Ο Άδης («Σιεόλ» στο εβραϊκό κείμενο της Αγίας Γραφής) είναι ο κοινός τάφος του ανθρωπίνου γένους, όχι ένας τόπος πύρινων βασάνων. Εκεί πηγαίνουν τόσο οι καλοί όσο και οι κακοί άνθρωποι. (Ιώβ 14:13· Ψαλμός 9:17) Η Αγία Γραφή λέει ότι ο Άδης είναι το «σπίτι της σύναξης για όλους τους ζωντανούς».—Ιώβ 30:23.

 Ακόμη και ο Ιησούς πήγε εκεί όταν πέθανε. Ωστόσο, δεν “εγκαταλείφθηκε στον Άδη”, επειδή ο Θεός τον ανέστησε.—Πράξεις 2:31, 32.

Θα μείνουν για πάντα στον Άδη οι νεκροί;

 Όλοι όσοι πηγαίνουν στον Άδη θα βγουν από εκεί—θα τους επαναφέρει στη ζωή ο Ιησούς με τη δύναμη του Θεού. (Ιωάννης 5:28, 29· Πράξεις 24:15) Η προφητεία του εδαφίου Αποκάλυψη 20:13 λέει για εκείνη τη μελλοντική ανάσταση: «Ο θάνατος και ο Άδης έδωσαν εκείνους που ήταν νεκροί σε αυτούς». Όταν ο Άδης αδειάσει, θα πάψει πλέον να υπάρχει. Κανείς δεν θα ξαναπάει εκεί επειδή «ο θάνατος δεν θα υπάρχει πια».—Αποκάλυψη 21:3, 4· 20:14.

 Ωστόσο, δεν πηγαίνουν στον Άδη όλοι όσοι πεθαίνουν. Η Αγία Γραφή δείχνει ότι ορισμένοι άνθρωποι που κυλιούνται εκούσια στο βούρκο της αμαρτίας διαφθείρονται τόσο πολύ ώστε δεν υπάρχει περίπτωση να μετανοήσουν ποτέ. (Εβραίους 10:26, 27) Όταν πεθαίνουν τέτοια άτομα, δεν πηγαίνουν στον Άδη αλλά στη Γέεννα, η οποία συμβολίζει την αιώνια καταστροφή. (Ματθαίος 5:29, 30) Παραδείγματος χάρη, ο Ιησούς είπε για μερικούς υποκριτές θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών του ότι θα πήγαιναν στη Γέεννα.—Ματθαίος 23:27-33.