά στοργικό Πατέρα. *

Σταδιακά, όσα μάθαινα από τις Γραφές με βοήθησαν να αλλάξω την άποψή μου. Λόγου χάρη, έμαθα ότι ο Θεός συμπονάει βαθιά αυτούς που υποφέρουν. Όσον αφορά τους λάτρεις του που υφίσταντο κακομεταχείριση, ο Θεός είπε: «Ασφαλώς έχω δει την ταλαιπωρία του λαού μου . . . γνωρίζω καλά τους πόνους που υποφέρουν». (Έξοδος 3:7) Όταν έφτασα στο σημείο να εκτιμήσω τις τρυφερές ιδιότητες του Ιεχωβά, υποκινήθηκα να αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτόν. Το 1998, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Περίπου έναν χρόνο μετά το βάφτισμά μου, παρακολούθησα μια σειρά μαθημάτων για τυφλούς κοντά στην πόλη Εσκουίντλα. Ένας πρεσβύτερος της τοπικής εκκλησίας διέκρινε πόσο δύσκολο ήταν να παρακολουθώ τις συναθροίσεις ενόσω ζούσα στη γενέτειρά μου. Βλέπετε, η κοντινότερη εκκλησία βρισκόταν στην άλλη πλευρά του ίδιου βουνού που διέσχιζε το αντρόγυνο των Μαρτύρων για να μελετήσει μαζί μου, και αυτή η διαδρομή ήταν δύσκολη για εμένα. Για να με βοηθήσει, ο πρεσβύτερος βρήκε μια οικογένεια Μαρτύρων στην Εσκουίντλα που ήταν πρόθυμη να με πάρει στο σπίτι της και να με βοηθάει να παρακολουθώ τις συναθροίσεις. Μέχρι σήμερα, με φροντίζουν σαν να είμαι μέλος της οικογένειάς τους.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ακόμα παραδείγματα γνήσιας αγάπης την οποία μου έχουν δείξει τα μέλη της εκκλησίας. Όλες αυτές οι εμπειρίες με πείθουν ότι, ως Μάρτυρας του Ιεχωβά, βρίσκομαι ανάμεσα σε αληθινούς Χριστιανούς.—Ιωάννης 13:34, 35.

Δεν νιώθω πια άχρηστος και απελπισμένος. Τώρα η ζωή μου έχει νόημα. Ως ολοχρόνιος κήρυκας στο Βιβλικό εκπαιδευτικό έργο των Μαρτύρων του Ιεχωβά, επικεντρώνομαι στο να διδάσκω τις πολύτιμες αλήθειες της Γραφής σε άλλους αντί να επικεντρώνομαι στην αναπηρία μου. Επίσης, έχω το προνόμιο να υπηρετώ ως πρεσβύτερος και να εκφωνώ Γραφικές δημόσιες διαλέξεις σε εκκλησίες της περιοχής. Μου έχει δοθεί μάλιστα το προνόμιο να εκφωνήσω Γραφικές ομιλίες σε περιφερειακές συνελεύσεις με χιλιάδες παρόντες.

Το 2010, αποφοίτησα από τη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης (τώρα λέγεται Σχολή για Ευαγγελιστές της Βασιλείας) που διεξάχθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ. Αυτή η σχολή με προετοίμασε να εκπληρώνω καλύτερα τις ευθύνες μου στην εκκλησία. Χάρη σε αυτή την εκπαίδευση, ένιωσα ότι ο Ιεχωβά, ο οποίος μπορεί να ικανώσει οποιονδήποτε να κάνει το έργο του, με εκτιμάει και με αγαπάει βαθιά.

Ο Ιησούς είπε: «Υπάρχει περισσότερη ευτυχία στο να δίνει κανείς παρά στο να λαβαίνει». (Πράξεις 20:35) Σήμερα, μπορώ να πω ειλικρινά ότι είμαι ευτυχισμένος και, νιώθω ότι, αν και δεν το είχα ποτέ φανταστεί, μπορώ να βοηθάω άλλους.