Όταν γεννήθηκα, οι γονείς μου είχαν ένα μικρό αγρόκτημα σε κάποιο χωριό της Γαλικίας, στη βορειοδυτική Ισπανία. Ήμουν το τέταρτο από τα οχτώ παιδιά τους. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι μας ήταν πολύ θερμή. Τότε συνηθιζόταν στην Ισπανία να στέλνει κάθε οικογένεια τουλάχιστον ένα παιδί σε ιερατική σχολή ή μοναστήρι. Στην οικογένειά μας, τρία παιδιά κάναμε αυτό το βήμα.

Στα 13 μου, πήγα σε ένα μοναστήρι στη Μαδρίτη, όπου ήταν και η αδελφή μου. Το περιβάλλον ήταν ψυχρό. Δεν υπήρχαν φιλίες—μόνο κανόνες, προσευχές και ασκητισμός. Νωρίς το πρωί, μαζευόμασταν στο παρεκκλήσι για στοχασμό, αν και συνήθως δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα. Αργότερα, ψάλλαμε ύμνους και τελούσαμε τη Θεία Λειτουργία, όλα στα λατινικά. Στην ουσία δεν καταλάβαινα τίποτα και ένιωθα ότι ο Θεός ήταν πολύ μακριά μου. Οι μέρες μου περνούσαν σε αυστηρή σιωπή. Ακόμη και όταν συναντιόμασταν με την αδελφή μου, μπορούσαμε να πούμε απλώς: «Χαίρε, πάναγνη, Μαρία». Οι καλόγριες μας επέτρεπαν να μιλάμε μόνο μετά τα γεύματα για μισή ώρα. Όλα αυτά διέφεραν πολύ από την ευτυχισμένη ζωή μου στο σπίτι. Ένιωθα απομονωμένη και έκλαιγα συνέχεια.

Αν και ποτέ δεν ένιωσα κοντά στον Θεό, ορκίστηκα καλόγρια στα 17 μου. Στην πραγματικότητα, έκανα απλώς αυτό που περίμεναν από εμένα, αλλά σε λίγο άρχισα να αναρωτιέμαι αν είχα όντως θρησκευτική κλήση. Οι καλόγριες έλεγαν ότι όποιες είχαν τέτοιες αμφιβολίες θα πήγαιναν στην κόλαση! Εγώ, όμως, συνέχισα να αμφιβάλλω. Ήξερα ότι ο Ιησούς Χριστός δεν ζούσε σαν ερημίτης, αλλά γέμιζε το χρόνο του διδάσκοντας και βοηθώντας άλλους. (Ματθαίος 4:23-25) Στα 20 μου, δεν είχα ουσιαστικούς λόγους να παραμείνω καλόγρια. Προς έκπληξή μου, η ηγουμένη μού είπε πως, αν δεν ήμουν σίγουρη για το τι ήθελα, θα ήταν καλύτερα να φύγω το συντομότερο. Μάλλον φοβόταν μήπως επηρεάσω και άλλες. Έτσι λοιπόν, έφυγα από το μοναστήρι.

Όταν γύρισα στο σπίτι, οι γονείς μου έδειξαν μεγάλη κατανόηση. Αλλά επειδή δεν υπήρχαν δουλειές στο χωριό μας, μετανάστευσα  στη Γερμανία. Εκεί ζούσε ένας αδελφός μου ο οποίος ανήκε σε μια ομάδα απόδημων Ισπανών με κομμουνιστική δράση. Ένιωθα άνετα ανάμεσά τους επειδή αγωνίζονταν για τα δικαιώματα των εργατών και την ισότητα των δύο φύλων. Γι’ αυτό, έγινα Κομμουνίστρια και τελικά παντρεύτηκα ένα μέλος της ομάδας. Μοίραζα κομμουνιστικά έντυπα και συμμετείχα σε πορείες διαμαρτυρίας θεωρώντας ότι έκανα κάτι χρήσιμο.

Με τον καιρό, όμως, απογοητεύτηκα και πάλι. Συμπέρανα ότι, πολλές φορές, οι Κομμουνιστές άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν. Αυτές οι αμφιβολίες έγιναν χειρότερες το 1971, όταν νεαρά μέλη της ομάδας μας έκαψαν το ισπανικό προξενείο στη Φρανκφούρτη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις αδικίες στη δικτατορική Ισπανία. Εγώ, όμως, θεώρησα ότι είχαν εκφράσει την αγανάκτησή τους με λάθος τρόπο.

Όταν γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί, είπα στον άντρα μου ότι δεν θα πήγαινα πια σε κομμουνιστικές συγκεντρώσεις. Ένιωθα μεγάλη μοναξιά επειδή κανένας από τους παλιούς μου φίλους δεν ήρθε να δει ούτε εμένα ούτε το μωρό μου. Αναρωτιόμουν αν η ζωή έχει νόημα. Άξιζε τελικά να προσπαθώ να διορθώσω την κοινωνία;

Το 1976, χτύπησαν την πόρτα μας δύο Ισπανοί Μάρτυρες και μου πρόσφεραν Γραφικά έντυπα, τα οποία δέχτηκα. Στη δεύτερη επίσκεψή τους, άρχισα να τους κατακλύζω με ερωτήσεις σχετικά με τα βάσανα, την ανισότητα και την αδικία. Με εντυπωσίασε το ότι απαντούσαν σε κάθε ερώτηση μέσα από τη Γραφή! Συμφώνησα ευχαρίστως να κάνω Γραφική μελέτη.

Στην αρχή το ενδιαφέρον μου ήταν απλώς ακαδημαϊκό. Τα πράγματα, όμως, άλλαξαν όταν αρχίσαμε με τον άντρα μου να παρακολουθούμε συναθροίσεις στην Αίθουσα Βασιλείας των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Είχαμε πλέον δύο παιδιά. Οι Μάρτυρες είχαν την καλοσύνη να μας παίρνουν με το αυτοκίνητο και να μας βοηθούν με τα παιδιά στις συναθροίσεις. Τους συμπάθησα πολύ.

Παρ’ όλα αυτά, είχα ακόμη κάποιες αμφιβολίες θρησκευτικής φύσης. Αποφάσισα, λοιπόν, να επισκεφτώ τους δικούς μου στην Ισπανία. Ο θείος μου, που ήταν ιερέας, προσπάθησε να με αποτρέψει από τη μελέτη της Γραφής. Αλλά οι ντόπιοι Μάρτυρες με βοήθησαν πολύ. Απάντησαν στις ερωτήσεις μου μέσα από τη Γραφή, όπως και οι Μάρτυρες στη Γερμανία. Πήρα την απόφαση να συνεχίσω τη Γραφική μου μελέτη όταν θα επέστρεφα εκεί. Μολονότι ο άντρας μου επέλεξε να μη συνεχίσει τη μελέτη του, εγώ έμεινα σταθερή. Το 1978, βαφτίστηκα ως Μάρτυρας του Ιεχωβά.

Η ακριβής γνώση της Γραφικής αλήθειας μού έχει προσφέρει ξεκάθαρο σκοπό και σαφή κατεύθυνση στη ζωή. Παραδείγματος χάρη, τα εδάφια 1 Πέτρου 3:1-4 παροτρύνουν τις συζύγους “να υποτάσσονται στους συζύγους τους με βαθύ σεβασμό” και να καλλιεργούν “πράο πνεύμα, το οποίο έχει μεγάλη αξία στα μάτια του Θεού”. Τέτοιες αρχές με έχουν βοηθήσει να εκπληρώνω το ρόλο της συζύγου και μητέρας.

Έχουν περάσει περίπου 35 χρόνια αφότου έγινα Μάρτυρας του Ιεχωβά. Είμαι ευτυχισμένη που υπηρετώ τον Θεό ως μέρος μιας αληθινής πνευματικής οικογένειας και χαίρομαι που τέσσερα από τα πέντε παιδιά μου κάνουν το ίδιο.